1923-03-18 Wawel Kraków - Cracovia 1:0

krakowska Klasa A , 2 kolejka Kraków, stary stadion Wisły, niedziela, 18 marca 1923 Wawel Kraków - Cracovia 1 : 0 (1:0)

Trener: bez trenera

Sędzia: Andrzej Rutkowski z Krakowa Bramki Sołtys (18') 1:0

Skład: Przeworski Gintel Fryc Bielecki Cikowski Synowiec Zimowski Reyman Kałuża Chruściński Just Ustawienie: 2-3-5

Chruściński (Cracovia) zawiera znajomość ze słupkiem bramki.

Pod bramką Wawelu po rzucie z rogu.

Wawel broni się dzielnie (piłka przechodzi nad poprzeczką).

Skład zespołu Cracovii

Skład zespołu z kronik klubowych Cracovii.

Zapowiedź meczu

• Zapowiedź meczu w Tygodniku Sportowym
• Zapowiedź meczu w tygodniku Przegląd Sportowy

Opis meczu

"Wawel – Cracovia 1:0 (1:0)" -

Wiadomości Sportowe

Wawel – Cracovia 1:0 (1:0)

Relacja z meczu w tygodniku Wiadomości Sportowe cz.1

Relacja z meczu w tygodniku Wiadomości Sportowe cz.2

Wysokocyfrowe zwycięstwo Wisły nad Jutrzenką oraz porażka b. mistrza Polski, Cracovii przez debjutujący w klasie A Wawel, - to niespodzianki ostatnich dni ubiegłego tygodnia, na które sportowy świat krakowski zapewne nie był przygotowanym.

Do zawodów z Wawelem pościągała Cracovia dawno już na zielonej murawie niewidzianych jej graczy, Kałużę i Justa. Skład ten okazał się wielce niefortunnym i znacznie lepiej postąpiłoby kierownictwo klubu, pozostawiając linję ataku, która grała przeciwko Wiśle w ubiegłą niedzielę. – Kałuża zawiódł w zupełności pokładane w nim nadzieje. Dziś już gracz ten na miejscu środkowego napastnika przedstawia się nie lepiej od przeciętnego gracza klubów drugoklasowych. U Justa zanikły wszelkie ślady jego dobrych czasów i dziś winien spokojnie spocząć. – Najlepszym w ataku to „rezerwowy” Zimowski, którego piękne biegi i dobrze mierzone centry wytwarzały niebezpieczne dla przeciwnika sytuacje. – Bielecki na miejscu Strycharza nie był lepszym od tego ostatniego, a częste faule przez niego popełniane, utrudniały tylko grę jego drużynie. – Reszta drużyny dobra i pewna, a na czoło wybijał się niezmordowany Cikowski.

Wawel, to dryżyna młoda, technicznie i kombinacyjnie jeszcze bardzo surowa, potrzebująca dobrego kierownictwa i wiele pracy, aby dorównać starym weteranom Wisły i Cracovii. Cechuje ją natomiast siła przebojowa, wysoka ambicja i rzadko u naszych czołowych drużyn spotykana ruchliwość. To też liczne braki techniczne uzupełniał on szybkiem tempem, narzucanem przeciwnikowi już na początku gry i silną wolą zwycięstwa.

Rekordowa w tym roku ilość publiczności zapełniła park Wisły, aby przypatrzeć się walce tych dwu tak różnych drużyn.

Początek gry wykazuje silną przewagę Cracovii, która wspomagana lekkim wiatrem, utrzymuje się stale w pobliżu bramki przeciwnika, jednak brak strzelca w linji ataku nie pozwala jej na zdobycie pożądanego punktu. Po 18 minutach gry nerwowej i bezplanowej wyrywa się Wawel na pole Cracovii, dobrą centrę prawego skrzydła chwyta nieobstawiony Sołtys i pięknym dobrym strzałem umieszcza piłkę w siatce Cracovii. – Utracona bramka wprowadza silne zamieszanie i zdenerwowanie w szeregi grającej dotąd spokojnie i celowo Cracovii, dodaje natomiast podniety drużynie Wawelu, który teraz częściej podciąga pod bramkę białoczerwonych. Rezultatem przewagi Cracovii jest do przerwy pięć rzutów z rogu, najczęściej przez Justa wbijanych w aut.

