1926-09-26 Cracovia - Pogoń Lwów 1:3

Jedyna w historii porażka Cracovii u siebie w nieligowych Mistrzostwach Polski.

Trener: František Koželuh

Mistrzostwa Polski grupa południowa Kraków, Stadion Cracovii, niedziela, 26 września 1926, 16:00 Cracovia - Pogoń Lwów 1 : 3 (1:1)

Trener: (bez trenera)

Skład: Szumiec Gintel F. Zastawniak Strycharz Chruściński T. Zastawniak Kubiński Nawrot Kałuża S. Wójcik Sperling Ustawienie: 2-3-5

Sędzia: Loth Widzów: 6 000 Bramki Kubiński (8' k.) 0:1 1:1 1:2 1:3 Wacław Kuchar (7') Józef Garbień (79') Wacław Kuchar (90')

Skład: Lachowicz Olearczyk Giebratowski Hanke B. Fichtel Deutschmann Łysyk Batsch W. Kuchar Garbień Szabakiewicz Ustawienie: 2-3-5

	Mecze tego dnia:
	1926-09-26 Cracovia - Pogoń Lwów 1:3 1926-09-26 Wisła Kraków II - Cracovia II 2:0

Zapowiedź meczu

• Pierwsza zapowiedź meczu w dzienniku Ilustrowany Kuryer Codzienny
• Zapowiedź meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik
• Druga zapowiedź meczu w dzienniku Ilustrowany Kuryer Codzienny
• Trzecia zapowiedź meczu w dzienniku Ilustrowany Kuryer Codzienny
• Zapowiedź meczu w tygodniku Stadjon

Opis meczu

Bramkarz Lachowicz chwyta ostry strzał idący w róg bramki

Nawrot z Cracovii walczy z czterema graczami Pogoni

Lachowicz broni, na lewo Wójcik, na prawo Olearczyk

Robinsonada Lachowicza chwytająca strzał Wójcika

Drużyna Pogoni Lwów

"DERBY PIŁKARSTWA POLSKIEGO
POGOŃ - CRACOVIA 3:1" -

Przegląd Sportowy

(relacja)

DERBY PIŁKARSTWA POLSKIEGO
POGOŃ - CRACOVIA 3:1

W ciągu minionego tygodnia zawody Pogoni z Cracovią były na ustach dosłownie całego sportowego świata podwawelskiego grodu.

To też nic dziwnego, że na godzinę przed rozpoczęciem zawodów śpieszyły dawno niespotykane tłumy publiczności w stronę boiska Cracovii. Napór widzów wzmógł się tak dalece na kilkanaście minut przed rozpoczęciem spotkania, że „wataha” licząca może z tysiąc osób, wysadziła poprostu potężną bramę, runąwszy na miejsca stojące.

Trybuny zabite dosłownie, zaś miejsca stojące czarne od licznych widzów, wśród których nie brakło kilkudziesięciu osób, przybyłych specjalnie ze Lwowa.

W pełnem napięciu nerwów 6-tysięcznej publiczności rozpoczyna się walka, dwu czołowych klubów o zaszczytny tytuł mistrza Polski, który trzykrotnie już zdobyli „poganiacze”.

Obie drużyny występują w swych najlepszych zespołach:

Cracovia: Mieczysławski, Gintel, Zastawniak I, Strycharz, Chruściński, Zastawniak II, Kubiński, Nawrot, Kałuża, Wójcik, Sperling.

Pogoń: Lachowicz, Olearczyk, Giebartowski, Hanke, Fichtel, Deutschman, Urich, Batsch, Wacek, Garbień, Szabakiewicz.

Pierwsze minuty upływają pod znakiem widocznego zdenerwowania obu drużyn, oraz przynoszą emocjonującą chwilę, w której Wójcik z dwu kroków przed bramką gości, przepuszcza dogodną sposobność do uzyskania gola.

Walka toczy się jednak ostro i zaciekle, jest prowadzona z obu stron.

Pogoń żywiołowo prze pod bramkę biało-czerwonych i już wówczas, dla objektywnego widza zarysowała się kolosalna różnica dwu tych zespołow.

