Maksymilian Więcek
| Maksymilian Więcek | |||
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Maksymilian Więcek | ||
| Urodzony | 18 września 1920, Baranów Sandomierski, Polska | ||
| Zmarły | 28 grudnia 2006, Kraków | ||
| Pozycja | Obrońca | ||
| Wzrost | 182 cm | ||
| Waga | 84 kg | ||
| Sezony w Cracovii | |||
| Sezon | W/G/A | ||
| 1945/46 1946/47 1947/48 1948/49 1957/58 1958/59 |
|||
| Kluby | |||
| Lata | Klub | W/G/A | |
| 1935-1939 1945-1949 1950-1957 1957-59 |
YMCA Kraków Cracovia Legia Warszawa Cracovia |
||
| Reprezentacja narodowa | |||
| Polska | |||
|
W/G/A - wystepy/gole/asysty | |||
Maksymilian Więcek urodził się 18 września 1920 w Baranowie Sandomierskim, zmarł 28 grudnia 2006 w Krakowie. Syn Konstantego i Marii Ciejka. Ppłk sł. st. WP, trener, hokeista Cracovii i Legii Warszawa, reprezentacyjny obrońca, olimpijczyk z St. Moritz (1948).
Poza hokejem koszykarz, szczypiornista (jako szczypiornista reprezentant Polski 1948-1949 r.) i siatkarz Cracovii.
W 1938 ukończył III Gimnazjum i Liceum im. króla Jana Sobieskiego następnie w 1947 Akademie Medyczną w Krakowie, gdzie otrzymał tytuł dr nauk farmacji w 1964. Hokeista (obrońca YMCA Kraków) (1935-1939), Cracovii (1945-1949) oraz (1957-1959), a także Legii Warszawa, której był wieloletnim kapitanem (1950-1957). 10-krotnie zdobywał mistrzostwo Polski: w barwach Cracovii (1946, 1947, 1949) i stołecznej Legii (1951-1957). 16-krotnie występował w reprezentacji Polski w meczach międzypaństwowych (w parze obrońców z Henrykiem Bromowiczem). Był bardzo wszechstronnym sportowcem, 4-krotnym reprezentantem Polski w piłce ręcznej 11-osobowej (1948) i członkiem kadry narodowej w koszykówce. Zasłużony Mistrz Sportu, laureat medalu "Kalos Kagathos" (2003). Wieloletni farmakolog Szpitala Wojskowego w Krakowie, nauczyciel akademicki, trener i zasłużony działacz sportowy, przewodniczący Klubu Olimpijczyka w Krakowie i KOZHL, członek Rady Seniorów Cracovii od 2000 r.. Żonaty z Danutą Kerkoszką, ma córkę Małgorzatę (1956), profesora AGH. Zmarł 28 grudnia 2006.
Życiorys
AWF
W czasie nauki w gimnazjum Maksymilian Więcek zainteresował się sportem i w 1935 r. został zawodnikiem krakowskiej YMCA, gdzie grał w koszykówkę, siatkówkę i piłkę wodną.
Po zdaniu egzaminu maturalnego w 1938 r. rozpoczął studia na Wydziale Farmacji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które musiał przerwać z powodu wybuchu wojny.
W okresie okupacji niemieckiej mieszkał na Dębnikach i tam uczestniczył w ruchu oporu, m.in. współredagując gazetki podziemne.
Zaraz po zakończeniu wojny kontynuował studia farmaceutyczne, które ukończył w 1947 r. uzyskując tytuł magistra farmacji.
W tym okresie powrócił również do czynnego uprawiania sportu i w 1945 r. został zawodnikiem Cracovii, przy czym główną jego dyscypliną stał się hokej na lodzie. W tej dyscyplinie sportu, wraz z hokeistami Cracovii trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski w latach 1946, 1947 i 1949 (w 1948 r. hokeistom Cracovii przyznano tytuł bez walki, gdyż warunki atmosferyczne uniemożliwiły przeprowadzenie rozgrywek).
W roku 1948 Maksymilian Więcek został powołany do polskiej reprezentacji olimpijskiej na Igrzyska Zimowe odbywające się w tymże roku w St. Moritz. Tam wraz z naszymi hokeistami zajął 6 miejsce, a wystąpił w 5 meczach, grając zwykle na pozycji obrońcy. W polskiej reprezentacji występował również w następnych latach i łącznie zagrał w 16 meczach.
