1924-10-12 Wisła Kraków - Cracovia 4:2
|
 stadion Wisły, niedziela, 12 października 1924
(2:2)
|
| ||||||||||
| Skład: Kiliński Markiewicz Kaczor Krupa Gieras Wójcik Balcer Kowalski Reyman Czulak Adamek Ustawienie: 2-3-5 |
Sędzia: Mandl
|
Skład: Popiel Pychowski Fryc Strycharz Cikowski Zastawniak II Kubiński Gintel Kałuża Ciszewski Sperling Ustawienie: 2-3-5 | ||||||||||||||||||
Bramki
Opis meczu
Cała galeria ››
Przegląd Sportowy
Bywają najzacieklejsze walki, połączone z szeregiem ostrych starć, fouli, nieporozumień z sędzią, napomnień, karnych i wykluczeń z gry - a jednak walkom tym nie można odmówić sportowego charakteru, i choć otwarta rzeźnia jako taka wywołuje głośne narzekania na zdziczenie obyczajów i zły wpływ piłki nożnej - to przecież mniej budzi niesmaku niż zdziczenie trybun i fanatyczne zacietrzewienie ludzi pseudopoważnych. Mecz niedzielny, decydujący o mistrzostwie Krakowa, należał do tego gorszego gatunku. Z naelektryzowanej atmosfery przedmeczowej wynosiło się wrażenie, że szlachetne zmaganie młodzieży na boisku, to tylko pozór, poza którym kryje się część istotna - polityka międzyklubowa.
Ktoś o nienasyconej ambicji wznosi na wysiłku fizycznym swych graczy skarbiec wielce szanownych tytułów. Oni są mu tylko środkiem, a nie celem, i gdyby znalazł w innym zakątku materjał silniejszy, zmieniłby barwy, by znów w nowem środowisku pracować dla siebie. Dziwnie wygląda ten koncert fanatyków prostego umysłu pod batutą wytrawnego egoisty, elokwentnego kondotjera obojętnej sprawy dla osobistych zaszczytów. Idea ma przeciwników, ambicja ma wrogów. Z marnego rezultatu gotowi ukuć pocisk, który może naruszyć z takim trudem wzniesiony gmach autorytetu. Już nawet były zamachy … już ktoś z zuchwalszych rżnął weń interpelacją w cyceronowym stylu. Dzisiaj wynik cyfrowy zdecyduje, czy w żart obrócić obawę strącenia z wysokiego piedestału, czy też zawiódłszy się na bojowej sile drużyny, trzeba będzie sukcesów szukać na krętych i zdradliwych drogach dyplomacji sportowej. Wielkie myśli wysoko zwykle promieniują, to też najważniejsze co do miejsc sfery z trybuny lewej i środkowej zrozumieć zdołały, że tu chodzi o zwycięstwo za wszelką cenę i, zabiwszy w sobie ducha sportowego a nawet część ludzkich uczuć, zachowywały się gorzej niż na dotychczasowych zawodach tych drużyn.
Na takiem moralnie wątpliwem tle rozegrano zawody, zakończone klęską Cracovii. Pierwsze 15 minut gry prowadzonej przy zdecydowanej przewadze białoczerwonych, dwie bezapelacyjne bramki, strzelone przez Gintla i Szperlinga w 5 i 8 min., wróżyły jaknajgorzej dla gwiaździstej drużyny. Nie brano jednak pod uwagę dwu czynników: sędziego i nerwów Cracovii. Oba te czynniki przedstawiły się znacznie gorzej, niż mógł je sobie najskrajniejszy pesymista wyobrażać. W 10 minucie „cercle” pod bramką Cracovii z licznym udziałem nieproszonych gości z przeciwnego obozu. Sytuację wyjaśnia Strycharz, pewnie ładując do własnej bramki piłkę, której pierwotnym zamiarem było wyjść na aut. Moment ten zdetonował Cracovię i zahamował świetnie rozwijającą się grę jej napadu. Kilka minut trwa jeszcze przewaga białoczerwonych, poczem wytwarza się gra otwarta i ta dopiero prezentuje p. Mandla ze strony nieznajomości przepisów o spalonym. Próżno boczny sędzia daje rozpaczliwe znaki chorągiewką. P. Mandl trzymając się prawdopodobnie starej zasady, że boczny sędzia jest tylko do przynoszenia piłek z autu, ani mrugnął okiem na sygnały o dwukrotnym offsidzie Adamka. Dwa razy rozpaczliwym wysiłkiem ratuje sytuację Fryc, za trzecim razem nie było ratunku, i wśród okrzyków oburzenia kilkutysięcznej publiczności, pada w 40 minucie bramka, zreferowana z elementarnego offsidu. Wisła przyszedłszy tak łatwo do wyrównania, odzyskuje humor.
Czerwoni usiłują powiększyć rezultat, uzupełniając brawurę sporą domieszką złośliwych fouli, co wywołuje niekulturalne okrzyki ze strony fanatyków Cracovii i jeszcze gorsze „brawo Wisła!” ze sfer nietyle wysoko postawionych, ile wysoko siedzących. Przeciwnie, Cracovię ogarnia zupełne zniechęcenia. Przy stanie 2:2 rezygnuje drużyna z dalszej walki i w pierwszych minutach po pauzie zdaje się grać już tylko z obowiązku. Ta przedwczesna rezygnacja świadczy o jak najgorszym stanie nerwów w drużynie.