Pogoń, pełna energji, inicjatywy, życia, usposobienia, zdrowia, nadaje mordercze tempo, otrzymując w ten sposób przewagę nad przeciwnikiem, który, straciwszy posiadaną swego czasu koronkową robotę, przez przerzedzenie się szeregów efektownych driblerow, nie prezentuje się jako całość jednolicie. Ani pięknej gry – ani przebojowości.

Dusza, nerw i serce Pogoni, Wacek Kuchar panuje na całym boisku – a praca ta uwieńczona jest pięknym rezultatem: w 6 minucie korzystając z niefortunnego wybiegu Mieczysławskiego, głową pakuje nad bramkarzem piłkę do siatki.

Publiczność złożona w 99% ze zwolenników Cracovii przyjmuje ten fakt milczeniem.

Za to w kilka minut później, entuzjazm i radość nie ma granic; Kubiński bowiem wyrównuje z rzutu karnego. Od tej chwili nie spoczywają przez półtorej godziny płuca sześciotysięcznej masy.

Jeśli do przerwy zawody stanowiły pokaz ładnej i emocjonującej gry, to po pauzie gra ta zmieniła się w kopaninę.

Pogoń, spokojnie broni swej barwy, grając widocznie defensywnie a dopingowana przez publiczność „Cracovia” atakuje z wściekłością. Nawet Gintel znalazł się w szeregach ataku – cóż kiedy był więcej zawadą, niźli pożytkiem.

Wykorzystują to goście, przypuszczają kilka groźnych szturmów, z których jeden, wieńczy Garbień – zwycięskim golem – uzyskując go strzałem wprost fenomenalnym.

Cracovia załamuje się widocznie...

Minutę przed końcem zawodów niezrównany talent sportowy i chluba Polski, Wacek, przeprowadziwszy piłkę przez połowę boiska uzyskuje trzecią i ostatnią bramkę.

Oceniając ogólnie przebieg zawodów, musimy podnieść, iż wynik jest w zupełności zasłużony.

Cracovia zaprezentowała bardzo kiepską grę, atak miernie pracujący, pomoc bardzo słabą, zaś obronę nie nadzwyczajną.

Z Pogoni wybijał się Wacek, niezmordowaną pracą, w pomocy, w obronie i w ataku, Garbień, Deutschman, oraz obrońcy, Lachowicz lepszy conamniej o klasę od swego vis-a-vis.

Sędzia kpt. Loth, bądźmy szczerzy, nie umiał utrzymać w karbach zbyt ostro grających zawodników; na wytłomaczenie niech jednak posłużą fakty, iż sędziował bardzo trudny mecz – oraz sprawował swój urząd wśród wrogiego mu nastroju.

Że jednak wynik rozgrywki był zasłużony, niech świadczy ciekawy ten szczegół, iż bohaterów dnia Wacka i Garbienia, znieśli entuzjaści na swych ramionach z boiska.

Źródło: Przegląd Sportowy nr 39 (280) z 2 października 1926 [1]

"Po walce dwu tytanów
CIENIE I ŚWIATŁA MECZU POGOŃ - CRACOVIA" -

Przegląd Sportowy

(komentarz)

Po walce dwu tytanów
CIENIE I ŚWIATŁA MECZU POGOŃ - CRACOVIA

Losy najsilniejszych konkurentów w Mistrzostwie Polski są już przesądzone.

Pogoń, mistrz zeszłoroczny, wyeliminowała swego najgroźniejszego przeciwnika, mistrza okręgu krakowskiego, Cracovię, jedyną drużynę polską, która już, obok Pogoni, piastowała zaszczytny tytuł mistrzowskiej drużyny polskiej.

Dziś sprawa tego tytułu jest niemal że przesądzona, albowiem mało mamy nadziei, by Warta, a tembardziej Polonia, zdołały zmusić mistrza Lwowa do ciężkiej walki w rozgrywkach finałowych.

Mecz ten tak ważny, jak spotkanie w d. 26.9 Pogoń – Cracovia pozostawia po sobie silne wrażenia i jest polem do obserwacji czasem bardzo ciekawych.

I aczkolwiek wrażenia z meczu niedzielnego naogół nie były dodatnie, to jednak kilka obserwacyj, a raczej kilka uwag narzuca się samych przez się. A jedna przedewszystkiem.

