Zbigniew Resich
| Zbigniew Resich | |||
|
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Zbigniew Resich | ||
| Urodzony(a) | 30 września 1915, Wiedeń, Austria | ||
| Zmarły | 19 stycznia 1989, Konstancin | ||
Zbigniew Resich, zawodnik Cracovii, urodził się 30 września 1915 w Wiedniu, zmarł 19 stycznia 1989 Konstancinie, z wykształcenia był prawnikiem.
Przez całą sportową karierę w latach 1932-1948 reprezentował barwy Cracovii. Zdobył z nią mistrzostwo Polski w 1938 i wicemistrzostwo w 1946, a także Puchar Polski w 1935.
Czterokrotnie reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy (1937, 1939, 1946 i 1947), w 1939 wraz z drużyną został tych że mistrzostw brązowym medalistą. Z powodu kontuzji nie wystąpił na olimpiadzie w Berlinie 1936. Reprezentował Polskę aż 27 razy.
Koszykówka nie była jedynym sportem, grał także w piłkę ręczną i siatkówkę. W piłce ręcznej pięć razy wystąpił w reprezentacji Polski. Był brązowym medalistą mistrzostw Polski (1938).
Od 1957 r. Członek Rady Seniorów.
Echo Krakowa
Intensywnie uprawiany sport nie przeszkodził sympatycznemu Zbyszkowi w nauce. Będąc u szczytu formy nie zaniedbywał równocześnie studiów. Zdany (uwaga sportowcy), celująco egzamin magisterski na wydziale prawniczym U. J. jest najlepszym dowodem, że przy dobrej woli można z powadzeniem uprawiać sport i studiować.
Echo Krakowa
Doskonały obroń¬ca Cracovia uśmiecha się i mówi: — Bardzo chętnie, jeśli pana nie znuży moje opowiadanie prosię słuchać:
— Swą karierę zawodniczą rozpocząłem mając lat 16. Już w tym czasie pociągało mnie Cracovia i jej drużyna koszykówki opromieniona takimi sławami jak Lubowieccy, Doniec, Trytko.
Inne to były jednak czasy — dostać się do klubu nie tak łatwo, a ówczesny kierownik Cracovii po zobaczeniu mej gry zawyrokował, że lepiej jak dam sobie spokój z tą gałęzią sportu.
Cóż miałem zrobić — odszedłem i w s tąpie m do istniejącej wówczas drużyny „Strzelca".
Po niedługim czasie próbowałem znowu szczęścia w Cracovii — no i tym razem zostałem przyjęty — mówi z uśmiechem mgr Resich. — Wkrótce uplasowałem się na stałe na pozycji obrońcy, gdzie do tej pory pozostaję.
— Ile razy reprezentował pan Polskę?
— W drużynie narodowej grałem kilkadziesiąt razy, gdy zaś do tego dodam moje udziały w reprezentacji Polski w szczypiórniaku będę miał w sumie najwięcej rozegranych zawodów koszulce z Białym Orłem.
— A jak czuje się pan obecnie. Czy długo ma pan zamiar jeszcze po¬zostać czynnym zawodnikiem?
— Przyznam się, że nie myślę jeszcze o zakończeniu swej kariery zawodniczej. Chciałbym bowiem grając z młodszymi ode mnie kolegami podciągnąć ich i zapewnić Cracovii należne jej czołowe miejsce w piłce koszykowej w Polsce.
Jest tylko jedno ale — jedna przeszkoda, którą nie wiem czy uda mi się ją pokonać.
Jako magister praw pracuję w sądzie, w obecnym zaś czasie jestem w studium przygotowania się do egzaminu sędziowskiego.
Nie wiem czy z chwilą zdobycia tego tytułu ze względu na specyficzny i poważny jego charakter będę mógł w dalszym ciągu występować na boisku.
W każdym bądź razie trudno ml będzie rozstać się z koszykówką — kończy z uśmiechem sympatyczny zawodnik Cracovii.