Po przerwie gra otwarta, z lekką przewagą Wawelu, który teraz częściej urządza wycieczki na pole przeciwnika, lecz ataki jego udaremnia zwykle obrona Cracovii. Dwadzieścia minut przed końcem gry, białoczerwoni zbierają wszystkie siły, by zdobyć chociaż wyrównującego gola, przesuwają nawet Gintla do ataku w miejsce Chruścińskiego, - lecz wszystkie ich usiłowania okazują się daremne wobec zaciętej i pełnej poświęcenia obronie Wawelu. – Z wynikiem bramek 1:0 dla Wawelu, rzutów z rogu 9:1 dla Cracovii kończą się denerwujące zawody.

Sędzia p. Rutkowski miał dobre chęci sprostania zadaniu, jednak brak decyzji w rozstrzygnięciach a dość często także niesłuszne jego orzeczenia rozstrajały do reszty i tak mocno zdenerwowanych graczy obu walczących drużyn.

G.
Źródło: Wiadomości Sportowe nr 4 z 20 marca 1923

Przegląd Sportowy

Zawody te odbyły się w nadzielę na boisku Wisły. Cracovia staje do spotkania wzmocniona przez Kałużę, grającego w środku ataku, miejsce lewego skrzydłowego zajmuje Just, bo Cikowski chory. -€” Wawel w najlepszym swym składzie. Krótki gwizd i gra się zaczyna. Już w pierwszych minutach atak za atakiem sunie na bramkę Wawelu. Wywiązuje się szereg interesujących sytuacji, z których, zda się, paść musi nieuchronnych bramek. I tak Zimowski wybiera piłkę z rąk bramkarza Wawelu i bije w aut. W chwilę później Reyman III. oddaje śliczny rzut głową, ale piłka trafia smukłego obrońcę Wawelu, stojącego na linii bramkowej, odbija się od jego głowy i idzie na róg. Biało-czerwoni grają głównie prawą stroną swego napadu, gdzie wybija się Zimowaki, doskonale w tym dniu usposobiony. Żadnych jego centr nie umieją jednak wykorzystać środkowi napastnicy, bo Kałuża bez treningu i w dodatku pilnie strzeżony przez 3 przeciwników, Chruściński podniecony i nerwowy, Reyman III słaby. Wawel ogranicza się do obrony, grupując swe siły głównie dookoła środkowej trójki napadu Cracovii, Rzadko kiedy przechodzą napastnicy Wawelu poza połowę boiska. W 18 min. jeden z ich wypadów udaremnia Gintel, podając piłkę Przeworskiemu; ten kopie słabo pod nogi prawego skrzydłowego Wawelu, który natychmiast podaje piłkę środkowemu napastnikowi, a ów pewnym płaskim strzałem zdobywa bramkę. Przeworski robinzonuje ale już zapóźno. Moment ten działa przgnębiająco na graczy Cracovii, atakujących co prawda dalej, ale już nerwowo i bez planu. Atmosfera napięta. Gra przeważnie górna. Kilkuminutowe formalne oblężenie bramki Wawelu, z którego niebiescy wychodzą bez szwanku. Pierwsza połowa nie przynosi zmiany rezultatu. Po pauzie Cracovią coraz więcej traci ufność w swe siły, a Wawel ośmielony depresją przeciwnika naciera tak, że pierwsze 20 minut gry należy do niego. Później znów Cracovia na froncie. Wyrównanie a nawet wygrywa biało-czerwone wisi niemal w powietrzu. Naprężenie rośnie. Część publiczności i panowie z trybun, o których poprzednio wspomniałem, wydają co chwila niesforne okrzyki pod adresem graczy, denerwując ich jeszcze więcej. Z szczególną lubością pastwią sie na Juście, graczu starym, od tylu lat stojącym zawsze na usługi swego klubu i niewątpliwie dla aportu krakowskiego zasłużonym i dezorjentują go do tego stopnia, że nie może oddać ani jednej porządnej centry, mimo, że na początku zawodów grał całkiem porządnie i dobrze współpracował z resztą ataku. Pod koniec przerzuca Cracovia do napadu Gintla. Chruścińskiego zaś cofa do obrony. Już jest jednak trochę późno, aby wynik poprawić. W ostatnich 5 minutach padają jeszcze trzy rogi dla biało-czerwonych i... zawody się kończą. - Rogów 8:1 dla Cracovii. - Sędziował p. Rutkowski według najlepszej chęci, ale nieudolnie. Pomijam już fakt, że nie widział celowej ręki na polu karnem jednego z obrońców Wawelu, że mylił się w spalonych, wytknąć mu jednak muszę to, że udaremnił 3 pewne wypady Zimowskiego przez spóźnione podyktowanie rzutów wolnych dla Cracovii. Rzutów tych z chwilą, kiedy Zimowski minął już dawno faulującego go przeciwnika i był w pobliżu jego bramki, nie należało całkiem zarządzać, bo w ten sposób zamiast karać drużynę, która zawiniła, działał tylko na jej korzyść.