Poddawać się depresji przy stanie 2:2, to trochę zawcześnie. Remis przykre, bo niezasłużone remis, ale przy odrobinie silnej woli, można to było wytłómaczyć sobie jako początek nowej gry. Inną drogą musiały jednak iść myśli białoczerwonych. Zrezygnowani szukali oparcia we współczuciu licznych rzesz gorączkujących się sympatyków. Wszystkiemu już teraz winien był sędzia i całkiem nie starano się go przekonać, że mimo jego indolencji można przecież wziąć rewanż na przeciwniku. Do tego, gdy słaby dnia tego Popiel, puścił między rękami „ślepą” centrę Balcera, los Cracovii był przypieczętowany. Walczył tylko Fryc, zabiegając daleko ku przodowi, aby rozbijać coraz mocniej nacierającą linję czerwonych. Jeden z takich wypadów kończy się ostrem zetknięciem z napastnikiem Wisły. Ofiarą pada Fryc. Gdy koło wijącego się z bólu poczynają skupiać się gracze, nie wytrzymało dobre serce jednego z członków zwyciężającego klubu i zawołał: „Grać dalej!” - „w 10 ludzi, teraz albo nigdy” mruknął ktoś obok mnie słowa ironicznego uzupełnienia. Gintel idzie do obrony, napad Cracovii gra w 4-ch.
O zupełnem zgnębieniu, jakie zapanowało wśród białoczerwonych, świadczy łatwość, z jaką Czulak z kilku kroków pewnym strzałem ustalił wynik końcowy. Wkrótce wraca Fryc i kulejąc zapełnia lukę na skrzydle, Kubiński idzie na łącznika. Ostatni kwadrans należy do Cracovii, jednak bez rezultatu. Zwycięstwo odniosło szczęście i silniejsze nerwy.
Cracovia przypomniała nam, że jest dopiero rekonwalescentką po niedawnej słabości i że na półtora-godzinny wysiłek woli i spokój nerwów nie może sobie pozwolić. Najsłabszymi punktami Cracovii w dniu tym byli skrajni pomocnicy i Popiel. Najlepszy w drużynie Szperling do ostatka usiłował zmienić rezultat. Wisła miała zbyt zdemoralizowanego i zgnębionego przeciwnika, aby można było jej zwycięstwo nazwać sukcesem i zdecydowanie chwalić twórców tego trjumfu, zwłaszcza że nie przewaga Wisły była zdemoralizowania tego powodem. Jednak i w takiej grze dały się zauważyć dodatnie strony, jak doskonałe usposobienie biegowe całej drużyny, świetna gra Gierasa, który przez celowe, rozumne i płaskie podawania był głównym motorem pociągnięć napadu. Skrajni pomocnicy dostrajali się do środkowego, tworząc pracowitą i pewną linję. W ataku dobrzy Adamek i Reyman. Reyman prowadził atak doskonale, natomiast nie oddał ani jednego strzału. Adamek nauczył się zbliżać ku bramce po linji bramkowej, skąd oddana centra jest najniebezpieczniejszem z podań skrzydłowego. Na drużynie silnej, ruchliwej i znacznie już lepszej technicznie, znać rękę dobrego trenera. Jeden jednak bardzo poważny zarzut zaciążył na drużynie czerwonych po meczu niedzielnym: zbyt brutalny sposób gry i to wobec słabszego fizycznie przeciwnika, który nie usiłował się nawet rewanżować. Złą drogę obiera drużyna Wisły do podbicia serc publiczności sportowej.
Sędziemu p. Mandlowi poświęciłem już kilka uwag. W uzupełnieniu dodam, że dla zorjentowanego w stosunkach warszawskich sędziowanie p. Mandla nie było niespodzianką.Źródło: Przegląd Sportowy nr 41 z 15 października 1924
Cracovii przy stanie 2:0 dla Crac. (Fryc, Zastawniak, Gieras, Czulak, Reyman, Strycharz, Pychowski, Kowalski, Cikowski.
Tygodnik Sportowy
Kurtyna zapadła. Dramat mistrzostwa K. Z. O. P. N-u skończony. Decydujące rewanżowe spotkanie lokalnych i okręgowych rywali dało zwycięstwo Wiśle i zapewniło jej powtórne mistrzostwo okręgu i uprawnienie do walki o mistrzostwo państwowe na wiosnę 1925 r. Jeszcze nie wszystkie rozgrywki się odbyły, ale już teraz ze stuprocentową prawdopodobnością i pewnością można przypuszczać, że nie wpłyną one na znaczną zmianę tabelarycznego układu w stanie obecnym.
Ostatnie zwycięstwo Cracovii nad Wisłą 2:0 uczyniło wynik rewanżowego spotkania mocno niepewnym. Nieprzejrzane tłumy publiczności (przeszło 5000) zaległy boisko. Napięcie i zdenerwowanie olbrzymie. Już od szeregu dni zwolennicy obu klubów drżeli z niepewności, neurastenicy loteryjni zaś z obawy przed utratę sumy zakładowej.