Życiorys
AWF
Po zdaniu egzaminu maturalnego w 1934 r. podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i nadal grał w koszykówkę w drużynie Cracovii. Ze swoją drużyną zdobył w 1935 r. Puchar Polski, w 1938 r. mistrzostwo Pol-ski, a w 1946 r. tytuł wicemistrzowski. Ponadto w latach 1936, 1937 i 1939 zajmował 3 miejsce w rozgrywkach o mistrzostwo Polski. Był wyróżniającym się zawodnikiem i w 1936 r. pierwszy raz powołano go do reprezentacji Polski. Był też kandydatem do naszej drużyny olimpijskiej, lecz na igrzyska do Berlina w 1936 r. nie wyjechał z powodu odniesionej kontuzji. Czterokrotnie wystąpił natomiast w roli reprezentanta Polski na mistrzostwach Europy. W 1937 r. zajął w tych rozgrywkach 4 miejsce, a w 1939 r. wraz z polską drużyną zdobył brązowy medal. Grał także w polskiej reprezentacji w powojennych mistrzostwach w 1946 i w 1947 r., zajmując 9 miejsce, a w ostatnim turnieju - 6 miejsce. Łącznie w reprezentacji Polski Zbigniew Resich wystąpił w 27 meczach, w latach 1936-1947.
Oprócz koszykówki uprawiał również piłkę ręczną 11-osobową oraz siatkówkę. W piłce ręcznej w 1938 r. został nawet brązowym medalistą mistrzostw Polski i w tymże roku powołano go do polskiej drużyny reprezenacyjnej, w której łącznie wystąpił 5 razy w latach 1938-1939. W roku 1938 uczestniczył też jako reprezentant Polski w mistrzostwach świata drużyn 11-osobowych.
W tym samym czasie Zbigniew Resich ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim i tam też rozpoczął pracę naukową pod kierunkiem prof. Mariana Waligórskiego, a po odbyciu aplikacji sądowej, został sędzią. W latach 1945-1953 był sędzią Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, a od 1953 r., po przeniesieniu się do Warszawy, objął funkcję sędziego Sądu Najwyższego (SN), którą pełnił do 1972 r. Ponadto w latach 1958-1967 był prezesem Izby Cywilnej SN, a w latach 1967-1972 Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego.
Uczestniczył także w pracach Komisji ds Reformy Prawa Cywilnego, przewodnicząc w latach 1958-1964 zespołowi postępowania cywilnego, a także był współtwórcą Kodeksu Postępowania Cywilnego z 1964 r. Przewodniczył także Zarządowi Głównemu Zrzeszenia Prawników Polskich w latach 1967-1972. Był również posłem na Sejm przez jedną kadencję w latach 1969-1972.
Równolegle z działalnością publiczną rozwijała się jego kariera naukowa. W 1965 r. otrzymał tytuł profesora Uniwersytetu Warszawskiego (w Zakładzie Postępowania Cywilnego), a w latach 1975-1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa na tymże Uniwersytecie. Jego zainteresowania naukowe skupiały się głownie na zagadnieniach związanych z postępowaniem cywilnym, także prawem międzynarodowym i ochroną praw człowieka i w związku z tym w latach 1962-1970 był członkiem Komisji Praw Człowieka przy ONZ. Był autorem i współautorem około 120 publikacji naukowych z zakresu prawa, w tym 8 monografii i 8 podręczników akademickich. W latach 1980-1981 prof. Resich przewodniczył społecznej komisji ds. opracowania projektu nowej ustawy o szkolnictwie wyższym (tzw. Komisja Resicha).
Prof. Zbigniew Resich otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych, w tym m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Krzyż Komandorski (1965), Sztandar Pracy I Klasy (1960) oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982), a w 1985 r. został uhonorowany medalem Kalos Kagathos.
Zbigniew Resich zmarł 19 I 1989 r. w Konstancinie i został pochowany 25 stycznia tegoż roku na cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie.
- o Zbigniewie Resich str.182 [1].
- O Resichu w dzienniku Gazeta Krakowska w 1969 r.
- Wywiad z Resichem w dzienniku Echo Krakowa, 1969 r.