Leon Kornaś
Źródło: Przegląd Sportowy nr 12 z 22 marca 1923 [1] [2]

Tygodnik Sportowy

Relacja z meczu w Tygodniku Sportowym cz.1

Relacja z meczu w Tygodniku Sportowym cz.2

18.III. Wawel – Cracovia 1:0 (1:0). „Trafiła kosa na kamień”. Kosa Cracovii poraz drugi już wyszczerbiła się na kamienistym Wawelu. Dwie skrajności, dwie antytezy. Czyżby emanacja gry footaballowej Wawelu miała przewyższać system i szkołę Cracovii? Czyż prymitywna, naturalna, ale silna i ofiarna gra miała stanowić wyższy stopień sztuki footballowej, aniżeli obliczona, wyszkolona, rutynowana gra? Nawet wynik pozytywny nie daje na te pytania odpowiedzi. A jednak pytania są uzasadnione i odpowiedź musi być daną. Jest odpowiedź! Football jest grą, a wynik gry jest zawsze przypadkiem. Przypadek ten zależnym jest od najrozmaitszych czynników. Są tacy, którzy wierzą w przypadki, w fatum, w przeznaczenie. Fatum, przeznaczenie, muszą mieć jakąś niezbadaną, nieuchwytną, ale genetycznie, historycznie i etycznie uzasadnioną podstawę. Szukajmy tej podstawy, ale nie jak zabobonni fetyszyści, co pajace, laski, wieprzki i talizmany na boisko gry zabierają, ale trzeźwo, rzeczywiście, racjonalistycznie, wprost materjalistycznie. Niema skutku bez przyczyny. Wszystko znajduje się w pewnym związku przyczynowo-skutkowym. Drużyna jest zespołem jedenastu jednostek. Zespół, to całość zwarta, spojona, jednolita, zgrana. Zespół chóralny, muzyczny, teatralny etc., nawet mechaniczny, maszynowy, mają swoje warunki, podstawy, szkoły, ćwiczenia, prawa, niezbędne, konieczne, nieodzowne. Wyjmij z łańcucha ogniwo, z mechanizmu kółeczko lub sprężynkę, z chóru śpiewaka, z orkiestry muzyka, ze sceny artystę, z drużyny gracza, a całość organiczna jest odmienną, wymaga uzupełnienia, reparacji, renowacji, sanacji, zależnie od znaczenia i wartości brakującego elementu. – Drużyna footballowa, w której następują zmiany, znajduje się w okresie nieuniknionego przesilenia. To przesilenie z czasem minie, ale czas przejściowy nie da się ukryć, ani zamazać, trzeba go przejść. Na to muszą być wszystkie towarzystwa sportowe przygotowane, tę rzecz muszą wszyscy rozumieć i odrzucić nareszcie precz głupie, z nieświadomości płynące zadowolenie, czy zmartwienie, z powodu chwilowego sukcesu, czy porażki. Nie to jest celem sportu, to są jego uboczne objawy i formy pracy na drodze do upragnionego celu. – Nic nie jest wiecznem, zmienność jest tylko wieczną – to jest żelaznem prawem przyrody i życia. Dziś mnie, jutro ciebie tensam los czeka. Zmiany w zespołach są rzeczą naturalną i konieczną, wywołują one naturalnie okresy przejściowe. Nie jest to ani ubliżającem ani ujemnem. Chodzi tylko o to, aby organizatorowie sportu przez kształcenie i wychowywanie odpowiedniego narybku mieli przygotowany należycie materjał zastępczy w miejsce steranych, wysłużonych, niedysponowanych, czy usuniętych graczy. Gdzie jest narybek, tam przesilenie mija szybko, a od decyzji wykonania tej zmiany zależy długość tego okresu przejściowego. Zdaje mi się, iż całkiem jasno sprecyzowałem powody tzw. niepowodzeń sportowych, naturalnie, wziąwszy to wszystko relatywnie, a nie absolutnie, gdyż oprócz tych najprostszych przyczyn działają tu i inne, o których dziś w tym związku mówić nie chcemy. Jasnem więc jest, dlaczego mistrz okręgowy Cracovia, niedawno także mistrz Polski, skutkiem zaszłych i zachodzących ciągle jeszcze zmian składu drużyny, przechodzi obecnie przesilenie, uzewnętrzniające się w chwilowych niepowodzeniach.

