Związek Polski Piłki Nożnej

Związek Polskiej Piłki Nożnej (zwany również wymiennie Polskim Związkiem Piłki Nożnej) - działające przed I wojną światową stowarzyszenie sportowe założone w 25 czerwca 1911 we Lwowie. Autonomiczny członek Austiackiego Związku Piłki Nożnej - ÖFV. ZPPN organizował Mistrzostwa Galicji w piłce nożnej - rozgrywki o randze mistrzostw kraju.

Historia ZPPN

Związek Polski Piłki Nożnej został założony 25 czerwca 1911 we Lwowie. Powstał z inicjatywy Stanisława Kopernickiego z Cracovii. To właśnie powstanie narodowego polskiego związku było warunkiem postawionym przez Pasy przy wstępowaniu do AZPN^[1]. Prace nad statutem ZPPN rozpoczęto w listopadzie 1910^[2], był gotowy w kwietniu 1911, a urzędowo zatwierdzony został 13 grudnia 1911.

Członkowie-założyciele:

Powstanie ZPPN było ważnym krokiem dla podkreślenia narodowej odrębności Polaków. Przed jego powstaniem polskie kluby należały bezpośrednio do austriackiej federacji. Kluby żydowskie^[3] i ukraińskie z terenu Galicji nie przystąpiły do ZPPN.

Formalnie ZPPN działał w strukturach Austriackiego Związku Piłki Nożnej (niem. Österreichischer Fußball-Verband – ÖFV), jako w pełni autonomiczna jednostka - miał pełną swobodę organizowania własnych rozgrywek piłkarskich, nie mógł jednak oficjalnie wystawiać własnej reprezentacji narodowej, bowiem FIFA nie zezwalała - i nie zezwala do dziś - na zrzeszanie w swych szeregach reprezentacji narodowych lub regionalnych, a jedynie państwowe (wyjątek czyniąc jedynie dla kolebki piłki nożnej - Wysp Brytyjskich). ÖFV nie miał wpływu na działalność ZPPN, stosowny punkt statutu stwierdzał bowiem, że ewentualne spory rozstrzygać miała FIFA. W rzeczywistości wpływ był odwrotny, to bowiem Polacy zasiadali we władzach austriackiej federacji, a wiceprezesem ÖFV wybrano Stanisława Kopernickiego. Reprezentant ZPPN brał udział w kongresie FIFA zajmując jedno z czterech miejsc przynależnych ÖFV. Od 1911 Austriacki Związek Piłki Nożnej miał strukturę federacji, a związek galicyjski był jednym z pięciu (obok czeskiego, morawsko-sląskiego, dolnoaustriackiego i alpejskiego) związków członkowskich. ZPPN miał jedno z ośmiu miejsc we władzach ÖFV - miejsca rozdzielano między krajowe związki proporcjonalnie do liczby zrzeszonych klubów^[4].

Zobacz więcej w osobnym artykule: Austriacki Związek Piłki Nożnej.

Siedzibę Związku Polskiego Piłki Nożnej było miejsce zamieszkania prezesa, początkowo był to Kraków, później Lwów. ZPPN nadawał rangi tzw.klasy klubom - w zależności od prezentowanego poziomu od klasy I poprzez klasy II A, II B do II C. W sierpniu 1911 do związku należało 6 członków^[5] (z Krakowa Cracovia, Lauda, RKS i Wisła Kraków, a ze Lwowa Czarni i Pogoń), z których tylko Pasy były drużyną pierwszoklasową. W 1913 ZPPN zrzeszał aż 24 kluby (4 w klasie I i 20 w klasie II).

Związek reaktywował się po I wojnie światowej. Nazywano go wtedy, nieformalnie, Małopolskim Związkiem Piłki Nożnej. W lecie 1919 ZPPN zdecydował o rozpoczęciu przygotowań do wysłania polskiej reprezentacji na olimpiadę w Amsterdamie (1920). W październiku 1919 powstał "Komitet udziału Polski w Igrzyskach Olimpijskich", którego przewodniczącym został wiceprezes ZPPN Stanisław Polakiewicz, a jednym z zastępców prezes ZPPN Ludwik Christelbauer. Na jesień 1919 planowano (i zapowiedziano w prasie) rozgrywki o mistrzostwo Małopolski ostatecznie przegłosowano nie organizowanie ich.

ZPPN to protoplasta - założonego po odzyskaniu przez Polskę niepodległości - Polskiego Związku Piłki Nożnej. ZPPN przygotowywał zjazd założycielski, projekty statutu i rozgrywek o MP. Wśród członków pierwszego zarządu PZPN niemal komplet stanowili działacze ZPPN. Sam galicyjski związek rozwiązał się 16 maja 1920.

Prezesi ZPPN

Stanisław Kopernicki - tymczasowy prezes-organizator
Ludwik Żeleński - od 25 czerwca 1911 do 15 kwietnia 1914
Ludwik Christelbauer - od 15 kwietnia 1914 do 30 listopada 1919

Członkowie

Informacja o członkach ZPPN w dzienniku Czas

stan na 17 marca 1912

klasa	klub
I	Cracovia
II A	Czarni Lwów
	Pogoń Lwów
	Wisła Kraków
II B	RKS Kraków
II C	AZS Kraków
	Krakus Podgórze
	Polonia Kraków
	Lwowia Lwów
	Rzeszowskie Koło Sportowe

Reprezentacja Galicji

Herb Galicji

Reprezentacja Galicji rozegrała jeden mecz międzynarodowy. 31 sierpnia 1913 uległa w Krakowie, na stadionie Cracovii 1:2 (1:1) reprezentacji Moraw-Śląska. W kadrze niebieskich (bo w takich barwach zagrali Polacy) wystąpiło 6 graczy Cracovii, 4 Wisły Kraków i 1 Czarnych Lwów. Drużynę prowadził (wówczas nazywany kapitanem) kolejny Pasiak Tadeusz Synowiec. Po przeciwnej stronie wystąpili zawodnicy niemieckich klubów BBSV Bielsko i DSV Opawa.