1939-07-02 Warszawianka Warszawa - Cracovia 1:3
|
 Stadion Legii, Warszawa, niedziela, 2 lipca 1939
(1:0)
|
| ||||||||||
| Skład: Ketz Martyna Joksch Sochan Sroczyński Dmytryszyn S. Baran S. Czapski Pyrich J. Stępień L. Hahn Ustawienie: 2-3-5 |
Sędzia: Antoni Linke z Katowic
|
Skład: Pokusa (41' Medvey) Stanek Pająk E. Jabłoński Grünberg Góra Bartyzel Młynarek Korbas Szeliga Zembaczyński Ustawienie: 2-3-5 | ||||||||||||||||||
Bramki
Zapowiedź meczu
Opis meczu
Przegląd Sportowy (relacja)
WARSZAWA, 2.7. Cracovia - Warszawianka 3:1 (0:1). Bramki dla Cracovii zdobyli Korbas 2, w tym jedną z karnego i Zembaczyński 1; dla Warszawianki Baran. Sędzia p. Linke ze Śląska. Widzów niewiele ponad tysiąc.
Cracovia: Pokusa (Medweid); Stanek, Pająk; Jabłoński, Grünberg, Góra; Bartyzel, Młynarek, Korbas, Szeliga, Zembaczyński.
Warszawianka: Ketz; Martyna, Joksz; Sochan, Sroczyński, Dmytryszyn; Baran, Stępień, Pirych, Czapski, Hahn.
O trzy loże dalej siedzi p. Alex James! Obserwuje po raz pierwszy polskich piłkarzy i polski mecz ligowy. Nie wiemy co myśli. Zapewne razi go inny sposób gry, niż w Anglii. Widzi braki taktyczne, może nie podoba mu się częstokroć zawiła technika krakowian, brak decyzji i strzału? A więc wszystko to, co w ojczyźnie jego stawiane jest na pierwszym miejscu!
Obecność p. Jamesa stanowczo przeszkadza nam dziś w obserwacji. Myśli uciekają mimo woli na „słynne” boiska. Przed oczami przesuwają się „wielkie gry”. Mieliśmy już takie i na stadionie W.P. Ostatecznie nie wypadło się sroce spod ogona. Są braki - to prawda, ale czy aż tak wielkie, by trzeba się było wstydzić?
Krakowianie panują nad piłką tak, jak nakazuje elementarz. Że marudzą, to już kwestia charakteru! Warszawianka ma w przeciwieństwie - nadmiar temperamentu. Prowadzi on nie tylko do szaleńczych zrywów, ale i mniej przyjemnych wyskoków. Zbyt często wiją się gracze krakowscy z bólu po boisku. Kontuzja bramkarza dałaby się przy koniecznej ostrożności również uniknąć!
Nie wiemy co myśli p. James! Ostra chwilami gra zapewne go nie razi. Na boiskach Anglii przyzwyczajony jest do jeszcze silniejszych zderzeń. Mamy nadzieję, że nauczy piłkarzy naszych jak się to robi, regularnie, t.j. tak, by nie wyrządzać przeciwnikowi szkody!
P. James siedzi o kilka lóż dalej, spogląda na grę z perspektywy londyńskiej. Dziwi go to i owo. Może uważa, że mecz jest bardzo słaby?
Musimy otrząsnąć się wreszcie z sugestii! P. Jamesowi wolno (i należy) oceniać mecz dwu poczciwych polskich drużyn ligowych z wysokości międzynarodowej klasy. Ale my wracamy na własne podwórko! Zaraz robi się lepiej. Horyzont się ścieśnia, figurki stają się wyrazistsze i stwierdzamy, że - wcale nie jest tak źle!
Widzieliśmy w lidze już gorsze, znacznie gorsze mecze.
Na tle naszej skromnej rzeczywistości, był to jeden z lepszych meczów. Przyniósł wiele, aż za wiele kombinacji, chwilami ostrą, energiczną walkę i zażartość.
Cracovia wygrała, bo „należało się jej” wygrać. Co prawda nie w tym okresie, w którym zwyciężyła. Bramki powinny były paść znacznie wcześniej, w pierwszej połowie, gdy przewaga była aż nazbyt widoczna i… prowadzenie zdobyła Warszawianka.
