1935-09-29 Cracovia - Śląsk Świętochłowice 1:1

175. mecz Cracovii w ekstraklasie.

Trener: Alois Pulpittel

Liga , 15 kolejka Kraków, niedziela, 29 września 1935 Cracovia - Śląsk Świętochłowice 1 : 1 (1:0)

Skład: W. Pawłowski Lasota Doniec Schmager Grünberg Góra Kisieliński Korbas S. Malczyk Szeliga Zembaczyński Ustawienie: 2-3-5

Sędzia: Stefan Glinka z Warszawy Widzów: 4 000 Bramki Góra (27'-karny) 1:0 1:1 Gad (64'-karny)

Skład: Oleś Bryła Seifert Janik Hanusik Waluś Więcek Smol Gad Cebulik Wójcik Ustawienie: 2-3-5

	Mecze tego dnia:
	1935-09-29 Cracovia - Śląsk Świętochłowice 1:1 1935-09-29 Cracovia II - Legja 6:1

Opis meczu

"Dwa rzuty karne decydują o wyniku" -

Przegląd Sportowy

Dwa rzuty karne decydują o wyniku

Bramkę dla Cracovii zdobył Góra z karnego, dla Śląska God z karnego. Sędzia Glinka z Warszawy.

Cracovia: Pawłowski; Lasota, Pająk; Szmagler, Grünberg, Góra; Kisieliński, Korbas, Malczyk, Szeliga, Zembaczyński.

Śląsk: Oleś; Bryła, Seifert; Janik, Hanusik, Waluś; Więcek, Smol, God, Cebulik, Wójcik.

Dobry był mecz Cracovii ze śląskiemi. Nie jałowy i smutny, jak poprzednie widowisko, ale pełen niespodzianek, emocyj i denerwujących momentów. Tutaj obie drużyny walczyły o cenną stawkę, o egzystencję.

Czyż można się dziwić, że w tych warunkach gra wyszła z normalnych torów, stała się ostra i chwilami brutalna, tembardziej, że nie panował nad nią arbiter.

Mecz nie był terenem zmagań dwuch zespołów operujących bogatym repertuarem zagrań, to była zażarta walka, w której trup słał gęsto pole, a rozpalona do białości widownia reagowała żywo na wypadki.

Śląsk wyszedł na boisko ze zdecydowaną wolą zwycięstwa. Widać to było po huraganowych posunięciach zainicjowanych przez gości w pierwszych minutach. Ślązacy z miejsca ruszyli ostro, chcąc przeciwnika zaskoczyć taktyką, co się im też udało. Narzucili Cracovii górny system, z którego gospodarze nie potrafili się oswobodzić. Gdyby Cracovia zdołała przejść do przyziemnych zagrań, byłaby zapanowała nad terenem, ale przeciwnik nie dopuścił do tego i dlatego wywiózł cenny punkt.

W drużynie gości na pierwszy plan wybijała się para obrońców pewnych i zdecydowanych, wkraczających szybko i ostro. Pomoc, a szczególnie boczni, bardzo ruchliwi i ambitni. Atak, prowadzony umiejętnie przez Goda miał swe podpory w dwuch skrzydłowych przytomnych i ruchliwych strzelcach.

Cracovia zawiodła w linji ataku. Było to może wynikiem zestawienia tej linji. Kisieliński znalazł się na prawej stronie i czuł się tutaj nieswojo, w dodatku – sąsiad jego Korbas wypadł dziwnie blado i nie potrafił w zupełności nawiązać kontaktu ze skrzydłowym i Malczykiem. Nie pomogło przesunięcie Korbasa na skrzydło w drugiej połowie gry. Kisieliński wypadł blado i nie zrealizował tych możliwości, które miał przy wystawieniu na lewej stronie. Z napastników zadowolili tylko Malczyk i Szeliga. Tylne formacje odpowiedziały swemu zadaniu.

