1924-09-21 Cracovia - Wisła Kraków 2:0
|
 stadion Cracovii, niedziela, 21 września 1924
(1:0)
|
| ||||||||||
| Skład: Szumiec Pychowski Fryc Strycharz Cikowski Zastawniak II Kubiński Gintel Kałuża Ciszewski Sperling Ustawienie: 2-3-5 |
Sędzia: Zygmunt Rosenfeld z Bielska
|
Skład: Kiliński Kaczor Markiewicz Wójcik Gieras Krupa Adamek Czulak Reyman Kowalski Balcer Ustawienie: 2-3-5 | ||||||||||||||||||
Bramki
| Mecze tego dnia: | ||
|
|
Zapowiedź meczu
Opis meczu
Przegląd Sportowy
Jeśli możesz, przepisz znajdujący się obok lub linkowany poniżej opis meczu.Źródło: Przegląd Sportowy nr 38 z 24 września 1924
Tygodnik Sportowy
Od czasu przełomowego okresu w czołowej grupie tabeli naszego okręgu, kryzysu wewnętrznego Cracovii i spadku jej formy, które pociągnęły za sobą utratę mistrzostwa okręgowego i państwowego w roku ubiegłym na rzecz swej odwiecznej rywalki, Wisły, od czasu uzyskania boiska własnego przez Wisłę, reorganizacji wewnętrznej pod kierunkiem obecnego prezesa tego tow., a byłego kierownika sekcji futbal. Cracovii p. Dembińskiego, była Wisła faworytem w mistrzostwie. W roku ubiegłym pierwsze mistrzowskie spotkanie tych drużyn zakończyło się senzacyjną i przełomową klęską byłego mistrza na boisku Wisły (1:0), który zrewanżował się na swojem boisku zwycięstwem (4:2). Rozgrywka majowa PZPN-u zakończyła się remisowo (1:1) na boisku Jutrzenki. Moralne zadośćuczynienie otrzymała Wisła w pamiętnym i burzliwym dniu grudniowym, kiedyto nowy mistrz okręgu i moralny mistrz Polski (niezasłużona klęska Wisły z Pogonią we finale) zdruzgotał Cracovię na jej własnem boisku w niezwykłym stosunku 5:1. Odtąd wydawała się Wisła niepokonalną. Długa serja trjumfów i zwycięstw znaczy drogę renesansu czerwonych. Tylko nieobliczalna Makkabi zdobywa w zimie jeszcze prawie wynik nierozstrzygnięty (1:1) i „hiszpański” pod względem niepokonalności na swem boisku Amat. K. S. w Król. Hucie zwycięża ją 6:3. Pozatem wszyscy i wszystko ugina się pod ciężarem jej siły. Dzień PZPN-u przynosi jej powtórne zwycięstwo zasłużone nad Cracovią 2:0. Cały szereg drużyn zagranicznych o dobrej klasie opuszcza boisko Wisły z nieznacznem, ledwie wywalczonem, zwycięstwem, lub nawet klęską. Gracze Wisły zapełniają powoli szeregi teamów reprezentacyjnych i wypierają powoli, ale systematycznie, szkielet Cracovii z państwowej reprezentacji. Wisła stara się zająć miejsce Cracovii w opinji zagranicznej. Wisła ratuje honor Krakowa i omal nie stracony puhar Żeleńskiego. Kierownictwo Wisły nie ogranicza się do pozytywnej, godnej pochwały, pracy sportowej. Chce ono zdobyć hegemonję we futballu i sporcie polskim. Pozycję Cracovii osłabić, zniweczyć, zająć jej stanowisko, znaczenie jej uzyskać, wpływy i sławę, oto tendencja obecna Wisły. Nie tylko praca dla siebie, ale przeciw drugim, nie tylko rozwój własny, ale wojna z drugimi i przeciw drugim. Zasada divide et impera w polityce klubowo-sportowej. W szczegółach najdokładniej obmyślana organizacja wpływów, głosów i ludzi w wydziałach, zarządach, magistraturach sportowych. Obsadzanie powolne wszystkich posterunków prasowych chociażby ludźmi zupełnie niefachowymi, byle zaślepionymi w fanatyźmie i klubowym patrjotyźmie, a zabarwiającymi jednostronnie aż do śmieszności wszelkie zjawiska i wypadki sportowe, byle Wisła górą. A to wszystko scentralizowane niciami misternemi w rękach jednego człowieka, doskonałego organizatora i jeszcze lepszego rękawiczkowego dyplomaty, człowieka zdolnego i ambitnego, ale żyjącego wyłącznie osobistą ideą zemsty – nad byłym swym klubem – Cracovią, oraz ambicją dojścia do naczelnej władzy. Tym człowiekiem, któremu Wisła zawdzięcza swój rozwój, swe sukcesy i z trudem zdobytą popularność – jest prezes jej, p. Dembiński.