W drużynie podwawelskiej podobała nam się pomoc. Grünberg był doskonały, dopiero w ostatnich 15 minutach zabrakło mu tchu, podobny los spotkał i jego kolegów. Góra robił swoje, wolimy go jednak w barwach reprezentacyjnych po prawej stronie. Za mało widzieliśmy precyzyjnych crossów. Jabłoński grał bez zarzutu.
W obronie Pająk miał swój dzień. Znaczy to, że wychodziły mu doskonale wykopy, był zdecydowany i energiczny, zawsze w porę wkraczał. Stanek trzymał się początkowo zupełnie dobrze, pod koniec widocznie osłabł i miał kilka niebezpiecznych potknięć. Pierwszym bramkarzem był Pokusa. Nie zatrudniano go zbytnio. Stał się pośrednim sprawcą utraty bramki, dzięki źle obliczonemu wybiegowi. Zapłacił za to silną kontuzją, na trybunach mówiono nawet o wstrząsie mózgu. Zastępca jego Medwejd nie miał wielkiego pola do popisu: niczego nie sknocił.
Atak kombinował - owszem; Chwilami zupełnie ładnie i sprawnie, ale - stanowczo za wiele! Korbas zdobył dwie bramki, ale na sumieniu ma znacznie więcej niewyzyskanych pozycji. Takim sposobem gry można doprowadzić do… przegranej. Kierownik napadu nie może wiecznie obracać się tyłem, nie może unikać za wszelką cenę strzału i niemal każdą piłkę odstępować innym, psując najlepsze okazje. Raz Korbas odważył się strzelić. Z daleka, ostro szpicem. Efekt był piorunujący. Dlaczegoż nie robić tego częściej?
Najproduktywniejszym graczem wydawał się być Młynarek. Ten przynajmniej miał odwagę strzelić, niestety, pudłował o decymetry. Szeligę widzieliśmy już kiedyś grającego lepiej. Bartyzel był rozbity, toteż nie mamy pretensji. Nie rozumiemy natomiast dlaczego forsowano go w okresie, gdy kulał, a zaniedbywano wcześniej, gdy był zdrów. Uporczywie wysyłano natomiast piłki do Zembaczyńskiego. Był on zupełnie dobry, ale taka jednostronność nigdy nie jest wskazana! Cracovia okazała się więc w sumie, mimo stosunkowo niezłej gry, drużyną absolutnie nieproduktywną i niewiele brakowało, by zeszła z boiska znów niezasłużenie pokonana.
W Warszawiance widzieliśmy wiele nowych twarzy. Nie wyszło jej to na złe. Odmłodzony atak grał wprawdzie głównie na hurra, jednak dzielnie się odgryzał, a pod koniec nawet mocno przycisnął Cracovię. Z nowych w napadzie nieźle prezentował się Stępień. Baran był mocno trzymany przez Górę, kilka razy niebezpiecznie uciekł. Pirych ryzykował dalekie strzały, które jednak szły tuż obok celu. Czapski i Hahn nie wnieśli specjalnych walorów, ale byli ruchliwi i ambitni.
Sroczyński jest stosunkowo najlepszy ze wszystkich środkowych pomocników, jacy przewinęli się ostatnio przez szeregi Warszawianki. Sochan i Dmytryszyn otrzymaliby lepszą notę, gdyby nie nadrabiali braków ostrością.
W obronie pierwsze skrzypce dzierżył dzisiaj Martyna. Zwijał się jak fryga. Przy marudzących napastnikach Cracovii miał dopiero używanie. Joksz stanął również na wysokości. Ketz trzymał się nieźle. Nie powinien był wypuścić piłki po strzale Bartyzla, i może nie powinna była zdarzyć się trzecia bramka, aczkolwiek strzał był tak szybki i ostry, że niezorientowano się, kiedy piłka weszła do siatki.
Z przebiegu gry zanotujmy, że w 15-ej min. sędzia nie uznał prawidłowo zdobytej bramki przez Zembaczyńskiego, który w chwili podania piłki nie był spalony. Pierwsza bramka padła w 40-ej min. Bramkarz Cracovii zapędził się za piłką podaną na lewą stronę. Czapski był szybszy przerzucił ją na prawo, skąd Baran wpakował ją do pustej bramki. Pokusę zniesiono z boiska, miejsce jego zajął Medwejd.