Po pierwszych atakach ślązaków Cracovia uzyskuje szansę gdy w 10 m. Doniec egzekwuje rzut wolny z 20 m., piłka ginie jednak w lesie nóg śląskich. Za chwilę God rewanżuje się wspaniałym przebojem i ostrą bombą schwytaną w ostatniej sekundzie przez Pawłowskiego. W 27 m. nadchodzi moment krytyczny: prawy pomocnik gości przewraca się na polu karnem i dotyka piłki ręką. Sędzia dyktuje rzut karny wykorzystany przez Górę. Cracovia ma jeszcze kilka pozycyj, lecz ich nie wyzyskuje. Gra przybiera na ostrości, a kontuzjowany w głowę Szeliga schodzi na kolka minut z boiska.

Po pauzie gra toczy się w wolniejszem tempie. W 19 minucie przebój ślązaków kończy się faulem na polu karnem. Strzela celnie God. Ślązacy dochodzą coraz częściej do głosu i mają przewagę aż do ostatnich minut. Tuż przed końcem dochodzi do ciekawej sytuacji. Piłka strzelona przez Malczyka odbija się od słupka i wyraźnie przechodzi przez linję, nie uznaje jednak tego sędzia, prowadzący zresztą słabo zawody.

(rg.)
Źródło: Przegląd Sportowy nr 105 (1113) z 30 września 1935 [1]

Raz,dwa,trzy

Drugie spotkanie również nie osiągnęło poziomu, mogącego zadowolić skromne wymagania. Prowadzone było zato w atmosferze walki w efekcie której zawodnicy nierzadko kładli się na ziemię, wbrew swej woli. I tu, niestety, nie można nie przypisać winy także i sędziemu, który nie umiał od pierwszej chwili niebezpieczeństwa zapanować nad zawodnikami. Gdy potem nadto niektórzy zawodnicy gości poczęli robić „trupa", rola sędziego stała się jeszcze trudniejszą i mniej odpowiednią zadaniu. Że skończyło się tylko na zranieniu policzka Szeligi, mówić można o szczęściu.