Gdy po pierwszych dwu bramkach, jakie padły już w pierwszych 7 minutach gry, zaczęło się pełne zacięcia i napięcia nerwów zmaganie drużyn, wyraźnie, powoli, ale ciągle i coraz bardziej, poczęła się uwydatniać przewaga Pogoni. Bardzo trudno określić czy występowała ona na poszczególnych linjach drużyny, czy w samej grze, w jej przebojowym charakterze, w ofiarności graczy, w połączeniu nie gorszej od krakowian techniki z siłą i szybką decyzją, czy strzału, czy podania.

Drużynie krakowskiej brakowało czegoś nieuchwytnego, czegoś, czego brak nie pozwalał jej na osiągnięcie skutków i efektu nawet przy zupełnie poprawnie przeprowadzonych i dobrze rozwiązanych kombinacjach gry.

Przewaga Cracovii była widoczna przez całą pierwszą połowę spotkania – a jednak przewaga ta ani przez chwilę nie była groźna dla Lwowa, ani przez chwilę nie potrafiła wzbudzić u widowni przekonania, że drużyna krakowska wygra.

Dlaczego? Bo oto w momentach decydujących, w chwilach gdy jeden wysiłek, jedno poruszenie, małe zwiększenie szybkości lub siły wykopu miało decydować, jeśli nawet nie o bramce dającej wielkie definitywne zwycięstwo, ale o przewadze w małem, bezpośredniem spotkaniu dwu graczy, w tych niezliczonych pojedynkach, jakie w każdej sekundzie gry między przeciwnikami się zawiązują, - w tych wszystkich decydujących momentach drużynie krakowskiej brakowało stale tego wysiłku, który w zawodach kolarskich tak świetnie określa słowo „demarage”.

Owa sztuka skoncentrowania całego wysiłku w momencie najgorętszej walki, ów finisz w finiszu, owo zwiększenie pracy swych mięśni napiętych zdawałoby się do maximum – oto gdzie leży tajemnica świetnych wyników sportowych.

Tak jak na wysiłek taki zdobywa się dobry kolarz, biegacz, czy skoczek, zwiększający swój wynik za pomocą „nożyc”, robionych w powietrzu – tak samo zdobyć się nań musi umieć każda drużyna piłkarska.

Nie moją jest rzeczą, na marginesie meczu krakowskiego, szukać dróg do przyswojenia naszym sportowcom tej właściwości.

Sądzę jednak, że tylko usilny trening moralny może tu coś pomóc?

Jak go przeprowadzić?

Tylko przez szukanie takich sytuacyj, jak niedzielna, przez ćwiczenie woli w kierunku uczynienia jej wysiłku jaknajbardziej owocnym, w kierunku uzyskania takiego jej natężenia, aby w chwili decydującej, gdy pozornie uwaga, wysiłek fizyczny i intensywność myśli są napięte do maksimum zdobyć się jeszcze na ich spotęgowanie.

Tej siły wewnętrznej, której doskonałą lekcję dała nam na naszym terenie w niedzielę Pogoń, brakowało aż nadto wyraźnie drużynie Cracovii w rozgrywce niedzielnej.

Brakowało jej również i drużynie Krakowa w walce przeciwko Warszawie, a zdaniem mojem, brakuje jej od pewnego czasu przeważnej ilości sportowców krakowskich.

Jeszcze raz podkreślam, że nie tu miejsce na rozwodzenie się nad sposobami poprawy.

Jest to kwestja przygotowania, kwestja treningu, a najbardziej i przedewszystkiem kwestja zapatrywania się na sport i jego ideową stronę.

Z niedzielnego meczu wyniosłem wrażenie, że t. zw. morale krakowskiego piłkarstwa wykazuje braki zasadnicze, braki odbijające się dotkliwie na wynikach.