Kurtyna się otwiera. Na boisko wchodzą drużyny w następujących składach:
Wisła: Kiliński, Markiewicz, Kaczor, Krupa, Gieras, Wójcik, Balcer, Kowalski, Reyman, Czulak, Adamek.
Cracovia: Popiel, Fryc, Pychowski, Zastawniak, Cikowski, Strycharz, Sperling, Ciszewski, Kałuża, Gintel, Kubiński.
Składy zatem kompletne, zupełnie prawie identyczne, jak na pierwszym meczu.
Jeszcze przed meczem przypuszczaliśmy, te gra będzie albo bezbramkową, albo też padnie wielka ilość goli. Spełniło się to drugie. Że z początku gra będzie bardzo nerwowa, to było do przewidzenia, ale że właśnie ta pierwsza faza da najszybsze, zawrotne tempo, przy błyskawicznej akcji i kombinacji, to było emocją, to było niespodzianką. Zwykle bowiem ten pierwszy okres odznacza się chaotycznością. wprost nieprzytomnością.
Wisła zaczyna, grając przeciw słońcu. Wyzyskuje to natychmiast Cracovia i choć Wisła zdobywa z miejsca róg niewyzyskany, przerzuca lewą stroną odrazu akcję na połowę czerwonych i po niespełna kilku minutach z dalekiej centry Sperlinga wytwarza się sytuacja krytyczna. Kiliński niepotrzebnie wylatuje do górnego chwytu, mija, rażony słońcem, piłkę, która go przeskakuje, nadlatuje Gintel i w pustą bramkę plasuje lekko i pewnie. Szczęśliwym egzekutorem bramek jest Gintel. Sprytny, wprost wyrafinowany, znajdzie on się zawsze tam, gdzie wywęszy golową sytuację. Przychodzi on do gotowego prawie dzieła na to tylko, aby je wykończyć. Nie jest on typowym napastnikiem, nie posiada ruchliwości, obrotności i elastyczności napastnika, jednak jest on na miejscu w chwilach krytycznych i fabrykuje gole. Wnosi on humor i optymizm w atak, choć nie nadaje się do ataku. Szkoda tego bezkonkurencyjnego, jedynego naprawdę o międzynarodowej klasie backa polskiego, psuć i deklasować na pozycji, nie jemu właściwej, choć przynoszącej szczęśliwe sukcesy drużynie.
Jeszcze nie wierzono Cracovii. Uważano to za szczęście i było to szczęście Aliści atak za atakiem sunie na bramkę czerwonych i Kubiński kilka razy pięknie centruje. Jedna taka centra, dość sobie odległa, doszła aż Sperlinga. Niezrównany technik wziął ją voleyem lewonóż i bomba z 18-tu metrów przeszyła powietrze i momentalnie znalazła się w siatce tuż pod poprzeczką. Kiliński, choć dostatecznie wysoki, nie zdołał tak szybko podnieść rąk, jak szybko piłka minęła je, by ugrzęznąć w sanctuarjum.
Cracovia prowadzi w 10 minutach 2:0! Rzecz niebywała! Senzacja niezwykła! Publika szaleje z emocji! Co za porcja futballowa? Toż to zanosi się na pogrom Wisły! Co też to będzie? Huraganom oklasków i wiwatów na trybunie niema końca. Wszystko się śmieje, klaszcze i krzyczy.
Nie wszystko! Na górze w lotach widzę blade, zielone, żółte, fioletowe twarze działaczy z Wisły. Przestrach, panika, hańba, zamęt, w oczach ich. Patrzę w dół na boisko. Szukam wzrokiem Reymana. Widzę go — opokę i skałę Wisły. Gdy gracze Cracovii upojeni szaleją z radości i obcałowywują się — Wiślacy z pochmurną miną, ze zgrzytającymi zębami, ustawiają się.
Widziałem, że gra teraz dopiero się zaczyna. Mówię do mego kolegi futballowego z czasów jordanowskich z przed 23 laty, obecnego właściciela i dyrektora kinoteatru „Nowości”, p. Gawlikowskiego: „To się dopiero zacznie, będzie dużo goli, Cracovia nie utrzyma zwycięstwa”.
Znam drużyny i graczy od zaczątków ich istnienia i aktywności. Znam Wisłę i Cracovię. Bojowość Wisły była zawsze większa, ale grała ona bez metody. Dziś nabywa ona system. Przejściowy okres wyszkolenia powoli mija. Wisła stosuje już system i taktykę. Współgranie jej wszystkich linij było lepszem i jednolitszem, niż u Cracovii. Reyman był w nadzwyczajnej formie. Już dawno, może nigdy dotąd, nie widziałem go w tak dobrej kondycji. Jako kierownik ataku pracował on znakomicie. Widział on niezwykle słabe w tym dniu skrajne pomoce Cracovii i tam szły ciągle jego podania. Indywidualnie przebijał się spokojnie i pewnie, przeskakiwał zręcznie nogi przeciwników, wózkując śmiało i skutecznie. Nie strzelił on ani jednej bramki, wszystkie jednak przygotował.