(...)
A teraz o Cracovii cokolwiek. Kryzys wewnętrzny tej drużyny, polegający głównie na konieczności odświeżenia i odmłodzenia, osiągnął swój punkt kulminacyjny. Niezdrowe elementy, dla których sport nie zaczął być nigdy koniecznością wyżycia się i wewnętrzną potrzebą, musiały odejść. Młode siły musiało się szkolić i próbować i wreszcie powoli zaczęła Cracovia przychodzić do siebie. Niezdrowa atmosfera skończyła się wydaleniem i emigracją wielu graczy. Powietrze się oczyściło. I białoczerwoni oddychają teraz zdrowem, czystem powietrzem. Przez wiele miesięcy patrzyliśmy na rekonwalescencję chorego i operowanego organizmu. Chory jednak przyszedł powoli do sił, do dawnych sił. Klęska z Jutrzenką była czystym przypadkiem i ostatnim może objawem osłabienia. Ale już na meczu z FTC, Spartą i DFC można było widzieć, że okres słabości powoli mija. Na meczu z Wisłą była Cracovia już sobą, jeszcze nie w swojej dawnej skórze, z czasów Poznańskiego, Kotapki, Koguta, Synowca, Stycznia, ale w nowej, którą zapowiadają Ciszewski, Zastawniak, Pychowski, Szumiec. Nowe nazwiska, nowi gracze przychodzą do głosu, kierowani przez starych, wytrawnych i rutynowanych praktyków meczowych. Epoka Kałuży jeszcze nie minęła. Wraca on do swojej wspaniałej formy i jest znowu głową i mózgiem drużyny swej, motorem i duszą jej stylu i systemu. Nietylko kieruje on atakiem i rozdaje cudowne piłki, ale walczy o nią i w pojedynkach solowych zwycięża. Jego technika i taktyka są nadal świetne, jak ongiś za młodszych, sławnych jego lat. Ciszewski na lewym łączniku jest znakomitym łącznikiem między szybkomyślącym Kałużą, a szybkonogim Sperlingiem. Jego technika stoppingu strzału i główkowania nie ustępuje wcale partnerom, a skromność i brak egoizmu czynią go nietylko dobrym wykonawcą ich woli, ale inspiratorem planów i akcji bardzo celowych i skutecznych. Sperling przy Ciszewskim odzyskuje swą formę z czasów Koguta, a jego spryt i tryki w zgraniu z łącznikiem są emocją, jego rzuty narożne zawsze precyzyjne i niebezpieczne, często, bardzo często, przynoszą sukces. Spokojnego, przytomnego i nienerwowego strzelca potrzebował atak Cracovii. Wstawiła więc Gintla, którego wcale nieźle zastępuje w obronie Pychowski, na pr. łącznika. W orjentacji, finezji i decyzji przewyższa on swoich kolegów, a humor i optymizm, cechujący go, są niebywałym bodźcem dla drużyny. Mądrze i skutecznie gra Gintel także w ataku. Ale nie jest on mimo to napastnikiem. Popada on w przesadę hyperkombinacji, jest za mało ruchliwy, wogóle nie przebojowy. Za to jednak niebezpieczny pod bramką. Momentalnie decyduje on się i strzela. Obie bramki on wyegzekwował, choć sytuacje powstały z zasługi kolegów jego. Był on może dobrym przeciw Wiśle w walce o punkty. Gintel w ataku był nadzieją i podporą swoich, a postrachem dla czerwonych. Linja jednak ataku z Gintlem nie jest jednolitą, stylową. Reyman III pasuje tutaj stanowczo lepiej. Gintel byłby dobrym kierownikiem ataku, ale Kałuża jest lepszym. Łącznikiem Gintel nie jest i być nie może. Łącznik musi być w defenzywie w tyle w razie potrzeby i na samym przodzie, gdy go tam potrzeba. On ma łączyć linję ataku i linje całości pomiędzy sobą. Szkoda zatem Reymana III. Kubiński gra rutyną i ochotą.
