Franciszek Dobosz
| Franciszek Dobosz | |||
|
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Franciszek Dobosz | ||
| Kraj |  Polska
| ||
| Urodzony(a) | 17 sierpnia 1922, Kraków, Polska | ||
| Zmarły | 19 września 2019 | ||
Franciszek Dobosz, urodził się w 1922 r. Tenisista stołowy, reprezentant Polski. Od 2005 r. Członek Rady Seniorów.
Swoją przygodę ze sportem rozpoczął kopiąc piłkę razem ze swoim kolegą Eugeniuszem Różankowskim. Obaj jako juniorzy trenowali w Wawelu i właśnie tam dostrzegł ich Ignacy Książek, który postarał się, aby już w 1936 reprezentowali barwy Cracovii. Jednak tylko Różankowski kontynuował przygodę z piłką i odnosił sukcesy, natomiast Dobosz został najlepszym tenisistą stołowym w Krakowie, a także i w Polsce. Pierwszy tytuł mistrza Polski wywalczył w raz z drużyną w 1946, osiągnięcie to powtórzył w 1949. Jego drużyna zdobyła również w 1951 wicemistrzostwo i brązowy medal w 1947. Odnosił również sukcesy indywidualne, takie jak mistrzostwo w grze podwójnej z Janem Ziębą w 1950, srebrny medal również w deblu (1951) i brązowy medal w singlu (1951). Był reprezentantem Polski i dwunastokrotnym (pod rząd) mistrzem okręgu. W Cracovii zakończył grę wraz z rozwiązaniem sekcji w 1963, będąc najdłużej jej zawodnikiem w historii. Nie odłożył jednak paletki, stworzył z zatrudnionych w swoim zakładzie pracy (Zootechnika) piłkarzy Cracovii drużynę tenisistów stołowych, w którym sam grał. Zespół ten miał nawet spore szanse na awans do III ligi.
Pochowany na cmentarzu Rakowickim Kwatera: XLIII Rząd: płn Miejsce: 22.
Wywiad z Franciszkiem Doboszem
Echo Krakowa
— Grę w tenisa stołowego polubiłem od wczesnej młodości. Już od czternastego roku życia próbowałem odbijać celuloidową piłeczkę. W roku 1938 grałem całkiem dobrze i podpisałem deklarację do Cracovii. Mistrzostwo wówczas posiadał doskonały krakowski klub "Hogibor“.
Nadchodząca wojna przerwała moją karierę pingpongisty. W czasie okupacji nie miałem możliwości treningu. W rok po zakończeniu działań wojennych klub mój zdobywa bezapelacyjnie mistrzostwo Polski, nie mówiąc już o mistrzostwie okręgu, które dzierży do obecnej chwili.
— Jakie wyniki osiągnął pan w czasie swojej kariery?
— W powojennych mistrzostwach Polski w r. 1945/46 znalazłem się w pierwszej dziesiątce najlepszych ping- pongistów naszego kraju. W indywidualnych mistrzostwach Krakowa prawie zawsze znajdowałem się w pierwszej trójce. W zawodach międzynarodowych niejednokrotnie osiągałem zwycięstwa.
— A jak stosunki osobiste?
— Mam obecnie 25 lat i jestem kawalerem. Pracuję w fabryce czekolady „Społem” i wieczory poświęcam na solidne treningi, od których w dużej mierze zależy moja dobra forma.
— Jeszcze jedno: jakie ma pan plany na przyszłość?
— W najbliższej przyszłości, tj. od 15—18 stycznia, będę reprezentował barwy Polski na międzynarodowym turnieju ping-pongowym w Czechosłowacji. W turnieju tym wezmą także udział: Widera (Kopalnia Polska), Kawczyk (Siemianowiczanka), Gaj i Pęczkowski (Legia), wyznaczeni przez PZTS. Chciałbym, aby mój debiut w Pradze wypadł pomyślnie i przysporzył chwały ping-pongowi krakowskiemu. Poza tym wezmę udział w indywidualnym turnieju Krakowa, a następnie w mistrzostwach Polski w Łodzi, do których przygotowuję się bardzo sumiennie.
O Franciszku Doboszu
pzts.pl
Jego pierwszym klubem była „Cracovia” tam też rozpoczął pierwsze treningi przy stole pingpongowym w wieku 14 lat. Na pierwszą rakietkę pingpongową z korką „Championkę” musiał sam zarobić i zapłacić 15 groszy. W dorosłych indywidualnych mistrzostwach Krakowa zadebiutował w 1938 r., a jego pierwszy pojedynek (zresztą wygrany) odbył się 10 stycznia o godz.19.30 w sali Makkabi, Rynek Główny 14. Jak wspominał, że żeby zagrać musiał przyjść z piłeczką pingpongową „Wir”. Mówił też, że gry ofensywnej nauczył się w salce ŻKS Gideon, w którym mieścił się tylko stół i dwóch zawodników. Zdobył jeszcze z Cracovią wicemistrzostwo Krakowa. Dobrze zapowiadającą się karierę pingpongisty przerwała II wojna światowa. Wywieziony do obozu pracy w Ragun k/ Desau, z której wrócił do Krakowa u kresu sił. W 1944 roku po meczu piłki nożnej na Garbarni w wyniku łapanki znalazł się w obozie w Płaszowie.
Po wojnie pracował w Biurze Energoprojektu, a następnie w Zootechnice, treningi swojej ulubionej dyscypliny kontynuował w WKS Wawel w salce z jednym stołem, a następnie w Kasynie Oficerskim przy ul. Zybilikiewicza. Tam też zadebiutował w drużynowych mistrzostwach Polski w 1946 r. i wspólnie z Józefem Kowalem i Janem Ziębą zostali mistrzami Polski, a w kolejnych latach wicemistrzem Polski, w 1949 r. ponownie z Cracovią został mistrzem Polski. W grze podwójnej z Janem Ziębą wywalczył medal srebrny. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku reprezentował Ogniwo Kraków, z którym zdobył wicemistrza Polski. Był reprezentantem Polski. W wieku trzydziestu lat zostaje mistrzem Polski w grze podwójnej i jedyny raz indywidualnym mistrzem Krakowa. Po raz ostatni w najwyższej lidze rozgrywkowej występował w barwach „Cracovii” w 1957 r. W międzyczasie zdobył uprawnienia instruktora sportu w tenisie stołowym, a następnie trenera klasy drugiej. Rozpoczął pracę szkoleniową w Nadwiślaninie, jego podopieczni należeli do najlepszych w Krakowie i w Polsce.
Za osiągnięcia sportowe i w pracy wychowawczej odznaczony medalem zasłużonych dla „Ziemi Krakowskiej”, jubileuszowymi odznakami KOZTS i złotą odznaka PZTS.