D.
Źródło: Przegląd Sportowy nr 40 (281) z 9 października 1926 [2]

Nowy Dziennik

Relacja z meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik cz.1

Relacja z meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik cz.2

Relacja z meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik cz.3

Relacja z meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik cz.4

Relacja z meczu w dzienniku żydowskim Nowy Dziennik cz.5

Właściwe mistrzostwo Polski jest już rozstrzygnięte a dalsze spotkania i mistrzami pozostałych grup północnej i zachodniej, Wartą poznańską i Polonią warszawską, nie przedstawiają już zbytniego zainteresowania, gdyż mistrzostwo Polski przy¬godnie bezapelacyjnie lwowskiej Pogoni, której bezwarunkowo oba wymienione kluby oprzeć się nie potrafią.

Niefortunny układ rozgrywek mistrzowskich przyczynił się do tego, że od razu w pierwszem spotkaniu stanęły przeciwko sobie dwie najsilniejsze w Polsce drużyny i od wyniku spotkań pomiędzy nimi zależny jest już końcowy wynik, gdyż jednemu z obu klubów — wobec słabych innych przeciwników, z góry opinja publiczna przysądzała tytuł mistrza Polski. W gruncie południowej walczyły Cracovia, Lublinianka i Pogoń. Lublinianka wogóle nie wchodziła w rachubę i oba kluby bez jakiegokolwiek wysiłku odprawiły ją wielką ilością bramek, podczas gdy mistrzostwo grupy, a tem samem i prawdopodobnie Polski rozegrało się pomiędzy Cracovią i Pogonią. Cracovia miała w tym sezonie wielkiego „pecha”. Do pierwszych zawodów musiała Cracovia stanąć w składzie silnie rezerwowym, gdyż miała kil¬ku graczy skontuzjonowanych w zawodach w Buda¬peszcie. Obecnie znowu wystąpiła już w składzie mniej więcej kompletnym, lecz z graczami, którzy po dłuższej .przerwie nie powrócili jeszcze do swej zwykłej formy. Toteż nie trudno, aczkolwiek nie zupełnie zasłużenie przypadły laury Lwowianom.
Zawody same były dość interesujące, aczkolwiek nie stały na zbyt wielkim poziomie, a cechowała je przedewszystkiem niezwykła nerwowość graczy, widzów i sędziego, który zresztą w wielkiej mierze brakiem rutyny przyczynił się do tego, że z derbów Polski, jakimi lego rodzaju spotkanie winno być, stały się te zawody właściwie najordynarniejszą rzeźnią. Co chwilę padał gracz skontuzjonowany lub kopnięty przez przeciwnika, a wycia z bólu i krzyki „utrąconych” graczy przerywały ustawicznie zawody. Okropne wprost wrażenie zrobiła kontuzja Giebartowskiego, który obficie zrobił boisko Cracovii swą krwią. W tym kierunku przewyższała Pogoń Cracovię przynajmniej o trzy klasy...
POGOŃ: Lachowicz, Olearczyk, Giebartowski, Hanke, Fichtel, Doutschman, Łysak, Batsch Kuchar, Grabień, Szabakiewicz.
CRACOVIA: Szumiec, Gintel, Zastawniak II, Strycharz, Chruściński; Zastawniak I, Kubiński Nawrot, Kałuża, Wójcik, Sperling.
Gra zrazu otwarta przesuwa się pod bramkę Po¬goni, której szczęśliwy wypad przynosi z winy Szumca pierwszą bramkę uzyskaną przez Kuchara. głową. Momentalnie prawie rewanżuje się Cracovia rzutem karnym przez Rybińskiego, Następuje obecnie zupełna przewaga Cracovii, która formalnie oblega bramkę gości, jednak „anemiczny" w tym dniu atak nie umie wykorzystać licznych dogodnych pozycyj, które mogły już w pierwszej połowie rozstrzygnąć grę na jej korzyść. Tuż przed przerwą dochodzi do głosu napad lwowski który przypuszcza kilka niebezpiecznych ataków na bramkę Cracovii, lecz dzielnie odpiera wszelkie zakusy gości dobrze w tym okresie dysponowany bramkarz. Po przerwie znowu wybitna przewaga Cracovii, która gra jednak zbytnio nerwowo, Pogoń ucieka się co¬raz bardziej do nadużywania siły fizycznej i przechodzi w brutalność, czemu nie umie zupełnie przeciwstawić się sędzia. Cracovia formalnie nie schodzi z pod bramki Pogoni, która inicjonuje tylko pojedyncze wypady i uzyskuje dwie dalsze bramki pięknym strzałem Garbienia i solowym biegiem Kuchara. Pod koniec zawodów gra coraz nerwowsza, staje się tak brutalną, że widzowie opuszczają formalnie trybunę nie chcąc być świadkami przelewu krwi.
• * •
Jeżeli idzie o ocenę gry to, bezwarunkowo należy uważać wynik za wielce niesprawiedliwy i krzywdzący Cracovię, która miała o wiele więcej z gry. Jako całość jednak wypadła Pogoń lepiej i zwarciej, od słabej fizycznie Cracovii. Ataki jej — aczkolwiek sporadyczne — były o wiele niebezpieczniejsze od ataków Cracovii, które wypadały zawsze niewykończene i bez efektu. Czego dowodem jest, że Cracovia, która miała przynajmniej 2/3 gry tuż pod bram¬ką przeciwnika, nie potrafiła uzyskać ani jednej regularnej bramki. Jedyny punkt padł z rzutu karnego. Natomiast Pogoń, która zresztą bardzo rzadko pod bramką Cracovii się znajdowała potrafiła wykorzystać trzy dogodne pozycje i zapewnić sobie zwycięstwo.
Z drużyny zwycięzców wyróżniał się przedewszystkiem znakomity w tym dniu — zresztą zupełnie przeciętny — bramkarz Lachowicz, który chwytał faktycznie wszystko. Obrona, nie zła, grała nader ofiarnie i ambitnie, pomoc znacznie lepsza od Cracovii, choć zanadto brutalna. Najlepszą częścią był atak, którego trójka środkowa pracowała bardzo dobrze choć nie była w swej zwykłej formie.
Cracovia grała w polu lepiej od zwycięzców, pod bramką była jednak zupełnie bezradną. Atak jej zepsuł przynajmniej 5 znakomitych pozycyj. W bramce Szumieć, grał nieźle, choć winien był obronić pierwszą i trzecią bramkę. Obrona słaba, ani Gintel, ani Zastawniak, nie mogli Zadowolić, pomoc ofiarna, lecz zupełnie nie w formie. Atak kombinował nieźle, nie umiał osiągnąć końcowego wyniku. Najlepszym w ataku a zarazem z całej Cracovii był Kubiński, którego też Lwowianie wraz z Kałużą najbardziej pilnowali.