Bardzo wielu ludzi mówiło po meczu: pomoc Cracovii wygrała mecz. Nie powiedziałbym tego bez zastrzeżeń. Była ona pracowitszą i ruchliwszą od pomocy Wisły, ale mecz wygrał raczej atak Cracovii, który grał nietylko z sercem i duszą, ale także głową i pod tym względem przewyższał stanowczo atak Wisły, który choć szybko i lawinowo zbliżał się do bramki białoczerwonych, nigdy jednak nie umiał dojść do pewnego strzału i pozwolił tyłom Cracovii rozbić sobie wszystkie ataki. Nerwy Crac. wygrały ten mecz. Wisła szła na pewniaka. Crac. nie miała nic do stracenia, a wszystko do zyskania, grała ona też o swą rehabilitację, o odzyskanie utraconej pozycji, o swoje moralne prestige i stanowisko w polskim futballu. Wisła zaś grała o utrzymanie stanu posiadania, o zachowanie tytułu. Cracovia walczyła o chleb, powietrze, życie sportowe – Wisła o zabezpieczenie władzy i majątku sportowego w niematerjalnem znaczeniu. Crac. grała z rozpaczą zdetronizowanego mistrza, Wisła ze zarozumiałością, nerwowością i niepewnością następcy tronu. Nie można zatem powiedzieć, że pomoc Crac. mecz wygrała. Wygrała go cała drużyna.
W pomocy Crac. wyróżniał się Strycharz swoją niezmordowaną pracowitością. Cikowski i Zastawniak walczyli również z ambicją, ale Strycharz wydał z siebie wszystko bez żadnych zastrzeżeń. Stylowo podobali mi się nawet Gieras i Krupa bardziej, niż pomocnicy Crac. Ich praca była czystszą. Stopping i podawanie fachowo wyższego poziomu, spokojniejsze, solidniejsze. Podawanie – nie kombinacja. Wisła gra podawaniem, Crac. kombinacją. A są to dwie różne rzeczy, mieszane niesłusznie przez domorosłych znawców sportowych. Podawanie to rzecz mechaniczna, automatyczna, ekonomiczna wprawdzie, ale nie celowa. Kombinacja, to podawanie planowe, myślowe, wyrabianie sytuacji, przeprowadzanie akcji mózgowej, to operacja strategiczna. Tę różnicę widziałem w pracy dwóch pierwszych linji walczących drużyn. Poraz pierwszy widziałem Gierasa na środku, a Krupę na skrajnej pomocy. Mimo, że będę napewno odosobnionym, konsekwentnie uważam, że pozostawienie Krupy na środku, Gierasa na skrajnej pomocy, byłoby dla Wisły lepszem. Zobaczymy, jak postąpi Schlosser. Obaj ci gracze są słabsi w defenzywie, lepsi we wspomaganiu ataku. Gieras jest nieco ruchliwszy, ale podaje tylko, podczas gdy Krupa kombinuje. A środkowy pomocnik musi przedewszystkiem umieć grać z atakiem, w destrukcyjnej robocie przeciw zgranej trójce ataku nawet najlepszy i najdestruktywniejszy pomocnik nie pomoże.