Jak huragan ruszyła Wisła do ataku. Odwet — za wszelką ceną! Cracovia zaś zachwiała się w niepewności. Kapitana Jej brakło mądrego i przytomnego. Że po tych 2 bramkach przyjdzie silna reakcja, to było pewnem. Trzeba było zarządzić natychmiastowy system defensywny, aż minie ten szturm, ta burza odwetowa. Drużyna biało-czerwonych nie wiedziała, co robić. Niby grała defenzywnie, niby ofenzywnie. Lecz zanim się opamiętała Wisła wywołała swymi miażdżącymi atakami taki chaos i dezorientację w jej tylnych szeregach, że wszyscy potracili głowę i po szeregu strzałach, kopaninach, nieprzytomnem podbramkowem zmaganiu się, Strycharz popełnia samobójstwo i pakuje nieszczęśliwie piłkę do własnej bramki.
Wisła zmniejszyła handicap! 2 :1 dla Cracovii. Wzajemne ataki. Kilkakrotnie mogły siedzieć gole obustronnie. Gintel, Kałuża i Sperling strzelali kilka razy niebezpiecznie tuż nad poprzeczką. Rzuty, pełne finezji i tryku, nieco niższe, byłyby nie do obrony. Ale i Reyman przedarł się raz sam. Popiel z pod nóg odbiera mu piłkę śmiałym wylotem. Nieco wcześniejszy strzał Reymana byłby niechybnie siedział. I drugi, dolny, daleki, silny strzał Reymana w prawy róg, chwyta robinzonadą Popiel.
Były to jedyne 2 momenty, godne marki dawniejszej Popiela. Pozatem wszystkie strzały, zupełnie nie niebezpieczne, puścił. I pierwszą bramkę Wisły, zanim ją Strycharz nieszczęśliwie wpakował, mógł i powinien był mieć w rękach wcześniej.
A ta bramka była przełomową. Cracovia straciła pewność siebie. Wisła odzyskała nadzieję. A że Cikowski był do przerwy doskonały, więc akcje Wisły zaczęły chodzić skrzydłami, szczególnie Adamkiem, stojącym często na spalonym, a dla którego Zastawniak nie stanowił zapory. Tak nieprzytomnego i bez krzty rozumu grającego gracza, jak Zastawniak na tym meczu, jut dawno nie widziałem. A dziwne to, bo grał on wszak dobrze przeciw DFC i przeciw Wiśle na pierwszym meczu. Zamiast się ustawić i grać, chciał on trzymać Adamka i siedział, względnie leżał mu na piętach. Zawsze było tam zderzenie dwóch ciał, wywrócenie się Zastawniaka i przebój szybkonogiego Adamka. Ta „szybkonogość” zapędzała Adamka często aż pod bramkę Crac., gdzie upodobał on sobie djalog nożny z Popielem ku oburzeniu widzów, zmartwieniu współgraczy, bo tracono czas, ale stoicznemu spokojowi sędziego. Prawoskrzydłowy Crac., Kubiński, wziął na siebie tęsamą rolę w II poł. i urządzał sobie znów częste djalogi z Kilińskim. To już widocznie zależy od artystyczno-futballowego upodobania. Są gracze, co lubią „djalogi” sportowe, a są kibice, co lubią kata—logi sportowe.
Są jednak widzowie, co widzą w każdym sędziu — kata i chcieliby używać — logi dla obicia go. Przynajmniej tak się zachowują. Że sprowadzony specjalnie z Warszawy przez prezesa Krak. Kol. Sędz., p. Rutkowskiego, liczącego się z wybrednością Wisły na punkcie wyznaczania sędziów krakowskich, p. Mandl, brat reprezentatywnego gracza węgierskiego Mandla, nie widział wszystkiego, a szczególnie spalonych, że zbyt często zmuszony był dawać neutralne z powodu własnych pomyłek, do których się z całem dżentelmeństwem publicznie przyznawał, to ostatecznie jeszcze nie tragedja. Katastrofą i pechem zarazem było, że właśnie z takiej pozycji spalonej Adamka przed przerwą nastąpiła centra, z której Kowalski strzelił lekko wyrównującą bramkę. 2:2.
Widziałem już nerwowe mecze i nerwowych widzów. Słyszałem już muzykę i symfonję trybun i galerji futbal., byłem już nieraz świadkiem masowych protestów i demonstracyj przeciw sędziemu. Takiej jednak nerwowości, muzyki, demonstracji, żywiołowego protestu przeciw sędziemu, jeszcze nie widziałem i nie słyszałem. P. Mandl z Warszawy może być dumnym, iż odniósł pod tym względem rekord Polski.