Zawody te zrobiły bardzo przykre wrażenie na licznie zebranej publiczności, która opuszczała boisko z wielkim niesmakiem do czego przyczyniła się brutalność gości. Winę za to ponosi — w pierwszym rzędzie sędzia, p. Loth z Warszawy, który — zresztą bez złej woli — nie podołał kierownictwu tak ciężkich zawodów, tem bardziej, że i gracze nie starali się o ułatwienie mu zadania. Widzów około 8000.

Źródło: Nowy Dziennik nr 217 z 29 września 1926

"Pogoń mistrzem grupy południowej." -

Ilustrowany Kuryer Codzienny

Pogoń mistrzem grupy południowej.

Relacja z meczu w dzienniku Ilustrowany Kuryer Codzienny cz.1

Relacja z meczu w dzienniku Ilustrowany Kuryer Codzienny cz.2

Relacja z meczu w dzienniku Ilustrowany Kuryer Codzienny cz.3

Wczorajsze zawały na boisku Cracovii, oczekiwane z ogromnem zainteresowaniem przez sześciotysięczną publiczność sprawiły rozczarowanie zwolennikom pięknej gry. Ogromne zdenerwowane, które opanowało graczy obu drużyn udzieliło się także i widowni, która dawała upust swojemu zadowoleniu czyteż oburzeniu. zwłaszcza o ile chodziło o rozstrzygnięcie sędziego. Wielka odpowiedzialność, ciążąca na graczach sprawiła, iż nie potrafili oni opanować swych nerwów, nie było w ich pracy jakiegoś głębszego planu i kombinacji. Więcej planowo jednak grała Pogoń, która miała lepsze zresztą szanse, bo starczyła jej do wyeliminowania swego przeciwnika od dalszego udziału w mistrzostwie tylko nierozgrana. Zwyciężyła w zasadzie drożyna silniejsza, aczkolwiek trzeba przyznać, iż więcej przewagi naogół miała Cracovia. Mimo to uznać trzeba drużynę lwowską jako silniejszą a to na podstawie jej wielkiej siły przebojowej, atak Cracovii był bowiem bardzo mało groźny i niezdolny do przeprowadzenia skuteczniejszej akcji. Pogoń wykazała dobitnie, iż nawet w obecnych warunkach, kiedy jest drużyną słabszą bez takich podpór, jak Gӧrlitz i Słonecki, mimo to umie grać mistrzostwa i zwycięstwo jej wywalczone w bardzo ciężkich warunkach na obcym terenie za¬sługuje na jak najcelniejsze uznanie, przyczem nie może być pominięty milczeniem taki wyciek obrońcy Giebartowskiego, który pomimo kontuzji i krwawienia potrafił wytrwać do końca i zejść z boiska wówczas, kiedy się jest zwycięzcą.