Duch walki
wykluczał — rzecz jasna — myśl o grze zespołowej. Wyszło to na korzyść gościom, stosującym grę długich podań na skrzydła, skąd szły piłki ku bramce Cracovii. Miejscowi nieopanowani nerwowo, od gości przyjęli grę górną, ale stosowali ją przy krótkich podaniach, co było najzupełniej mylnem, tem więcej, że do niej potrzeba dużo odważniejszych zawodników od napastników Cracovii, uciekających od przeciwnika. W efekcie, dzięki swej bojowości, byli Ślązacy groźniejsi od Cracovii, choć ta posiadała więcej sytuacji do uzyskania zwycięstwa. W jednej z nich piłka odbiła się od wewnętrznej strony kąta słupka i poprzeczki, odbiła się ku ziemi poza linją bramkową, a tylko dzięki nierówności terenu wytoczyła się w pole. Na nieszczęście Cracovii sędzia nie widział tego i na to niema rady.
Bramki padły z rzutów karnych
i słusznie, bo na inne ataki nie zasłużyły. Oryginalność interpretacji sędziego przy tej sposobności zasługuje na uwagę. Rzut karny dla Cracovii podyktowany został za rękę nastrzeloną, co w myśl przepisów karze nie podlega, niestety u nas bywa różnie. Natomiast w innym wypadku na polu karnem zostaje Szeliga przy pomocy zwyczajnego „hakowego" podłożenia nogi przewrócony w pozycji, dającej doskonałe możliwości uzyskania bramki. Tu zarządził sędzia rzut wolny pośredni — prawdopodobnie za niebezpieczną grę — co znowu było sprzecznem z istota przepisów. Może chciał skorygować w ten sposób pierwszy błąd!
Cracovia straciła
jedyną sposobność polepszenia swej sytuacji.
Drużyna, która przez kilka tygodni dawała dowody pracy solidnej i opanowania nerwowego, w bardzo ważnem dla siebie spotkaniu nie zdołała za-chować spokoju, a z nim swej indywidualności. Poszła na intencje przeciwnika, zamiast zachować swe zwykle oblicze i przez to straciła wszystkie walory dobrej gry, a w rezultacie ważny punkt.
Wina tego leży tak w ataku, jak i w pomocy, gdyż obie te linje uzupełniały się w niecelowem prowadzeniu gry. Trójka obronna zrobiła, co do niej należało.
Atak wzmocniono Kisielińskim, jednakże przeniesienie go na prawe skrzydło, gdzie nie grywał, a, co gorsza, nieodpowiedni partner, jakim był tchórzliwy i wolny Korbas, osłabiało wartość takiego wzmocnienia. Zmiana, dokonana po przerwie z Korbasem na skrzydle, także nie polepszyła gry tej strony. Kisieliński już przed pauza mógł rozstrzygnąć spotkanie, gdyby przy strzale był wiecej opanowany.
Aktywniejsza lewa strona Szeliga—Zembaczyński pracowała składniej przez pewien czas. Gdy jednak skutki walki odczul na sobie fizycznie słaby łącznik Cracovii i ta cześć ataku straciła wiele. Malczyk był zbyt silnie strzeżony, by sam zdołał przebić się skutecznie przez linię wzmocnionej defensywy Śląska. W dwu wypadkach tylko lekkomyślność napastników uchroniła Śląsk od bramek, gdy toczącej się piłki nie starał się żaden z nich wepchnąć do bramki, licząc na jej samo-wtoczenie się poza linję.
Pochlebna dotąd opinja pomocy Cracovii na tle jej niedzielnego występu, musi ulec zachwianiu.
Od Grünberga trzeba już wymagać rozumnego stosowania gry ofensywnej. Ciągłe trzymanie się trójki środkowej, zatkanej specjalnie czule, było podstawowym błędem środkowego pomocy, który podziałał widocznie na rezerwowego Schmagiera do takiej samej gry. bo czegoś innego tenże nie uznawał, a robił to jeszcze gorzej i dlatego był jednym z najsłabszych. Lepiej wypadł Góra.
W obronie brakło Pająka. Para Doniec—Lasota dala więcej, niż partnerzy z przodu, a Pawłowski dobrze ich uzupełniał. Śląsk szedł na remis.
Taktyka defensywna przy takiem założeniu miała uzasadnienie, ponieważ gra trójki napastników, to jest środkowego i skrzydeł, odciążała wydatnie swe tyły. Wyrównawszy bramki do 1:1, pozbywali się piłki celowo na stratę czasu.
Zadanie niepokojenia tyłów Cracovii spełniali Więcek i Wójcik, kierowani przez Goda. środkowy ataku umie wyzyskać skrzydła do szybkich akcyj pod bramkę przeciwnika, w czem celował prawy Więcek. Łącznicy Smól i Cebulik srali więcej poza własnym atakiem i dlatego jako napastnicy groźni nie byli, wzmocnili natomiast wydatnie linję defensywną.
Linja pomocy Janik—Hanusik—Waluś posiada walory bojowości, które wobec postawy napastników Cracovii miały duże znaczenie. Zadanie pomocników ograniczyło się prawie wyłącznie do obrony. Rolę wspomagania ataku spełniali za nią cofnięci łącznicy.
Zalety pomocy cechowały także obrońców Bryłę i Seiferta, graczy szybkich i zdecydowanie odważnych w działaniu. Celowość wykopów jest już wiele mniejsza. Oleś w bramce miał dużo szczęścia.
Skład drużyn i przebieg gry.
Cracovia: Pawłowski, Lasota, Doniec. Schmagier, Grünberg, Góra, Kisieliński, Korbas, Malczyk, Szeliga, Zembaczyński. — Ślask: Oleś, Bryla, Seifert. Janik, Hanusik, Waluś, Więcek, Sino], God, Cebulik, Wójcik.
Gra żywa i twarda od pierwszego uderzenia piłki zyskuje na ostrości. Piłka zmienia ustawicznie właścicieli, wędrując częściej górą, niż po ziemi. Sytuacje podbramkowe ne trafiają się jednakże, choć piłka dochodzi ku polu karnemu. Co najwyżej pada daleki, mało groźny strzał. Ładnym jest dopiero wypad Goda i strzał jego bardzo dobrze obroniony przez Pawłowskiego. Niedługo potem po kornerze zawodnik Śląska zawinia mimowolną rękę. Rzut karny zamienia Góra w bramkę. Podniecona Cracovia przeprowadza b. ładny atak. Kisieliński mija obronę i z 7 m. trafia w bramkarza. Szereg wolny nie uspokaja graczy, a sędzia nie widzi innego środka nawet wtedy, gdy Szeliga zostaje zniesiony z boiska.
Ten sam obraz walki daje gra po przerwie. Szeliga z opatrunkiem znowu doznaje skutków opieki pomocnika Janika. W 18 min. za „faul*4 na polu karnem przyznaje sędzia rzut karny, którym God wyrównał. Śląsk poprzestaje na tern i ogranicza się do obrony, posyłając piłkę daleko w auty. W 37 min. strzał Góry od drzewa bramki idzie poza linję, czego sędzia nie widzi. Cracovia przesuwa Dońca do ataku, jednakże wzmocniony pod bramką Śląsk wytrzymuje napór skutecznie.