Gol powstał rzeczywiście z sytuacji po of’side. Ale czy z tego wynika, że należy w tak niebywale krzykliwy sposób dać wyraz swemu oburzeniu? Nie pochwalam sędziego, który się zbyt często myli i mało widzi. Współczuję ze sędzią, z powodu pomyłki, czy niedopatrzenia, z którego powstaje następnie gol, a jeszcze bardziej żal mi drużyny pokrzywdzonej w takim wypadku. Ale sędzia jest tylko człowiekiem, a więc także omylnym. A nie odniosłem wrażenia, by p. Mandl był, lub chciał być stronniczym. Ciężkie było jego zadanie z powodu nastroju, naładowanego elektrycznością. Łatwem jednak ono było faktycznie, gdyż gra i jej przebieg nie dały trudnych i zawiłych dla sędziego momentów. Taka nerwowa interwencja publiczności często psuje całą pracę drużyn. Pomylił się sędzia - Wisła wyrównała. Cóż więc? Status quo ante! Gra jakgdyby od początku. Na tem skończyła się pierwsza połowa.
Dla fachowca jednak, znającego psychologię i dyspozycję obu powyższych drużyn, prawdopodobne zwycięstwo Wisły było niemożliwem do odwrócenia. Cracovia miała na początku meczu swój kwadrans. Ale ten kwadrans nietylko przyniósł jej 2 gole, ale ją także wyczerpał. Wisła ujmowała powoli, ale stale, inicjatywę w swoje ręce. Tyły Crac. były wyczerpane. Niewyczerpany natomiast zasób sił i wytrwałości posiada Wisła. Nie ulega też ona nastrojowi tak szybko. Cracovia walczyła z przeciwnikiem i czasem z nieumiejętnością sędziego. Wisła jednakże miała do zwalczenia czynnik poważniejszy i jeszcze potężniejszy. Wiała musiała walczyć przeciw 98% publiczności! Na swojem własnem boisku przeciwko całej publiczności! Cracovia była na cudzem boisku, ale cała prawie widownia była za nią!
Nie jestem zwolennikiem obecnego kierunku pracy kierownictwa i zarządu Wisły. Zwalczam go i będę go dalej coraz silniej i coraz energiczniej zwalczał z otwartą przyłbicą, prostą i uczciwą drogą i środkami, a nie dyplomacją zakulisową i podziemnemi drogami. Podjąłem rękawicę, rzuconą mi z niezrozumiałych i nieznanych mi przyczyn, przez długoletnich mych pseudoprzyjaciół, w czasie mej choroby i mogą być pewni, że dotrzymam im placu. Jeśli p. Dembiński zapowiada przez prywatne usta walkę na śmierć i życie, to będzie ją miał, na wszystkich frontach, w kraju i zagranicą. Nie zniesiemy absolutnie szowinistów i antysemitów w sporcie! Nie dla nich miejsce w aeropagu polskiego państwowego futballu. Burzyć i wichrzyć, niechaj sobie używają dowoli na innych arenach tycia społecznego, jeśli im na to bezkarnie państwo pozwoli, ale wara im od z trudem i mozołem zbudowanej państwowej organizacji sportu w Polsce, w ramach której mieścić się mają wedle statutów krajowych i międzynarodowych wszystkie sfery młodzieży i obywateli państwa polskiego. Panie Dembiński! Jestem gotów! Ale nie za kulisy! Na otwartą arenę!
Cóż jednak winna temu drużyna? Czegoż chce publiczność od drużyny Wisły, której gracze ciężko walczą na zielonej murawie od szeregu lat o najwyższą palmę i zaszczyty w sporcie, o tytuł mistrzowski? Czyż można co zarzucić drużynie, jako takiej? Cześć Wiśle - drużynie, co bojowością i animuszem w walce boiskowej służyć może za przykład innym drużynom! Cześć drużynie co umie stawić czoło przeciwnikowi, prowadzącemu 2:0, przeciwstawić się nastrojowi i antypatji całej publiczności, wyrównać i zwyciężyć! To jest kandydat na mistrza Polski!
Wyzyskując bezradność zmęczonego Strycharza wypuszcza Reyman Balcera. Lekkomyślny tackling Pychowskiego i słaby technik Balcer zdobywa pole i blisko linji kornerowej centruje. Centra szła jednak na bramkę, górą, tuż nad lewym rogiem Zbyt pewny siebie Popiel dotyka rękoma piłki, ale nie chwyta i wpada ona do siatki. Wiała prowadzi 3:2! Na trybunie cisza. Konsternacja zwolenników białoczerwonych miesza się z cynicznym tryumfem zwolenników czerwonych. Jeszcze jednak czasu dość. Wynik jeszcze niepewny. I Cracovia może wyrównać.
Lecz los sprzysiągł się snąć dziś przeciw Crac. Traci ona Fryca, którego, z powodu silnej kontuzji ze zderzenia, znoszą na noszach z boiska. Gintel zajmuje jego miejsce. Crac. gra w 10-tkę z 4-ma w ataku. Los jej jest przypieczętowany. Gra ona z rezygnacją. Wszystkie linje są złamane i załamane. Z centry dolnej Balcera zdobywa Czulak 4-tą bramkę. Dżentelmen-Reyman puszcza mu ją do strzału: „masz”.
Już raz podobne zjawisko zdarzyło się w historji naszego okręgu. Przed 2- ma laty prowadziła Makkabi na meczu z bielskim Sturmem w Krakowie 2:0 aż do 25' II połowy. Z winy obrońcy i bramkarza Sturm wyrównał, a gdy lewy obrońca wydalony został z boiska, Sturm zdobył dalsze 2 zwycięskie bramki. Mecz ten spowodował wówczas spadek Mak. do II. klasy.