Przebieg gry: Przed sędzią kpt. Lothem z Warszawy stanęły obie drużyny w nasi, składach: Pogoń: Lachowicz, Olearczyk. Giebartowski, Hanke, Fichlel, Deutschman, Łysak, Batsch, Kuchar. dr. Garbień i Szabakiewicz. Cracovia: Mieczysławski, Gintel, Zastawniak I, Strycharz, Chruściński, Zastawniak II, Kubiński, Nawrot. Kałuża, Wójcik i Sperling.
W zestawieniu samem uderzał fakt, iż w meczu decydującym, jakim była wczorajsza rozgrywka przestawiono łączników bez żadnego powoda, gdyż tak Wójcik na prawym łączniku, jak i Nawrot na lewym łączniku wychodzili stosunkowo wcale dobrze. Ta nagła zmiana i to niepotrzebna w zestawieniu odbiła się totalnie i nie przyczyniła się wcale do pianowego współdziałania ze sobą poszczególnych członków napadu Cracovii. W Pogoni za to popełniono inny błąd, wstawiono na prawe skrzydło rezerwowego łącznika Łysiaka, bez poprzedniego treningu, którego wywiera gra skrzydłowego. Toteż nic dziwnego, iż Łysek stole przebywał w miejscu łącznika i nie odgrywał prawie żadnej roli w drużynie Pogoni, której też sędzia przez nieco pochopne pod koniec meczu usunięcie z boiska Łysaka, właściwie nie wyrządzi krzywdy. Gra do pauzy minia inny przebieg jak po przerwie, owszem mimo zdenerwowania, były pewną, wcale piękne momenty, ale ładniejsze jednak po stronie Pogoni, którego atak szedł niejednokrotnie jak lawina, tylko, że pod samą bramką nie potrafił wykorzystać odpowiednich sytuacji podbramkowych. Grę rozpoczyna Cracovia. jednak szybko inicjatywą przejmuje Pogoń, której pierwszy atak przeprowadzony przez Kuchara i Batscha, zakończył się strzałem tego ostatniego w aut. Następny atak Lwowian, likwiduje Gintel, piłka dostaje się od tego gracza do Szperlinga. który podaje ją Wójcikowi, strzelającemu w końcu obok słupka. 7 minuta przy¬nosi pierwszą bramkę Pogoni, a mianowicie z wypracowania do Garbienia. Kuchar zdobywa głową pierwszy punkt dla swych barw na skutek nieodpowiedniego wybiegu Mieczysławskiego. Szybko rewanżuje się jednak Cracovia. atak przeprowadzony przez Wójcika, doprowadza w końcu do tego, iż gracz ten został nieprzepisowo zatrzymany przez Hankego. — Sędzia dyktuje rzut karny przeciw Pogoni, który Kubiński zamienia pewnie w pierwszą i ostatnią bramkę białoczerwonych.
Zdenerwowanie nie opuszcza mimo to obu drużyn , nie mogą się go pozbyć, aż do końca zawodów, to jest powodem, iż Łysak omal nie zdobył bramki skutkiem błędu Zastawniaka II, już w 10 min. Następne minuty przynoszą, szereg groźnych ataków Cracovii, które nie prowadzą do celu, dzięki interwenci dobrze usposobionego w tym dniu bramkarza Lachowicza. Pierwszy korner bity przez Kubińskiego w 16 min., nie wykorzystuje Nawrot. Następnie znowu parę groźnych sytuacyj obronionych brawurowo przez Lachowicza, a stworzonych głównie skutkiem rzutów wolnych, dyktowanych przez sędziego za grę nie „fair”. Naciśnięty przez Kubińskiego Giebertowski. doprowadza do drugiego rzutu rożnego, w ciężkiej sytuacji broni Lachowicz, ponowne dwa ataki Cracovii w 29 i 31 mm. Likwiduje Giebertowski. w 34 min. dalszy korner przeciw Pogoni, znowu obroniony przez Lachowicza. Tem przechodzą do ofenzywy goście, i tak w 35 min, Szabakiewicz nie wykorzystuje pewnej pozycji podbramkowej, w 40 min. traci Kuchar świetną sposobność, a w minutę później Batsch z dwu kroków doskonała centrę bije Mieczysławski w same ręce. W 42 min. dr. Garbień, pędzący wolno ku bramce, wypuszcza piłkę za daleko przed siebie, co wykorzystuje Mieczysławski i odbija ją na środek boiska. Na minutę przed końcem meczu oddaje Kałuża bardzo ładny strzał, niestety jedyny w tym meczu.
