Mieczysław Piotrowski

Mieczysław Piotrowski
Informacje ogólne
Imię i nazwisko	Mieczysław Piotrowski
Urodzony(a)	19 maja 1907, Kraków
Zmarły	28 września 1971, Kraków

Mieczysław Piotrowski - szczypiornistka. Działacz sekcja piłki ręcznej. Wykształcenie wyzsze, absolwent UJ.

W zarządzie sekcji piłkarskiej, lekkoatletycznej, bokserskiej. Współzałożyciel sekcji tenisa stołowego w 1926r..

Był jednym z założycieli KOZTS.

Kierownik reprezentacji Polski koszykarzy na igrzyska olimpijskie w Berlinie 1936 r.. sędzia międzynarodowy koszykówki z siatkowi piłki ręcznej.

Członek Rady Seniorów KS „Cracovia” od 1957 r...

• Bibliografia: 80 lat Rady Seniorów KS "Cracovia" 1937-2017, autor Jerzy Łudzik.

• Informacja o śmierci w dzienniku Echo Krakowa
• Cracovia po śmierci w dzienniku Echo Krakowa

O Piotrowskim

"mgr Mieczysław Piotrowski" -

BIULETYN. Związek Piłki Ręcznej w Polsce Warszawa, ul. Puławska 300

mgr Mieczysław Piotrowski

Mieczysław Piotrowski związał się z piłką ręczną jeszcze w czasach „przedhistorycznych” tego sportu.

Chodząc do gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie, założył wraz z innymi kolegami szkolne koło sportowe (1923), a także grywał w szkolnej reprezentacji koszykówki i piłki ręcznej. Po maturze zapisał się do „Cracovii” (1925), gdzie był równocześnie działaczem i zawodnikiem. W tym klubie był również współzałożycielem sekcji tenisa stołowego, koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej.

W roku 1928 został kierownikiem drużyny koszykarzy, która zdobyła mistrzostwo Polski. Sprawował wiele funkcji: sędziego międzynarodowego w piłce ręcznej, przewodniczącego KOZPR, członka komisji sportowej Międzynarodowej Federacji Koszykówki, a także był kapitanem sportowym Polskiego Związku Piłki Ręcznej, Koszykowej i Siatkowej. W roku 1936, jako kierownik ekipy koszykarzy, brał udział w igrzyskach olimpijskich w Berlinie, gdzie polska drużyna zajęła – najlepsze w historii tego sportu – 4 miejsce. Po wojnie mgr Piotrowski zorganizował na nowo KOZPR i został jego prezesem do 1968 roku. Z jego inicjatywy powstał w Krakowie Polski Związek Piłki Ręcznej. Przez wiele lat zajmował stanowisko wiceprezesa sportowego w ZPRP (1945-1961) oraz został jego członkiem honorowym.

W 1959 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a w roku 1968 – złotą odznaką Zasłużonego dla Miasta Krakowa. Był sędzią międzynarodowym piłki ręcznej, koszykówki i siatkówki. Zmarł 28 września 1971 r..

Źródło: BIULETYN. Związek Piłki Ręcznej w Polsce Warszawa, ul. Puławska 300 nr 33/2013 z 2013

O Piotrowskim

50 lat krakowskiej koszykówki

Informacja w wydaniu 50 lat krakowskiej koszykówki

W gronie najbardziej znanych, zasłużonych działaczy koszykówki w Krakowie nie można pominąć osoby mgr Mieczysława Piotrowskiego. Trudno jednak tego pełnego sportowych pasji człowieka ściśle przypisać jednej dyscyplinie. Już w 1925 r., członek kola sportowego przy Gimnazjum św. Anny w Krakowie, zaczął działać w ruchu sportowym, w sekcjach: piłkarskiej, bokserskiej i lekkoatletycznej Cracovii. W tymże klubie był współzałożycielem sekcji tenisa stołowego, koszykówki, siatkówki, szczypiorniaka. Był działaczem a jednocześnie zawodnikiem uprawiając wszystkie, z wyjątkiem boksu, wymienione wyżej dyscypliny. Choć główne zainteresowanie skierował z czasem ku piłce ręcznej, zrobił bardzo wiele także dla koszykówki. Był koszyka¬rzem. sędzią tej dziedziny i działaczem, w 1936 r. pełnił na berlińskiej Olimpiadzie odpowiedzialną funkcję kierownika polskiej drużyny koszykówki. Wynikającą zresztą z jego pozycji w zarządzie Polskiego Związku Gier Sportowych gdzie był aż do 1939 r. referentem piłki koszykowej i kapitanem związku tej dyscypliny. Po wojnie został wybrany pierwszym prezesem reaktywowanego Okręgowego Związku Piłki Ręcznej a później wiceprezesem sportowym Polskiego Związku Piłki Ręcznej i jego kapitanem sportowym do spraw koszykówki.
Bez żadnej przesady można stwierdzić, iż mgr Mieczysław Piotrowski niemal całe swe życie poświęcił sportowi, działał nad jego rozwojem do ostatnich dni swego życia, zyskując wśród licznych pokoleń sportowców wielką sympatię i szacunek, wdzięczność za tyloletnią, jakże owocną pracę.

Źródło: 50 lat krakowskiej koszykówki 1977