I dziś prowadziła Crac. 2:0. Wisła 4 bramkami zapewniła sobie zwycięstwo. Crac. straciła z powodu tej klęski pierwsze miejsce w tabeli. Gdyby nie klęska Crac. z Jutrzenką i nierozstrzygnięta z BBSV, mogłaby Crac., mimo tej klęski, jeszcze zostać mistrzem.
Nie pomógł powrót Fryca na boisko. Kulejąc na prawem skrzydle, statystował. Wisła, zadawalając się wynikiem, gra spokojnie, celowo i cynicznie na czas. Kaczor i Markiewicz biją ciągle i rozmyślnie na aut. Brzydkie to, ale w mistrzostwie i przy takiej walce, skuteczne. Rozpaczliwie zrywa się Cracovia pod koniec do energicznych ataków. Sperling jest inicjatorem szeregu akcyj. Sam strzela pięknie i ostro — wszystko bez rezultatu. Rogów kilka też bezskutecznych. Zbliża się fatalny koniec zawodów. Cracovia straciła bezpowrotnie szanse mistrzostwa. Wisła utrzymała się przy zdobytym ub. r. tytule.
Sumienna i objektywna krytyka nakazuje nam stwierdzić zasłużone zwycięstwo drużyny tymrazem lepszej, jednolitej i silniejszej. Wisła stanowiła we wszystkich linjach całość wyrównaną, bojowo znakomicie dysponowaną, psychicznie i fizycznie niezłomną. Tylko Wójcik i Kiliński nie dorównują całkowicie reszcie, ale nie psują harmonji. Obrona pewna, spokojna i przytomna. Krupa i Gieras w pomocy mogli być wzorem dla pomocników. U nich widzę największy postęp. Zbliżają się oni coraz bardziej do typu pomocników zachodnich. Grają spokojnie, trzeźwo, mądrze, ekonomicznie i celowo. Każda piłka jest stoppowaną i podawaną. Czystość ich roboty, w stylu, technice i taktyce, jest naśladowania godną. Cały atak Wisły był dobry. Reyman pracował głównie skrzydłami. Robił to precezyjnie i skutecznie. Był on dziś skromnym. Ograniczył się do kierownictwa ataku. Wykonał też wyśmienicie swe zadanie. Łącznicy Wisły, Czulak i Kowalski, spełniali zadawalająco zadanie łączników. Stanowią oni rzeczywiście kontakt pomocy z atakiem. Podobni oni są do siebie elastycznością ruchów i opanowaniem tryków piłkarskich, oraz doborowością i rozmaitością finezyjnych, oryginalnych pomysłów. Całość ataku zyskała na współgraniu i w systemie.
Sprawiedliwość wymaga stwierdzenia, iż mistrzostwo okręgowe dostaje się w godne ręce. O mistrzostwo państwowe Wisła potrafi skutecznie i godnie walczyć. Przypuszczamy, że także w spotkaniach międzynarodowych również nas nie zblamuje.
Cracovia przedstawiała w I-szym okresie I. połowy zespół bardzo wybitny. Błyskotliwa praca kombinacyjna jej ataku przypominała najlepsze czasy biało-czerwonych. Także robota Cikowskiego była świetną. Po 1-szej, a szczególnie po 2-giej bramce Wisły, fizjognomja drużyny się zmieniła raptownie i całkowicie. I to jest właśnie charakterystyczną cechą Cracovii. Dopóki nie przegrywa, gra dobrze i pięknie, nawet walczy. Z niepowodzeniem maleje i niknie jej siła bojowa, gra z rezygnacją, bez ochoty. Podobna pod tym względem do Makkabi. To jest typ drużyny gry, nie walki, kombinacji, nie bojowości, gier towarzyskich, nie mistrzowskich. Defenzywa cała z Popielem na czele serdecznie słaba. Obrona i pomoc w II-giej połowie do niczego. W ataku tylko Sperling zadowolnil do końca. Reszta dobra z początku, następnie blada, anemiczna. Naogól miała Cracovia wspaniały kwadrans, ale kiepski i marny dzień. Zabłysła i zgasła — jak gwiazda. Ale gwiazdą być nie przestała.
Do tego opisu i krytyki jeszcze tylko kilka słów. Są w sporcie obok rzeczy pięknych i pożytecznych, rzeczy brzydkie, szkodliwe, smutne. Że płacąca publiczność, zwolennicy i sympatycy klubowi, dają w najrozmaitszy sposób i formie wyraz swemu zadowoleniu i niezadowoleniu, temu nie można i nie należy się dziwić. Że jednak w danem towarzystwie sportowem panuje kierunek pracy, oraz sposób pracy i sposób wyrażania zewnętrznego swego „światopoglądu" sportowego, sprzeczny z zasadami tolerancji sportowej, uszanowania przeciwnika i wyraźna tendencja, kolidująca z przepisami statutu PZPN., — to jest dziwne, szkodliwe i wymaga zajęcia wobec tego stanowiska.