Druga połowa jest całkiem nieinteresująca, stoi ona pod znakiem przewagi białoczerwonych, aż do 28 minuty. t. j., aż do usunięcia Nawrota z boiska. Następuje gra monotonna, polegająca na tem, iż atak Cracovii dochodzi tylko do pola karnego i nie umie zdobyć się na skuteczny strzał. Liczne rzuty wolne, dyktowane przez sędziego za obustronnie nieprzepisową grę, nie prowadzą do celu. W 28 min. następuje najprzykrzejszy epizod meczu, oto Nawrot w pędzie kopnął Giebartowskiego w twarz, co powoduje usunięcie go z boiska. Fakt ten poza smutną jego stroną, przyczynił się w wysokim stopniu do przegranej Cracovii. Od tej pony wygrana Pogoni nie ulegała wątpliwości i wnet w 34 min. z ładnego podania Szabakiewicza, uzyskuje dr. Garbień drugą bramkę ślicznym strzałem w górny róg. Pomimo przejścia Gintla do ataku inicjatywa pozostała dalej w rękach Pogoni, nawet po utracie przez nią w 38 min. Łysaka. usuniętego przez sędziego za nieprzepisowe atakowanie Lachowicza. W 40 min. korner przeciw Pogoni, obroniony przez Lachowicza. Jeszcze parę zmiennych obustronnych ataków, aż wreszcie w 50 min. Kujchar przebiwszy się za środka boiska, zdobywa trzecią i ostatnią bramkę. Gra była o 5 minut przedłużona z powodu wspomnianego już wyżej wypadku z Giebartowiskim.
Ocena drużyn: Grę obu zespołów określić trzeba jako stojącą na bardzo niskim poziomie, może być, iż przyczyniło się do tego w wysokim stopniu to zdenerwowanie, jakie udzieliło się obu drużynom zaraz Z początku zawodów.
Z drużyny lwowskiej postawić na pierwszem miejscu trzeba Lachowicza, któremu w wielkiej mierzę mogą Lwowianie zawdzięczać swoje zwycięstwo, tak¬że i w linji pomocy lepszą była Pogoń od swego przeciwnika, Fichtel czatujący ustawicznie na Kałużę, przewyższał znacznie Chruścińskiego, którego górne padania były stale niedokładne. Także i boczni pomocnicy Lwowian przewyższali miejscowych, obrońców dość dobrych można na równym postawić poziomie, Mieczysławski poza pierwsza bramką nie jest winieta porażki. Napad lwowski pod względem siły i przebojowej, temperamentu oraz wykorzystania sytuacyj podbramkowych przewyższał o głowę atak Cracovii. Trójka lwowska, a zwłaszcza ofiarna i niezmordowana gra Kuchara, zadecydowała w wielkiej mierze o wygranej, „Tankom” lwowskim nie potrafiły się przeciwstawić odpowiednio tyły Cracovii. Z napadu biało-czerwonych na wyróżnienie zasługują tylko Kubiński i do pewnego stopnia Nawrot.
Sędziował kpi. Loth z Warszawy na podstawie obustronnego porozumienia klubów. Jego rozstrzygnięcia była zawsze spóźnione i często stały w sprzeczności z tem, co się działo ma boisku, ale zapisać to można na karb braku u niego rutyny. Trudno od gracza czynnego i sprawującego bardzo rzadko funkcję sędziego wymagać doskonałej orjentacji, która może tylko iść w parze z długoletnią praktyką.

