Kazimierz Fiałka
| Kazimierz Fiałka | |||
|
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Kazimierz Fiałka | ||
| Kraj |  Polska
| ||
| Urodzony(a) | 2 lipca 1907, Kraków, Galicja | ||
| Zmarły | 25 września 1970, Kraków | ||
Kazimierz Fiałka urodził się 2 lipca 1907 w Krakowie, zmarł 25 września 1970 w Krakowie. Lekkoatleta (długodystansowiec i maratończyk).
W Cracovii występował przez całą swoją karierę (1927-1939), był obok Kusocińskiego, Nojiego i Soldana jednym z najlepszych długodystansowców Polski w okresie międzywojennym. .
Siedmiokrotny mistrz Polski na otwartym stadionie:
- 5000 m - 1933 i 1934
- 10000 m - 1933, 1934 i 1935
- bieg przełajowy - 1934 i 1935
Był mistrzem Polski w hali w sztafecie 3 x 800 m (w 1934). Dwukrotnie był rekordzistą Polski (na 20 km oraz w biegu godzinnym), 8-krotnie wystąpił w drużynie biało-czerwonych w meczach międzypaństwowych (1933-1935).
Występował w Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w roku 1936, w których nie ukończył maratonu wskutek naderwania ścięgna Achillesa (wycofał się po 20 km). W 1937 roku zwyciężył w prestiżowym biegu "Querch durch Berlin" - "Biegu przez Berlin", po przebiegnięciu trasy w 1:26.03,2.
Był żołnierzem wojsk polskich na Zachodzie w 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka, odznaczony Krzyżem Walecznych, uczestnik kampanii we Francji, Belgii, Holandii i Niemczech.
Pochowany na cmentarzu Rakowickim Kwatera: LXXIII Rząd: 36 Miejsce: 17.
Rekordy życiowe:
| Wyniki | Data, miejsce | Zawody |
|---|---|---|
| 15.20,4 | 3 września 1933 Warszawa | bieg na 5000 m |
| 32.36,0 | 6 lipca 1935 Białystok | bieg na 10000 m |
O Fiałce
KSCracovia1906lekkoatletyka
Był synem Teofila i Marii Murzyn[. Sport uprawiał w klubie Cracovia. Siedmiokrotny mistrz Polski na otwartym stadionie w biegu na 5000 m 1933 i 1934, 10 000 m – 1933, 1934 i 1935 i w biegu przełajowym – 1934 i 1935. Był także wicemistrzem polski w biegu na 10 000 m w 1932 i w przełajach w 1936. W 1934 był mistrzem Polski w hali w sztafecie 3 × 800 m. Dwukrotnie był rekordzistą Polski (na 20 km oraz w biegu godzinnym). Wystąpił również w Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w roku 1936, w których nie ukończył maratonu wskutek naderwania ścięgna Achillesa. Zwycięzca prestiżowego biegu „Querch durch Berlin”, który odbył się w 1937. W 1939 brał udział w wojnie obronnej Polski. Następnie trafił do obozu internowania na Węgrzech w Budapeszcie. Walczył w szeregach 1 Dywizji Pancernej, w stopniu kaprala. Za czyny bojowe odznaczony Krzyżem Walecznych[2][3]. Po wojnie powrócił do Krakowa. Udzielał się społecznie w Cracovii.
W Cracovii występował przez całą swoją karierę (1927-1939), był obok Kusocińskiego, Nojiego i Soldana jednym z najlepszych długodystansowców Polski w okresie międzywojennym.
Siedmiokrotny mistrz Polski na otwartym stadionie:
5000 m - 1933 i 1934
10000 m - 1933, 1934 i 1935
bieg przełajowy - 1934 i 1935
Był mistrzem Polski w hali w sztafecie 3 x 800 m (w 1934). Dwukrotnie był rekordzistą Polski (na 20 km oraz w biegu godzinnym), 8-krotnie wystąpił w drużynie biało-czerwonych w meczach międzypaństwowych (1933-1935).
Występował w Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w roku 1936, w których nie ukończył maratonu wskutek naderwania ścięgna Achillesa (wycofał się po 20 km). W 1937 roku zwyciężył w prestiżowym biegu "Querch durch Berlin" - "Biegu przez Berlin", po przebiegnięciu trasy w 1:26.03,2.
Był żołnierzem wojsk polskich na Zachodzie w 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka, odznaczony Krzyżem Walecznych, uczestnik kampanii we Francji, Belgii, Holandii i Niemczech.