Wyrównująca bramka Cracovii nastąpiła z karnego w 2-ej po przerwie. Egzekutorem był Korbas. W 34-ej Bartyzel ostro strzelił, piłka wyskoczyła z ręki Ketza i Zembaczyński dokończył dzieła. W 42-ej Korbas oddał nieoczekiwanie daleki strzał i ustalił wynik dnia.
Sędzia p. Linke ze Śląska miał wiele słabych momentów, zarówno w ocenie fouli jak i spalonych. Przerywał grę w momentach, gdy nie zachodziła potrzeba. Znać brak rutyny.Źródło: Przegląd Sportowy nr 53 z 3 lipca 1939 [1]
Przegląd Sportowy (uwagi cz.1)
Hallo, polscy piłkarze i wszyscy Czytelnicy „Przeglądu Sportowego”! Cieszę się bardzo, że Redakcja Waszego największego pisma sportowego zaprosiła mnie do napisania szeregu artykułów na temat moich odwiedzin w Polsce, i w pierwszym rzędzie chciałbym podziękować wszystkim, którzy okazali mi tyle życzliwości i pomocy i dołożyli wszelkich starań, aby uczynić mój pobyt w Polsce jak najmilszym.
Oczywiście nie jest to łatwe zadanie ze względu na trudności językowe. Czasami czuję się zlekka zakłopotany w towarzystwie około czterdziestu chłopców: kiedy słyszę ich wesołe rozmowy i żarty, gdy widzę, jak dobrze się czują na obozie, żałuję, że nie mogę przyłączyć się do ogólnej zabawy i nie rozumiem ich języka. Czytając te słowa może pomyślicie, że tęsknię za domem. Jeśli mam być szczery, odczuwałem to z początku, lecz teraz, kiedy rozpoczęliśmy pracę, odzyskałem humor od razu i czuję się doskonale.
Co sądzę o piłkarstwie polskim?
Sądząc z pytań, jakimi zasypują mnie wszyscy od chwili mojego przyjazdu do Warszawy, chcielibyście wiedzieć, co sądzę o polskim piłkarstwie. Jak wiecie, piszę te słowa po zobaczeniu zaledwie jednego meczu ligowego i po dwóch dniach spędzonych na obozie. Oczywiście nie miałem wiele czasu ani sposobności, żeby sformułować konkretną opinię, ale jedno mogę Wam powiedzieć – przed przybyciem do Polski nie spodziewałem się, że macie takie racjonalne i nowoczesne pojęcie o metodach treningu piłkarskiego. Było dla mnie miłą niespodzianką zobaczyć w szeregach Cracovii i Warszawianki kilku graczy, którzy mogliby z powodzeniem znaleźć się w dobrej drużynie angielskiej. Mówiąc szczerze, jeżeli idzie o technikę i opanowanie piłki, sam nie wiele mógłbym nauczyć tych chłopców, tak dużo już umieją. Zauważyłem natomiast poważne braki taktyczne, brak urozmaicenia w systemie gry, zwłaszcza zaś błędy w grze pozycyjnej, w ustawianiu się i kryciu graczy przeciwnej drużyny.
Jestem zadowolony, że zamiast uczyć polskich graczy „abecadła futbolowego”, które umieją już na pamięć, będę w stanie skupić całą moją uwagę i wysiłek na poprawieniu i doskonaleniu taktyki i uczyć ich przede wszystkim, jak wygrywać spotkania. Piłka nożna jest grą, w której inteligencja odgrywa poważną rolę: prawie każdy może nauczyć się kopania piłki, lecz dobre rezultaty wydaje tylko szybkość myślenia na boisku. To prawda, że z tą zaletą piłkarz winien się urodzić, ale rozwinąć ją można tylko przez praktykę i ćwiczenia tak, aby wypływała z podświadomości i stała się instynktem.