O obronach da się też coś powiedzieć. Dziwiłem się ogromnie wychwalaniu przesadnemu Pychowskiego. Naturalne jego właściwości nie predestynują go na backa klasowego i stylowego. Jego bieg i ruchy rąk, niezgrabne, boczne, nieestetyczne, nie pozwalają uwypuklić w pełni walorów bezsprzecznie w nim tkwiących. Ma on coś z Bujaka za młodych lat tego gracza, jego pewny tackling i niski, płaski rzut. Ale dzisiaj jeszcze nie jest to ani Bujak, ani Gintel, w tej skończonej, stylowej formie backa. Co do Fryca zdania swego nie zmieniamy. Jest on godnym następcą błp. Pollaka. Dobry, ale dziki i surowy, bardzo skuteczny i waleczny, ale piękności i emocji jego gra nie daje. Mieliśmy ongiś w Krakowie podobnego, ale jakże innego. Cepurski, były lew defenzywny Wisły i Krakowa, jedna z najpiękniejszych sportowych postaci, jaką kiedykolwiek polski futball wydał, w najszlachetniejszej i najwyższej edycji. Cepurski, to był polski Fogl II. Zupełnie podobny w grze i walce, tylko znacznie subtelniejszy i inteligentniejszy. Para Cepurski – Bujak, to najlepsza dotąd, jaką historja futballu polskiego wydała, nawet znakomita para Gintel – Fryc w swej najlepszej formie jeszcze nie dała tej harmonji byłych potentatów granitowego muru obronnego Wisły. Kaczor i Markiewicz, acz dobrzy, nie stanowią naszem zdaniem wogóle pary backów, tak jak jej nie stanowią Pychowski – Fryc. Ani Pychowski, ongiś pomocnik, ani Markiewicz, ongiś skrzydłowy, nie są backami par excellens. Grają oni dobrze, skutecznie, nie można im właściwie nic zarzucić, - a jednak nie wyglądają oni i nie są z postaci i w grze typami backów. Bramkarze „rezerwowi” dają sympatyczny materjał dla oceny. Już dawno nie zademonstrowały kluby krakowskie tak doskonałego narybka bramkarskiego, Kiliński i Szumiec są fizycznie i technicznie znakomitymi reprezentantami typu defenzorów świątyni drużynowej. Wzrost, technika chwytów, wykopy obunóż, spokój i przytomność – bardzo dobre. Rutyna i orjentacja większa przyjdą z czasem. Są oni zupełnie godnymi następcami swych klubowych poprzedników. Tak Cracovia, jak i Wisła, mogą ze swych nowych bramkarzy być zadowolone.
Jeszcze tylko kilka słów a ataku Wisły, który tym razem przegrał mecz, choć zawsze wygrywa on właśnie mecze Wiśle, jako bezsprzecznie najlepsza i najjednolitsza jej linja. W nim i jego grze znaleźliśmy główne podstawy naszych wstępnych wniosków i twierdzeń. Gra skrzydłami, tak wrodzona Wiśle, kłóciła się w nim z grą trójki wewnętrznej. Dwa systemy bez harmonji, bez odpowiedniego zastosowania w miejscu i czasie, kolidowały ze sobą. A największa wada, to zbytnie skupianie się, nieumiejętność uwalniania się od przeciwnika, ustawiania się po odbiór piłki w miejscu nieobstawionem. Tylko gra na Adamka i jego indywidualna praca wyróżniały się. Reszta zawiodła, głównie i przedewszystkiem w strzałach. Znacznie więcej miał atak Wisły sposobności do strzelania (szczeg. w II. poł.), a nie umiał tego zupełnie wykorzystać, ba – strzelał źle. Gintel kilka razu tylko był pod bramką Wisły i umiał momentalnie strzelić. Z Wisły nikt tego nie umiał. A Wiślacy tem właśnie ostatnio górowali nad Cracovią, że atak ich umiał strzelać. Czyżby się teraz miało mieć naodwrót?
O przebiegu gry wobec obszernego powyższego przedstawienia niewiele już powiemy. W I. połowie ma Crac. zupełną przewagę, gra odrazu z miejsca na zdobycie punktu, Wisła na wytrzymałość. Rozpoczęła się walka 2 taktyk. Wisła spokojniejsza, Crac. żywsza i ruchliwsza. Szczęście sprzyjało Crac., bo oto w 1-szym już kwadransie po pięknym rogu Sperlinga, Kiliński niedostatecznie odbił piłkę i odbiła się ona o Gintla do bramki. Z trybuny wyglądało to na gola wprost z rzutu rożnego. Dopiero obcałowywanie Gintla wskazało, kto był szczęśliwym bohaterem przełomowej bramki. Mimo usilnych starań zmagania obu drużyn do przerwy nie dają rezultatu. Po pauzie ciężkie nastały chwile dla Crac. Minął kryzys, trwający 40’. Jeszcze tylko 5’ brakuje do końca. Crac. zrywa się. Kałuża wypuszcza Kubińskiego, który dobija aż do linji narożnej, centruje dołem, a Gintel odrazu strzela nieuchronnie. Udała mu się ta bramka, przedtem bowiem z centry Sperlinga wspaniały jego strzał voleyowy lewą nogą przeszedł tuż koło słupka. 2:0 prowadzi Crac. To już nieuchronna klęska Wisły. Wszelkie nadzieje na wyrównanie prysły. Ale czerwoni walczą jeszcze jak lwy. Adamek jest inspiratorem szybkich ataków. Tylko rzut karny w ostatniej minucie jest jedynym sukcesem tychże. Markiewicz zdenerwowany przestrzeliwuje. Los Wisły jest przypieczętowany. Przy egzekucji karnego, Gieras, najpracowitszy gracz Wisły w dniu tym, pozostał daleko w tyle i nie patrząc w stronę bramki Crac. przechadzał się z rozpaczliwą rezygnacją na twarzy. Reyman – dusza i mózg Wisły, był już od dłuższego czasu pessymistą. A bez swego optymistycznego zwykle kierownika ataku Wisła nie jest niepokonalną i zwycięską drużyną. Rewanż Cracovii, przełomowy dla niej, a może i dla Wisły, przyjęty został entuzjastycznie przez zwolenników białoczerwonych. Ze spuszczonemi głowami wracali dumni, niezwyciężeni od roku w Krakowie, Wiślacy.
