Zbigniew Resich
| Zbigniew Resich | |||
|
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Zbigniew Resich | ||
| Kraj |  Polska
| ||
| Urodzony(a) | 30 września 1915, Wiedeń, Austria | ||
| Zmarły | 18 stycznia 1989, Konstancin | ||
Zbigniew Resich, zawodnik Cracovii, urodził się 30 września 1915 w Wiedniu, zmarł 19 stycznia 1989 Konstancinie, z wykształcenia był prawnikiem.
Przez całą sportową karierę w latach 1932-1948 reprezentował barwy Cracovii. Zdobył z nią mistrzostwo Polski w 1938 i wicemistrzostwo w 1946, a także Puchar Polski w 1935.
Czterokrotnie reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy (1937, 1939, 1946 i 1947), w 1939 wraz z drużyną został tych że mistrzostw brązowym medalistą. Z powodu kontuzji nie wystąpił na olimpiadzie w Berlinie 1936. Reprezentował Polskę aż 27 razy.
Koszykówka nie była jedynym sportem, grał także w piłkę ręczną i siatkówkę. W piłce ręcznej pięć razy wystąpił w reprezentacji Polski. Był brązowym medalistą mistrzostw Polski (1938).
Od 1957 r. Członek Rady Seniorów.
Pochowany na cmentarzu Wojskowym Kwatera C39, Rząd 10 Miejsce 2.
Echo Krakowa
Intensywnie uprawiany sport nie przeszkodził sympatycznemu Zbyszkowi w nauce. Będąc u szczytu formy nie zaniedbywał równocześnie studiów. Zdany (uwaga sportowcy), celująco egzamin magisterski na wydziale prawniczym U. J. jest najlepszym dowodem, że przy dobrej woli można z powadzeniem uprawiać sport i studiować.
Echo Krakowa
Doskonały obroń¬ca Cracovia uśmiecha się i mówi: — Bardzo chętnie, jeśli pana nie znuży moje opowiadanie prosię słuchać:
— Swą karierę zawodniczą rozpocząłem mając lat 16. Już w tym czasie pociągało mnie Cracovia i jej drużyna koszykówki opromieniona takimi sławami jak Lubowieccy, Doniec, Trytko.
Inne to były jednak czasy — dostać się do klubu nie tak łatwo, a ówczesny kierownik Cracovii po zobaczeniu mej gry zawyrokował, że lepiej jak dam sobie spokój z tą gałęzią sportu.
Cóż miałem zrobić — odszedłem i w s tąpie m do istniejącej wówczas drużyny „Strzelca".
Po niedługim czasie próbowałem znowu szczęścia w Cracovii — no i tym razem zostałem przyjęty — mówi z uśmiechem mgr Resich. — Wkrótce uplasowałem się na stałe na pozycji obrońcy, gdzie do tej pory pozostaję.
— Ile razy reprezentował pan Polskę?
— W drużynie narodowej grałem kilkadziesiąt razy, gdy zaś do tego dodam moje udziały w reprezentacji Polski w szczypiórniaku będę miał w sumie najwięcej rozegranych zawodów koszulce z Białym Orłem.
— A jak czuje się pan obecnie. Czy długo ma pan zamiar jeszcze po¬zostać czynnym zawodnikiem?
— Przyznam się, że nie myślę jeszcze o zakończeniu swej kariery zawodniczej. Chciałbym bowiem grając z młodszymi ode mnie kolegami podciągnąć ich i zapewnić Cracovii należne jej czołowe miejsce w piłce koszykowej w Polsce.
Jest tylko jedno ale — jedna przeszkoda, którą nie wiem czy uda mi się ją pokonać.
Jako magister praw pracuję w sądzie, w obecnym zaś czasie jestem w studium przygotowania się do egzaminu sędziowskiego.
Nie wiem czy z chwilą zdobycia tego tytułu ze względu na specyficzny i poważny jego charakter będę mógł w dalszym ciągu występować na boisku.
W każdym bądź razie trudno ml będzie rozstać się z koszykówką — kończy z uśmiechem sympatyczny zawodnik Cracovii.