Graczom nie uśmiecha się ciężki trening
Widzę, że tak gracze, jak instruktorzy bardzo interesują się swą pracą, ale słyszałem, że chociaż niektórzy z chłopców z zapałem grają w futbol, lecz nie uśmiecha się im ciężki i monotonny trening, niezbędny dla pozyskania dobrej formy i jej utrzymania. Gracze powinni zrozumieć, że ćwiczenia, które każę im wykonywać, wpłyną korzystnie na rozwój fizyczny ich nóg i całego ciała, i w rezultacie nie będą przedwcześnie odczuwali zmęczenia, grając w ciężkim meczu. Do pewnego stopnia można zrozumieć, iż polscy piłkarze-amatorzy nie są w stanie osiągnąć tak doskonałej formy fizycznej, jak zawodowcy. Tym niemniej odniosłem wrażenie, że gracze polscy nie są w tak dobrej kondycji, jak można żądać nawet od piłkarzy-amatorów w pełni sezonu. Kondycję swą mogliby znacznie podnieść, gdyby regularnie przerabiali wyznaczone im ćwiczenia nie tylko podczas pobytu na obozie, ale również po powrocie do poszczególnych klubów. Winni o tym pamiętać instruktorzy i kłaść nacisk na to w stosunku do powierzonych im graczy. Oczywiście tutaj największą przeszkodę stanowi moja nieznajomość języka, gdyż chciałbym nie raz odbyć z instruktorami pogadankę i rozważyć szczegółowo wszystkie problemy gry.
Wasza Akademia W.F. przoduje w Europie!Źródło: Przegląd Sportowy nr 54 z 6 lipca 1939
Przegląd Sportowy (uwagi cz.2)
Sądzę, że byłoby rzeczą bardzo pożyteczną, gdyby najbardziej utalentowani gracze mogli pozostać w Akademii W.F. na kurs następny. Starałem się skłonić P.Z.P.N. do zatrzymania sześciu graczy na dalsze dwa tygodnie, i chociaż jeszcze nie wiadomo, czy wszyscy zdołają uzyskać zwolnienie z pracy, mam nadzieję, że sprawa ta zostanie pomyślnie załatwiona. Gracze, których mam na myśli, to: Baran, Pochopin, Pytel, Gendera, Młynarek i Jabłoński.
Wielka szkoda, że Baran uległ kontuzji na czwartkowym meczu treningowym z PWATT-em. Dotyczy to także Pytla i Gendery, chociaż kontuzje dwóch ostatnich były znacznie mniej poważne i w Anglii żaden gracz nie przejmowałby się nimi zupełnie.
Obserwując Barana na meczu Cracovia – Warszawianka i podczas pierwszych kilku dni w obozie, uderzyło mnie w pierwszym rzędzie, że jest to chłopiec po prostu kipiący entuzjazmem do gry i chętny do treningu tak na bieżni, jak na boisku. Jest to jeden z najbardziej obiecujących skrzydłowych, jakich ostatnio widziałem. Mam zwyczaj porównywać polskich piłkarzy i instruktorów do graczy zagranicznych, z którymi zetknąłem się w czasie mojej kariery piłkarskiej, i muszę powiedzieć, że Baran posiada wiele cech, które przypominają mi Alexa Jacksona, byłego skrzydłowego reprezentacji Szkocji oraz klubów Huddersfield i Chelsea.
Na drugim skrzydle Pochopin nie potrzebuje wiele się uczyć, gdyż jest już niewątpliwie doświadczonym piłkarzem. Mimo to wydaje mi się, że jest on typem gracza, który w Anglii określamy mianem „harum scarum”, a więc „gracz na wariata”. Traktuje on grę w futbol tylko jako zabawę. Nie jest to bardzo rozsądne stanowisko, gdyż ufam, że Pochopin mógłby stać się skrzydłowym wielkiej klasy, gdyby odnosił się do gry bardziej poważnie i więcej myślał podczas meczu, zwłaszcza wtedy, gdy jest z dala od piłki.
DOBRZY I... LENIWI.
Weźmy teraz trójkę środkową: Pytel, Gendera, Młynarek. Wszyscy trzej byliby w stanie przysporzyć wiele kłopotu pierwszorzędnym obrońcom angielskim swoimi zmianami, podaniami i wzajemnym „znajdowaniem się” na boisku. Nie mogę im wiele zarzucić oprócz tego, że są leniwi i za powolni, nie chcą się cofać do tyłu dla zajęcia stanowiska i krycia graczy przeciwnej drużyny. Mimo tych błędów gra z nimi w niedzielę była dla mnie prawdziwą przyjemnością i z satysfakcją przyglądałem się z tyłu boiska ich zagraniom. Oczywiście muszą się jeszcze niejednego nauczyć, podobnie jak obaj skrzydłowi. Jednak nawet ja po siedemnastu latach gry w piłkę nożną uważam, że mógłbym jeszcze nauczyć się niejednego, i dlatego mam nadzieję, że chłopcy nie wezmą mi za złe tej krytyki.