Skład Cracovii: Przeworski, Fryc, Gintel, Synowiec, Cikowski, Bielecki, Just, Chruściński, Kałuża, Reyman, Zimowski. – Wawel w komplecie.

Przebieg gry: Z początku lekki nacisk Wawelu, zaraz jednakże Crac. przenosi grę na połowę przeciwnika i usadawia się na niej, przeprowadzając raz poraz niebezpieczne ataki, obronione nadzwyczaj ofiarną grą defenzywy Wawelu. Strzały Reymana i Kałuży, chaos pod bramką Wawelu, pusta bramka, piłka w ostatniej chwili wykopnięta tuż z przed linji bramkowej przez prawego obrońcę. I znowu w jednym z ataków główkuje pięknie Reyman, prawy back odbija głową na róg. Wawel otrząsa się i rozpoczyna również atakować. Gintel znajduje się w chwilowej opresji, a Fryc broni niedozwolonem „siekaniem”, karanem przez sędziego. Cikowski wypuszcza kilkakrotnie Zimowskiemu, którego szybki bieg i dobra forma w dniu tym się wybijały, a jeden niespodziewany, ostry strzał dolny ze skrzydła omal nie był skutecznym, jak również wspaniała centra pięknie obronioną została. Nagle przenosi się gra pod bramkę Cracovii, strzał odbija niepewnie Przeworski, piłkę dostaje ponownie atak Wawelu, szybka kombinacja i w chaosie strzela nieuchronnie środkowy napastnik fioletowych pierwszego i decydującego goala w 22 min. Crac. rozpoczyna gwałtownie atakować. Z daleka strzelają Reyman, Bielecki i Cikowski, ale świetna pomoc i obrona Wawelu niweczą wraz z bramkarzem wszelkie usiłowania białoczerwonych, mimo 5 rogów do pauzy. – Po przerwie Wawel gra z pięknym animuszem i pewniej, toteż gra staje się zupełnie otwartą. Szczególnie prawy łącznik Węglowski wybijał się swymi przebojami i silnymi, celnymi strzałami. I Kałuża, do pauzy mało ruchliwy, rozegrał się trochę i grając na Zimowskiego, otrzymał od niego dwie piękne centry, zakończone znanemi, typowemi jego główkami, atoli znakomicie chwyta je przytomny bramkarz Wawelu. Gra przez cały prawie czas równa i otwarta. Żywe ataki Wawelu, dopiero pod koniec uprzytamnia sobie Cracovia swoje położenie. Gintel przechodzi do ataku. Rozpaczliwie i gwałtownie naciskają białoczerwoni, ambitnie i uparcie bronią się fioletowi. Zupełna przewaga Crac. Wawel tarasuje swe pole karne. 4 rogi po przerwie, łącznie 9:1 dla Crac. niewyzyskane.