Sędziował zupełnie poprawnie i sumiennie p. Rosenfeld z Bielska mimo, że publika i gracze często utrudniali mu zadanie.
Pod bramkami swych drużyn siedzieli wodzowie armji. Stary Ferencs Kożeluh, paląc nieustannie fajkę, patrzał z zewnętrznym spokojem na młodych ongiś swych wychowanków, dziś niedobitków, weteranów, walczących z entuzjazmem z nowemi, młodemi siłami, o honor jego szkoły. A po przeciwnej stronie stary gracz, rekordzista internacjonalny, - a nowy, młody trener, specjalista wyszkolenia ataku, - Schlosser. Nerwowo zachowywał się Schlosser. Widział on nadchodzącą klęskę. Uważny i spostrzegawczy obserwator-fachowiec wiedział i rozumiał, że zdenerwowanie Schlossera to zapowiedź klęski Wisły.(hl.)
Źródło: Tygodnik Sportowy nr 39 z 24 września 1924
Sport Ilustrowany
Wielka niespodzianka sportowa w Krakowie, gdyż faworytem była doskonała w ostatnich czasach Wisła. We Wiśle zawiodła linja pomocy i to zdecydowało o jej klęsce. Cracovia grała z wielkiem poświęceniem, a pomocnicy jej pracowali nadzwyczajnie, to też wygrana jej jest zupełnie zasłużona.
Cracovia staje do zawodów bez Popiela w składzie następującym: Szumiec; Pychowski, Fryc; Strycharz, Cikowski, Zastawniak; Kubiński, Gintel, Kałuża, Ciszewski, Sperling. Skład Wisły: Kiliński; Kaczor, Markiewicz; Wójcik, Gieras, Krupa; Adamek, Czulak, Reyman I, Kowalski, Balcer.
Grę zaczyna Cracovia atakiem na bramkę Wisły, jednakowoż dobrzy obrońcy nie dopuszczają napastników Cracovii zbyt blizko bramki. Wisła również atakuje, napad jej jednakże traci głowę pod bramką i do strzału nie dochodzi. Pomoc Wisły słabnie, Wójcik skontuzjonowany i z wybitym zębem schodzi na chwilę z boiska, Krupie się również coś niecoś od Strycharza dostało. W 19 minucie po rzucie z rogu, wykonanym doskonale przez Sperlinga zdobywa a raczej w dusza Gintel pierwszą bramkę. Ataki Cracovii nie ustają i do pauzy toczy się gra pod znakiem jej przewagi. Po przerwie obraz gry się zmienia, stroną atakującą jest Wisła, jednakowoż Cracovia broni się bardzo dobrze.
Wisła nie wykorzystuje szeregu rzutów z rogu, które wykonują w tym dniu obaj skrzydłowi bardzo nieumiejętnie. Cracovia atakuje w tej połowie gry rzadko, poaz jednym strzałem Kałuży w słupek, napastnicy jej zbytnio bramce Wisły nie zagrażają. Atak Wisły gra bez głowy, doprowadza piłkę do pola karnego przeciwnika i tutaj grzęźnie, nie zdobywa się na strzał do bramki. Już zdaje się że wynik 1:0 utrzyma się do końca, tymczasem w 42 min. otrzymuje piłkę stojący wyraźnie na pozycji spalonej Kubiński, podciąga pod bramkę – w czem mu zupełnie gracze Wisły, będący zupełnie pewni spalonego nie przeszkadzają – centruje i Gintel z niedalekiej odległości strzałem nie do obronienia zdobywa drugą bramkę. Że sędzia tego spalonego mógł nie widzieć – nie można się dziwić, gdyż stał za daleko od piłki, lecz sędzia linjowy, który stał niedaleko, powinien był bezwzględnie zauważyć, być może jednak, że mu w oczach pociemniało od czarnych okularów, w których spełniał swą funkcję: w przyszłości dla lepszej orjentacji powinien sobie założyć czarną opaskę na oczy. – 44 minuta przynosi za ordynarny faul Fryca rzut karny dla Wisły, jednakże niewyzyskany.