Życiorys
AWF
Po zdaniu egzaminu maturalnego w 1934 r. podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i nadal grał w koszykówkę w drużynie Cracovii. Ze swoją drużyną zdobył w 1935 r. Puchar Polski, w 1938 r. mistrzostwo Pol-ski, a w 1946 r. tytuł wicemistrzowski. Ponadto w latach 1936, 1937 i 1939 zajmował 3 miejsce w rozgrywkach o mistrzostwo Polski. Był wyróżniającym się zawodnikiem i w 1936 r. pierwszy raz powołano go do reprezentacji Polski. Był też kandydatem do naszej drużyny olimpijskiej, lecz na igrzyska do Berlina w 1936 r. nie wyjechał z powodu odniesionej kontuzji. Czterokrotnie wystąpił natomiast w roli reprezentanta Polski na mistrzostwach Europy. W 1937 r. zajął w tych rozgrywkach 4 miejsce, a w 1939 r. wraz z polską drużyną zdobył brązowy medal. Grał także w polskiej reprezentacji w powojennych mistrzostwach w 1946 i w 1947 r., zajmując 9 miejsce, a w ostatnim turnieju - 6 miejsce. Łącznie w reprezentacji Polski Zbigniew Resich wystąpił w 27 meczach, w latach 1936-1947.
Oprócz koszykówki uprawiał również piłkę ręczną 11-osobową oraz siatkówkę. W piłce ręcznej w 1938 r. został nawet brązowym medalistą mistrzostw Polski i w tymże roku powołano go do polskiej drużyny reprezenacyjnej, w której łącznie wystąpił 5 razy w latach 1938-1939. W roku 1938 uczestniczył też jako reprezentant Polski w mistrzostwach świata drużyn 11-osobowych.
W tym samym czasie Zbigniew Resich ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim i tam też rozpoczął pracę naukową pod kierunkiem prof. Mariana Waligórskiego, a po odbyciu aplikacji sądowej, został sędzią. W latach 1945-1953 był sędzią Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, a od 1953 r., po przeniesieniu się do Warszawy, objął funkcję sędziego Sądu Najwyższego (SN), którą pełnił do 1972 r. Ponadto w latach 1958-1967 był prezesem Izby Cywilnej SN, a w latach 1967-1972 Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego.
Uczestniczył także w pracach Komisji ds Reformy Prawa Cywilnego, przewodnicząc w latach 1958-1964 zespołowi postępowania cywilnego, a także był współtwórcą Kodeksu Postępowania Cywilnego z 1964 r. Przewodniczył także Zarządowi Głównemu Zrzeszenia Prawników Polskich w latach 1967-1972. Był również posłem na Sejm przez jedną kadencję w latach 1969-1972.
Równolegle z działalnością publiczną rozwijała się jego kariera naukowa. W 1965 r. otrzymał tytuł profesora Uniwersytetu Warszawskiego (w Zakładzie Postępowania Cywilnego), a w latach 1975-1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa na tymże Uniwersytecie. Jego zainteresowania naukowe skupiały się głownie na zagadnieniach związanych z postępowaniem cywilnym, także prawem międzynarodowym i ochroną praw człowieka i w związku z tym w latach 1962-1970 był członkiem Komisji Praw Człowieka przy ONZ. Był autorem i współautorem około 120 publikacji naukowych z zakresu prawa, w tym 8 monografii i 8 podręczników akademickich. W latach 1980-1981 prof. Resich przewodniczył społecznej komisji ds. opracowania projektu nowej ustawy o szkolnictwie wyższym (tzw. Komisja Resicha).
Prof. Zbigniew Resich otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych, w tym m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Krzyż Komandorski (1965), Sztandar Pracy I Klasy (1960) oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982), a w 1985 r. został uhonorowany medalem Kalos Kagathos.
Zbigniew Resich zmarł 19 I 1989 r. w Konstancinie i został pochowany 25 stycznia tegoż roku na cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie.
Linki zewnętrzne
- o Zbigniewie Resich str.182 [1].
- O Resichu w dzienniku Gazeta Krakowska w 1969 r.
- Wywiad z Resichem w dzienniku Echo Krakowa, 1969 r.