Wawel jest typową drużyną do walk mistrzowskich o punkty. Materjał młody, silny, świeży, ochoczy, ambitny, ofiarny, bez wybitnej techniki, bez obmyślanej kombinacji, ale prący naprzód, niezmordowany w pracy i tempie. Cracovia przewyższa go znacznie technicznie, taktycznie, formą i metodą, ale u białoczerwonych braki były zbyt wielkie, a i pecha mieli oni także. Przy większem szczęściu mogli oni strzelić kilka bramek, trzeba jednak przyznać, że Wawel bronił się znakomicie, a Cracovia grała kiepsko. W ataku białoczerwonych tylko Zimowski pracował równomiernie i celowo, Reyman i Chruściński starali się, ale anemicznie wypadały ich postanowienia. Just, stary archiwalny lewoskrzydłowy, do pauzy niezły, po pauzie skonsternowany zbyt głośnem niezadowol[e]niem publiczności, grzązł w corazto większych niepowodzeniach. Kałuża, widocznie bez treningu, nie do poznania. Czyżby to był ten sławny polski król footballowy? Bezsilny i nieruchliwy, bez pomysłów i bez inicjatywy, bez planu i bez myśli, bez strzału i bez ochoty? Tempora mutantur, et nos mutamur in illis. – Pomoc Cracovii średnio dobra, jej precyzyjność i produktywność pozostawiała wiele do życzenia. Fryc słaby. Gintel znakomity, przewyższał wszystkich na placu swoją umiejętnością techniczną, i taktyczną. Przeworski nie miał wiele do roboty. Przy szybszej orjentacji i decyzji mógłby może bramkę obronić. Z Wawelu zasługuje na wyróżnienie cała defenzywa tj. pomoc, obrona i bramkarz. Szczególnie prawy back i środkowy pomocnik byli niezmordowani. Lewy pomocnik doskonale obstawiał i pracował najprecyzyjniej. W ataku wybijał się Węglowski. Drużyna wymagałaby ręki pilnego trenera, a możnaby z niej coś zrobić.

Cracovia popełniła główny błąd, iż zamiast podyktować sposób i metodę gry, pozwoliła sobie wytrącić cugle z rąk, niedość na tem, sama objęła twardą i surową metodę gry przeciwnika, w czem mu jednak sprostać nie mogła, brak jej było siły fizycznej, niezmordowanej pracy, twardości i upartości mistrzowskiej walki o punkty, Wawel miał te walory i dlatego zwyciężył. Sędziował dobrze p. Rutkowski.

Dr. H. Leser
Źródło: Tygodnik Sportowy 23 marca 1923

"Druga klęska „Cracovii“." -

Wiadomości Krakowskie

Druga klęska „Cracovii“.

Relacja z meczu w dzienniku Wiadomości Krakowskie

Plan przeciwników Cracovii po raz wtóry powiódł się całkowicie.

Masowa dyskwalifikacya graczy Cracovii kończy się w pierwszych dniach kwietnia — rozpisano więc dlatego tak wcześnie zawody o mistrzostwo okręgu krakowskiego, aby białoczerwoni stanęli do nich w składzie b. osłabionem, a tem samem stali się rywalem nie groźnym. „Odmłodzona" drużyna Cracovii rzeczywiście nie jest w stanic podołać zadaniu. Napastnicy, którzy wogóle nie mieli jeszcze czasu jako tako poznać się wzajemnie, niemal bez treningu spotykają się z przeciwnikami, których jedynym celem jest zmiażdżenie znienawidzonej (bo dotychczas zwycięskiej) Cracovii. Na razie wiec zwycięstwa odnoszą jej przeciwnicy — jednak z czystem sumieniem możemy powiedzieć, że poziomem bynajmniej nie przewyższają oni zdekompletowanej Cracovii.
Tak „Wisła" jak i zwycięzca wczorajszy „Wawel" rozporządzają atutami zaczaj psychicznymi, aniżeli sportowymi. Drużyny te lepiej rozumieją charakter gry o mistrzostwo by lepiej dlatego, że za wszelką cenę dążą do zwycięstwa, a więc do zdobycia cennych punktów — podczas, gdy „Cracovia" zawsze tylko uprawia sport i zwycięstwo jej zawsze jest tylko wynikiem dobrej i calowej gry.
Nie zawsze jednak udaje się jej grę ukoronować zwycięstwem — często przygrywa, tak było i wczoraj. A przecież nikt nieuprzedzony nie może twierdzić, że wygrana „Wawelu" była wynikiem jego lepszej gry. Takich ambicyi nie mają nawet sami członkowie drużyny „Wawelu". „Wawel" grał wcale dobrze, szczególnie w obronie, jednakże gdyby poziom gry „Wawelu" miał być tym miernikiem, który mówi o wyższości poszczególnych drużyn — ileby świadczyło o naszym sporcie footballowym. I dlatego pod adresem sympatycznego „Wawelu" ślemy życzenie: Cieszcie się ze zwycięstwa nad „Cracovią“ — sukces to nieładu, jednakże nie przeceniajcie swych sił. Jeszcze dużo bowiem pracy was czeka, byście mogli o sobie powiedzieć „Cracovii" się nie boimy"!
O samym przebiegu gry nie wiele można powiedzieć. Nie była to bynajmniej gra mistrzowska. Cracovia miała bezwzględną przewagę, jednakże brak decyzyi i celowości strzałów uniemożliwiał napastnikom zdobycie punktu. „Wawel" bronił się nadzwyczaj dzielnie. Ośmielał się nawet na ataki, te jednakże kończyły się tuż przy linii środkowej. Jedyny przed pauzą przebój Wawelu zakończył się zwycięskim goalem.
Po pauzie Wawel, dzięki wiatrowi, przeprowadził nawet częste ataki mniej lub więcej niebezpieczne, podczas gdy napastnicy Cracovii nie potrafili sobie wyrobić odpowiednich pozycyi. Dopiero na kilkanaście minut przed końcem zawodów Cracovia jakby się otrząsnęła z apatyi — rozpoczęła szturmować do bramki Wawelu — jednakże bezskutecznie, pełna bowiem energii i zapału obrona Wawelu unicestwiała wszystkie ataki.