Otóż do redakcji naszej zgłosiło się szereg świadków, gotowych stwierdzić, ze 1) dwóch wyższych oficerów majorów, oraz pewien kapitan, siedzący w lożach i pod lożami na środkowej trybunie Wisły, krzyczeli : „mieszańce, żydy, precz z żydami!”, 2) jeden p. major w loży głośno gwizdał, 3) przy znoszeniu Fryca z boiska śpiewano z bocznej trybuny nad bufetem „requiescat in pace", 4) po meczu wznoszono okrzyki: „niech żyje czysto polska drużyna”, 5) gracz Balcer powiedział do jednego z sędziów bocznych: „damy tu sobie radę ze żydami, precz z żydami. I z panem sobie poradzę”, 6) okrzyki na trybunie „bić żydów, na Kaźmierz etc.". — Nadmieniamy, że było to na meczu Wisły z Cracovią, a nie z jakąś drużyną żydowską.
Jest rzeczą władz sportowych zająć stanowisko odpowiednie wobec gospodarza boiska, który interwenjował kilkakrotnie przez swych funkcjonarjuszy, gdy publiczność demonstrowała gremjalnie przeciw sędziemu okrzykami „ofside”, „kalosz” i wzywał słusznie do uspokojenia się i przestrzegania porządku, — nie uważał jednak za stosowne wezwać swych własnych członków i zwolenników, a nawet przywódców, aby się zachowywali należycie, nikogo z publiczności i drużyny goszczącej nie obrażali, ani prowokowali.
My jednak uważamy, że wobec takiego wyraźnego antydemokratycznego i antysportowego postępowania członków, a nawet zarządu Wisły, oraz tendencji politycznej antysemickiej, powinni prawdziwi sportowcy — uznający wolność przekonań, przynależności religijnej, narodowej i rasowej, jako rzecz prywatną, nic ze sportem wspólnego nie mającą, jakiegokolwiek towarzystwa sportowego są zwolennikami, lub członkami — natychmiast gremjalnie zareagować. Nie moglibyśmy tego pojąć, aby członkowie, zwolennicy i sympatycy Cracovii, których przezwiskami obrażono, oraz członkowie, zwolennicy i sympatycy klubów sportowych żydowskich, których religię i narodowość na każdym kroku panowie z Wisły zniesławiają i obrażają uczucia i prawa najświętsze obywateli konstytucją państwową zagwarantowane — mogli jeszcze odwiedzać boisko Wisły, na którem gospodarz toleruje, a nawet zachęca do takich wybryków. Ciekawiśmy, kto zawita na mecze Wisły na jej boisko, jeśli towarzystwo to natychmiast nie przedsięweźmie energicznych i przekonywujących kroków, celem wyplenienia u siebie tych elementów, które są rozsadnikiem zgody i współżycia międzyklubowego.Źródło: Tygodnik Sportowy nr 42 z 15 października 1924
Czas
Stadjon
I tak Reyman I po przeboju strzela najfatalniej w brzuch wybiegającego Popiela, Adamek przestrzeliwuje raz z „murowanej” pozycji drugi raz centruje bezmyślnie na 4 metry przed bramką zamiast szyć bez namysłu w siatkę. Wreszcie 40 minuta przynosi znowu groźną chwilę dla Cracovii, Popiel w mentliku odbija piłkę, którą dostaje Kowalski II i mądrym „placem” umieszcza w prawym rogu siatki. Wisła wyrównuje 2:2 i pozbywszy się ciążącego nad nią w początkach gry widma klęski i utraty tytułu mistrza ma 50 minut czasu na to, by spróbować złamać groźnego wroga i wygrać. W 49 minucie daleki wrzutowy bardzo trudny do obrony strzał Balcera daje jej prowadzenie 3:2. W 15 minucie drugiej połowy z kapitalnego podania Kowalskiego Czulak podnosi wygraną Wisły do czterech bramek i zamyka cyfrowy rezultat gry. Pozostałe 30 minut mijają wśród pochwały godnych usiłowań Cracovii, by zmniejszyć klęskę, uzyskać wynik remisowy, a może i wygrać.
Gra była obustronnie dobra, interesująca i bardzo ostra, jakkolwiek przez sędziego p. Mandla trzymana doskonale w granicach przepisów. Publiczność Krakowa, a raczej Cracovii, która lubi narzucać swą wolę sędziom i wymuszać nieraz na nich rozstrzygnięcia przy podobnych próbach wobec p. Mandla spotkała się z uprzejmym i pobłażliwym uśmieszkiem tego starego doświadczonego praktyka. Wy sobie, a ja sobie! Nie dał się wyprowadzić z równowagi i był do końca sobą t.j. bardzo dobrym i wytrwałym, pełnym sumienności sędzią.