Meczem tym została Cracovia wyeliminowana od dalszego udziału w mistrzostwach Polski. Jest to już drugi raz z rzędu, iż Cracovia zdobywszy tytuł mistrza okręgu nie dochodzi nawet do finałowych spotkań, które w tym roku rozegrane zostaną między Pogonią, Wartą i Polonią. Kraków, krótko mówiąc, nie ma szczęścia do mistrzostwa!

Źródło: Ilustrowany Kuryer Codzienny nr 267 z 28 września 1926

Mecze sezonu 1926

1926-02-14 Legia Kraków - Cracovia 2:9   1926-02-28 BBSV Bielsko - Cracovia 1:1   1926-03-07 Cracovia - Makkabi Kraków 10:0   1926-03-14 Cracovia - Wawel Kraków 5:0   1926-03-21 Wisła Kraków - Cracovia 1:2   1926-03-28 Cracovia - Jutrzenka Kraków 5:0   1926-04-04 Cracovia - Pogoń Lwów 3:1   1926-04-05 Pogoń Lwów - Cracovia 0:1   1926-04-11 Makkabi Kraków - Cracovia 4:6   1926-04-18 Cracovia - BBSV Bielsko 1:1   1926-04-25 Wawel Kraków - Cracovia 1:4   1926-05-03 Slawia Sofia - Cracovia 2:0   1926-05-04 Beogradski SK - Cracovia 2:1   1926-05-13 Cracovia - Makkabi Kraków 3:2   1926-05-16 Jutrzenka Kraków - Cracovia 1:6   1926-05-23 Cracovia - Vasas Budapeszt 3:6   1926-05-24 Cracovia - Vasas Budapeszt 0:2   1926-06-03 Cracovia - Wawel Kraków 3:3   1926-06-13 BBSV Bielsko - Cracovia 1:3   1926-06-20 Cracovia - Wisła Kraków 3:2   1926-06-27 Cracovia - Cracovia II 7:2   1926-07-04 Cracovia - BBSV Bielsko 5:0   1926-07-11 Cracovia - Makkabi Kraków 7:1   1926-08-08 Garbarnia Kraków - Cracovia 1:2   1926-08-15 Cracovia - ŁKS Łódź 5:1   1926-08-22 Cracovia - Zwierzyniecki Kraków 3:2   1926-08-22 Soła Oświęcim - Cracovia 1:6   1926-08-29 Pogoń Lwów - Cracovia 3:1   1926-09-05 Cracovia - Warta Poznań 2:2   1926-09-11 Cracovia - Lublinianka Lublin 9:1   1926-09-12 Cracovia - Lublinianka Lublin 12:0   1926-09-26 Cracovia - Pogoń Lwów 1:3   1926-10-03 ŁKS Łódź - Cracovia 0:2   1926-10-10 BBSV Bielsko - Cracovia 1:4   1926-10-17 Legia Warszawa - Cracovia 2:6   1926-10-31 Pogoń Lwów - Cracovia 2:2   1926-11-01 Hasmonea Lwów - Cracovia 3:5   1926-11-04 Cracovia - Uniwersytet Jagielloński 5:6   1926-11-07 Cracovia - Hasmonea Lwów 5:1   1926-11-14 Cracovia - Czarni Lwów 4:3   1926-11-21 Cracovia - AKS Królewska Huta 3:1   1926-11-28 Cracovia - Wawel Kraków 4:0   1926-12-05 Cracovia - Klub Turystów 7:1