GRACZ INNEGO TYPU.
Co do prawego pomocnika Jabłońskiego, to moje zarzuty skierowane w stronę graczy ataku w żadnym wypadku nie mogą stosować się do niego. Ten gracz nie tylko nie jest leniwy, lecz patrząc na niego wydaje mi się, że nigdy nie ma za dużo roboty. Nie ustaje w pracy ani na chwilę, i chociaż brak mu jeszcze umiejętności i techniki, które posiadają jego koledzy, wyrównywa skutecznie te braki zdobywaniem terenu i pilnowaniem przeciwnika. Jeżeli będzie stosował się do wskazówek p. Spojdy i moich, wkrótce pozbędzie się braków w opanowaniu piłki, które dziś jeszcze posiada.
Wszyscy powyżsi gracze stanowiliby nielada „gratkę” dla każdego pierwszoligowego klubu angielskiego i mam nadzieję, że uda im się pozostać na obozie przez następne dwa tygodnie, aby móc w pełni skorzystać z pobytu na kursie.
DEFENSYWA – PROBLEMEM.
Na zakończenie muszę podkreślić, że po miesiącu pobytu w Polsce chciałbym zobaczyć u Was graczy defensywnych na tym samym poziomie, co Wasi napastnicy. Tak mecz ligowy Cracovii z Warszawianką, jak i mecz treningowy, w którym brałem udział, przekonał mnie, że polscy gracze defensywni stoją znacznie niżej od linii napadu, i to może z czasem okazać się problemem, który będę musiał pomyślnie rozwiązać.Źródło: Przegląd Sportowy nr 56 z 13 lipca 1939
1939-01-29 Cracovia - Juvenia Kraków 
1939-02-02 Cracovia - Garbarnia Kraków 4:1 
1939-02-05 Cracovia - Zwierzyniecki Kraków 10:1 
1939-02-12 Cracovia - Naprzód 1912 Załęże 5:1 
1939-02-19 Cracovia - PPW Katowice 4:0 
1939-02-26 Cracovia - Slavia Ruda 7:0 
1939-03-05 Cracovia - Warta Zawiercie 16:0 
1939-03-12 Cracovia - Krowodrza Kraków 9:1 
1939-03-19 Cracovia - Junak Drohobycz 2:2 
1939-03-26 Cracovia - Olsza Kraków 6:0 
1939-04-02 AKS Chorzów - Cracovia 1:2 
1939-04-05 Makkabi K. - Cracovia 0:2 
1939-04-10 Cracovia - Elektromos Budapeszt 0:1 
1939-04-16 Cracovia - Warszawianka Warszawa 2:1 
1939-04-23 Cracovia - Union-Touring Łódź 1:0 
1939-04-30 Ruch Chorzów - Cracovia 5:1 
1939-05-07 Wisła Kraków - Cracovia 5:1 
1939-05-14 Cracovia - Warta Poznań 1:3 
1939-05-18 Cracovia - Polonia Warszawa 2:1 
1939-05-22 Granat Skarżysko - Cracovia 1:5 
1939-05-28 Pogoń Lwów - Cracovia 1:6 1939-05-29 Cracovia - Junak Drohobycz 5:1 1939-06-11 Garbarnia Kraków - Cracovia 1:2 1939-06-18 Pogoń Lwów - Cracovia 3:0 1939-06-25 Cracovia - Ruch Chorzów 2:5 1939-07-02 Warszawianka Warszawa - Cracovia 1:3 
1939-07-22 Skra Częstochowa - Cracovia 3:7 
1939-07-23 Hakoah Będzin - Cracovia 1:4 
1939-07-30 Polonia Przemyśl - Cracovia 1:7 
1939-08-02 Cracovia - Szegedi AC 2:2 1939-08-06 Wisła Kraków - Cracovia 1:0 1939-08-15 Cracovia - Pogoń Lwów 3:4 1939-08-20 Union-Touring Łódź - Cracovia 2:3