Z kolei trzeba przejść do oceny drużyn. Wisła nie miała swego najlepszego dnia ale grała z duchem ofiarności i woli zwycięstwa. Gdy trzy tygodnie temu tyły tej drużyny lepsze były, to dziś najlepszą linję stanowił napad. Reyman I pracował do samego końca doskonale. Czulak był ruchliwy i odważny. Kowalski II doskonały do uzyskania czwartej bramki przez Wisłę, potem uznał, że Cracovia ma dość i przestał grać. Skrzydła mimo, żepilnie strzeżone przez skrajnych pomocników Cracovii pracowały doskonale. Adamek trzeba przyznać, ma zalety wyjątkowe w swych zrywach i biegach i fabrykuje stale najgroźniejsze sytuacje dla przeciwnika. Balcer jest groźny swą żywiołową siłą i biegiem, znać po nim okres nabywania techniki, pod pilnem okiem Schlossera. W linji pomocy doskonali Gieras i Krupa. Wójcik najsłabszy zwłaszcza w początkowych fazach gry, wydaje się być obecnie w formie.
Z obrońców lepszy Markiewicz. Kaczor stracił wykop i czynił na widzu wrażenie niepewnego. Obydwaj nie wykazywali w tym dniu efektownych czystych wykopów. Bramkarz Kiliński zadowolnił; jak każdy młody gracz zdradza chwilami brak rutyny, ale miał też i pierwszorzędne wyczyny. Cracovia była całością dobrą i grała bardzo żywo i ruchliwie. Popiel jak zwykle dobry, choć bez stylu. Obrońcy w zwyczajnej dobrej formie, Pychowski może pewniejszy. W pomocy Cikowski powraca do swej dawnej formy, która predystynuje go na reprezentatywny środek pomocy. Skrajni pomocnicy Strycharz i Zastawniak byli tym razem najsłabszą częścią drużyny. W napadzie lewa strona Sperling i Ciszewski jak zwykle najniebezpieczniejsza. Kałuża jest w doskonałej formie i pokazuje swe dawne kapitalne „kawałki”. Gintel na prawym łączniku ciężki a chytry, czego jednak nie „przechytrzy” tego i nie zrobi. Kubiński dobrze był trzymany przez Krupę, miał jednak parę momentów, które przypominały najlepsze czasy tego niegdyś głośnego gracza. Z ogólnych cech wydaje mi się, że Cracovia zatraciła swą miękkość i zaczyna walczyć. Wpływa to może ujemnie na piękno gry, ale czyni ją bardzo celową i skuteczniejszą. – Zawodom przypatrywały się przy pięknej jesiennej pogodzie rzadko w Krakowie widywane tłumy widzów.
1924-03-16 Cracovia - Olsza Kraków 5:1 
1924-03-23 Cracovia - Schöneberger Kickers Berlin 7:3 1924-03-25 Cracovia - Schöneberger Kickers Berlin 2:1 
1924-03-30 Polonia Warszawa - Cracovia 4:1 
1924-04-06 Cracovia - Warta Poznań 4:2 
1924-04-12 Cracovia - Union Berlin 4:4 1924-04-13 Cracovia - Union Berlin 1:1 
1924-04-20 Cracovia - Vasas Budapeszt 1:3 1924-04-21 Cracovia - Vasas Budapeszt 0:0 
1924-05-03 Cracovia - Eintracht Lipsk 0:0 1924-05-04 Cracovia - Eintracht Lipsk 4:0 
1924-05-11 Cracovia - Wisła Kraków 0:2 
1924-05-18 Cracovia - Jutrzenka Kraków 0:0 
1924-05-24 Cracovia - III Kerület Budapeszt 1:1 1924-05-25 Cracovia - III Kerület Budapeszt 2:5 
1924-06-08 ŁTS-G Łódź - Cracovia 0:3 
1924-06-09 Union Łódź - Cracovia 1:3 
1924-06-15 Cracovia - Makkabi Brno 1:1 
1924-06-21 Cracovia - Ferencváros Budapeszt 1:2 
1924-06-22 Cracovia - Viktoria Žižkov 3:1 
1924-06-29 Cracovia - Törekvés Budapeszt 2:3 
1924-07-08 Cracovia - Rudolfshügel Wiedeń 0:1 
1924-07-12 Cracovia - WAC Wiedeń 2:3 1924-07-13 Cracovia - WAC Wiedeń 2:3 1924-08-03 Warta Poznań - Cracovia 4:1 
1924-08-10 Cracovia - Nemzeti Budapeszt 3:0 
1924-08-15 Cracovia - Sparta Praga 0:2 1924-08-17 Cracovia - Sparta Praga 0:0 1924-08-24 Cracovia - Jutrzenka Kraków 1:2 
1924-08-31 BBSV Bielsko - Cracovia 2:2 
1924-09-07 Cracovia - DFC Praga 0:4 1924-09-08 Cracovia - DFC Praga 2:3 1924-09-21 Cracovia - Wisła Kraków 2:0 1924-09-28 Cracovia - Olsza Kraków 5:1 
1924-10-05 Cracovia - Wawel Kraków 2:0 1924-10-12 Wisła Kraków - Cracovia 4:2 1924-10-19 Jutrzenka Kraków - Cracovia 1:0 1924-10-26 Cracovia - BBSV Bielsko 1:3 
1924-11-02 Cracovia - Meteor VIII Praga 0:1 1924-11-09 Wawel Kraków - Cracovia 0:4 1924-11-16 Olsza Kraków - Cracovia 0:5