Zawody prowadził p. Rutkowski naogół dobrze.

Źródło: Wiadomości Krakowskie nr 54 z 20 marca 1923

• Wynik meczu w lwowskim tygodniku Sport
• Wynik meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik

Mecze sezonu 1923

1923-01-01 Red Star Paryż - Cracovia 5:2   1923-03-04 Cracovia - Sparta Kraków 2:0   1923-03-11 Wisła Kraków - Cracovia 1:0   1923-03-18 Wawel Kraków - Cracovia 1:0   1923-03-25 Jutrzenka Kraków - Cracovia 1:4   1923-04-01 Aarhus GF - Cracovia 4:2   1923-04-02 Aarhus GF - Cracovia 1:6   1923-04-04 Helsingborgs IF - Cracovia 4:1   1923-04-06 Malmö FF - Cracovia 2:1   1923-04-08 Hälsingborg - Cracovia 0:2   1923-04-15 Cracovia - Sturm Bielsko 12:0   1923-04-22 BBSV Bielsko - Cracovia 0:3   1923-05-03 Cracovia - Wisła Kraków 1:1   1923-05-06 Cracovia - BBSV Bielsko 7:0   1923-05-20 ŁKS Łódź - Cracovia 0:2   1923-05-21 ŁKS Łódź - Cracovia 0:2   1923-05-27 Cracovia - Wisła Kraków 4:2   1923-05-31 Cracovia - Reprezentacja Polski 2:4   1923-06-16 Cracovia - Eintracht Lipsk 4:2   1923-06-17 Cracovia - Eintracht Lipsk 1:1   1923-06-24 Cracovia - Jutrzenka Kraków 3:1   1923-06-29 Czarni Lwów - Cracovia 0:2   1923-07-01 Pogoń Lwów - Cracovia 1:2   1923-07-08 Cracovia - Wawel Kraków 3:0   1923-07-15 Sturm Bielsko - Cracovia 0:6   1923-07-29 Cracovia - Sparta Kraków 2:0   1923-08-12 Makkabi Kraków - Cracovia 0:0   1923-08-15 Resovia Rzeszów - Cracovia 2:6   1923-08-19 Cracovia - Diana Katowice 7:2   1923-08-26 Polonia Warszawa - Cracovia 0:1   1923-09-02 Diana Katowice - Cracovia 0:2   1923-09-08 Cracovia - Pogoń Katowice 6:0   1923-09-15 FC Barcelona - Cracovia 1:1   1923-09-16 FC Barcelona - Cracovia 7:1   1923-09-18 Valencia CF - Cracovia 4:0   1923-09-20 Valencia CF - Cracovia 4:2   1923-09-22 Real Madryt - Cracovia 4:0   1923-09-23 Real Madryt - Cracovia 4:2   1923-09-30 Celta Vigo - Cracovia 3:0   1923-10-01 Celta Vigo - Cracovia 3:1   1923-10-06 Sevilla FC - Cracovia 3:0   1923-10-07 Sevilla FC - Cracovia 2:3   1923-10-21 Cracovia - ŁKS Łódź 2:1   1923-10-28 Cracovia - Warta Poznań 8:4   1923-11-04 Cracovia - Wawel Kraków 2:0   1923-11-18 Cracovia - 1.FC Katowice 3:1   1923-11-25 Cracovia - Wisła Kraków 1:5   1923-12-02 1.FC Katowice - Cracovia 2:2