Widzów 4.000. Sędzia p. Glinka słaby.

Źródło: Raz,dwa,trzy nr 40 z 1 października 1935

Mecze sezonu 1935

1935-02-24 Cracovia - Polonia Kraków 7:0   1935-03-03 Cracovia - Wawel Kraków 6:0   1935-03-10 Cracovia - PPW Katowice 2:7   1935-03-17 Cracovia - Policyjny Katowice 3:0  Plik:Reprezentacja klubów żydowskich herb.png 1935-03-19 Cracovia - Kluby Żydowskie 3:0   1935-03-24 Cracovia - Dąb Katowice 3:2   1935-03-31 Cracovia - Pogoń Katowice 1:1   1935-04-07 Warta Poznań - Cracovia 4:0   1935-04-14 Cracovia - ŁKS Łódź 5:1   1935-04-22 Cracovia - FC Wien 0:4   1935-04-28 Cracovia - Pogoń Lwów 0:3   1935-05-05 Wisła Kraków - Cracovia 4:0   1935-05-26 Śląsk Świętochłowice - Cracovia 2:1   1935-06-02 Cracovia - Ruch Wielkie Hajduki 0:0   1935-06-09 KPW Ognisko - Cracovia 1:3   1935-06-10 WKS Śmigły - Cracovia 4:2   1935-06-23 Cracovia - Garbarnia Kraków 1:1   1935-06-29 Polonia Warszawa - Cracovia 2:1   1935-06-30 Brygada - Cracovia 0:0   1935-07-09 Cracovia - Grzegórzecki 8:1   1935-07-14 Warszawianka Warszawa - Cracovia 2:1   1935-07-21 Cracovia - Legia Warszawa 4:1   1935-07-28 Cracovia - Wacker Wiedeń 4:2   1935-08-04 Cracovia - Újpesti Budapeszt 2:3   1935-08-11 Cracovia - Polonia Warszawa 3:2   1935-08-25 Cracovia - Warszawianka Warszawa 4:1   1935-09-08 Cracovia - Wisła Kraków 5:0   1935-09-22 Garbarnia Kraków - Cracovia 1:0   1935-09-29 Cracovia - Śląsk Świętochłowice 1:1   1935-10-13 Legia Warszawa - Cracovia 3:2   1935-10-20 Pogoń Lwów - Cracovia 3:1   1935-10-27 ŁKS Łódź - Cracovia 1:1   1935-11-03 Cracovia - Wawel K. 5:1   1935-11-10 Cracovia - Warta Poznań 3:1   1935-11-17 Ruch Wielkie Hajduki - Cracovia 1:1   1935-12-01 Cracovia - BBSV Bielsko 2:2