Cracovia grała z wielką ambicją i poświęceniem, najlepsza pomoc, obrońcy dobrzy, z ataku wybijali się Kałuża Ciszewski. We Wiśle obrońcy bez zarzutu. Kaczor lepszy od Markiewicza, pomoc słaba, najlepszy jeszcze Gieras, z ataku jedynie Adamek stanął na wysokości zadania, jednak mało nim grano.
Sędzia p. Rosenfeld o wiele słabszy jak zazwyczaj, dawał się powodować ryczącej galerji, co mu się dotychczas nie trafiało.
Rogów 9:2 dla Wisły.
Publiczności przeszło 5000 osób.ka
Źródło: Sport Ilustrowany nr 32 z 25 września 1924
Stadjon
Źródło: Stadjon nr 39 z 25 września 1924 [1]
1924-03-16 Cracovia - Olsza Kraków 5:1 
1924-03-23 Cracovia - Schöneberger Kickers Berlin 7:3 1924-03-25 Cracovia - Schöneberger Kickers Berlin 2:1 
1924-03-30 Polonia Warszawa - Cracovia 4:1 
1924-04-06 Cracovia - Warta Poznań 4:2 
1924-04-12 Cracovia - Union Berlin 4:4 1924-04-13 Cracovia - Union Berlin 1:1 
1924-04-20 Cracovia - Vasas Budapeszt 1:3 1924-04-21 Cracovia - Vasas Budapeszt 0:0 
1924-05-03 Cracovia - Eintracht Lipsk 0:0 1924-05-04 Cracovia - Eintracht Lipsk 4:0 
1924-05-11 Cracovia - Wisła Kraków 0:2 
1924-05-18 Cracovia - Jutrzenka Kraków 0:0 
1924-05-24 Cracovia - III Kerület Budapeszt 1:1 1924-05-25 Cracovia - III Kerület Budapeszt 2:5 
1924-06-08 ŁTS-G Łódź - Cracovia 0:3 
1924-06-09 Union Łódź - Cracovia 1:3 
1924-06-15 Cracovia - Makkabi Brno 1:1 
1924-06-21 Cracovia - Ferencváros Budapeszt 1:2 
1924-06-22 Cracovia - Viktoria Žižkov 3:1 
1924-06-29 Cracovia - Törekvés Budapeszt 2:3 
1924-07-08 Cracovia - Rudolfshügel Wiedeń 0:1 
1924-07-12 Cracovia - WAC Wiedeń 2:3 1924-07-13 Cracovia - WAC Wiedeń 2:3 1924-08-03 Warta Poznań - Cracovia 4:1 
1924-08-10 Cracovia - Nemzeti Budapeszt 3:0 
1924-08-15 Cracovia - Sparta Praga 0:2 1924-08-17 Cracovia - Sparta Praga 0:0 1924-08-24 Cracovia - Jutrzenka Kraków 1:2 
1924-08-31 BBSV Bielsko - Cracovia 2:2 
1924-09-07 Cracovia - DFC Praga 0:4 1924-09-08 Cracovia - DFC Praga 2:3 1924-09-21 Cracovia - Wisła Kraków 2:0 1924-09-28 Cracovia - Olsza Kraków 5:1 
1924-10-05 Cracovia - Wawel Kraków 2:0 1924-10-12 Wisła Kraków - Cracovia 4:2 1924-10-19 Jutrzenka Kraków - Cracovia 1:0 1924-10-26 Cracovia - BBSV Bielsko 1:3 
1924-11-02 Cracovia - Meteor VIII Praga 0:1 1924-11-09 Wawel Kraków - Cracovia 0:4 1924-11-16 Olsza Kraków - Cracovia 0:5