Oprócz hokeja na lodzie, Maksymilian Więcek grał również w koszykówkę, piłkę ręczną 11-osobową i w siatkówkę, przy czym istotne osiągnięcia miał w koszykówce. W 1946 r. wraz z drużyną Cracovii, został wicemistrzem Polski, a w 1948 r. zakwalifikowano go do kadry przygotowującej się do występu w Igrzyskach Olimpijskich w tymże roku w Londynie. Ostatecznie decyzją Polskiego Komitetu Olimpijskiego nasi koszykarze jednak w tych igrzyskach nie wzięli udziału.
W piłce ręcznej Maksymilian Więcek 4-krotnie w 1948 r. wystąpił w roli reprezentanta Polski.
W roku 1949 mgr Więcek został powołany do służby w Wojsku Polskim i przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w Szpitalu Wojskowym na stanowisku farmakologa. Jako wojskowy w latach 1950-1957 został zawodnikiem warszawskiego klubu CWKS Legia i wraz z tą drużyną 7-krotnie zdobywał tytuł mistrza Polski w hokeju na lodzie w latach 1951-1957. Przez wiele lat był też kapitanem hokeistów warszawskiej Legii.
W roku 1958 udało mu się uzyskać przeniesienie do Krakowa, gdzie również pracował w Szpitalu Wojskowym jako główny farmakolog. W tym to okresie sporadycznie w latach 1958-1960 grał w drużynie hokejowej Cracovii, ale w 1960 ostatecznie zakończył swoją karierę sportową. Nie zerwał jednak swych związków z hokejem i na początku lat 60-tych był trenerem hokeistów krakowskiej Olszy. Pracował też jako wykładowca Studium Wojskowego Akademii Medycznej w Krakowie, a w 1965 r. zakończył służbę w Wojsku Polskim. Odchodząc z Wojska miał stopień podpułkownika.
W 1964 r. uzyskał stopień doktora nauk farmacji na Wydziale Filozoficznym Oddziału Farmacji Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Dr Maksymilian Więcek działał również społecznie w Radzie Seniorów KS Cracovia, w Krakowskim Klubie Olimpijczyka, będąc w latach 1964-1994 jego prezesem, a także w Krakowskim Okręgowym Związku Hokeja na Lodzie (w latach 60. był wiceprezesem).
Obecnie jest na emeryturze, ale nadal działa w kilku organizacjach, m.in. od 2000 r. jest członkiem Zarządu Małopolskiej Rady Olimpijskiej.
Za swoją działalność Maksymilian Więcek otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń państwowych, w tym tytuły Zasłużonego Mistrza Sportu (1954) i Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej (1967), a w 2003 r. został uhonorowany medalem Kalos Kagathos.
Zmarł 28 XII 2006 r. w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim (4 I 2007 r.).
Maksymilian Więcek nie żyje - Dziennik Polski 30.12.2006
W Krakowie zmarł w czwartek w wieku 86 lat nestor małopolskich olimpijczyków, znakomity hokeista Cracovii, reprezentacyjny obrońca, olimpijczyk z St. Moritz (1948), trener, działacz sportowy, podpułkownik Wojska Polskiego Maksymilian Więcek.
Urodzony 18.09.1920 w Baranowie Sandomierskim, był absolwentem III Gimnazjum i Liceum im. Króla Jana Sobieskiego (1938) i Akademii Medycznej w Krakowie (1947), gdzie otrzymał tytuł doktora nauk farmacji (1964).
Był hokeistą o dobrych warunkach fizycznych (182 cm, 84 kg), w latach 40. i 50. obrońcą Cracovii i Legii Warszawa, której był wieloletnim kapitanem. 10-krotny mistrz Polski: w barwach Cracovii (1946, 1947, 1949) i Legii (1951-1957) oraz 16-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (w parze obrońców z Henrykiem Bromowiczem). Był wszechstronnym sportowcem, m.in. 4-krotnym reprezentantem Polski w piłce ręcznej 11-osobowej (1948) i członkiem kadry narodowej w koszykówce. Zasłużony Mistrz Sportu, laureat medalu "Kalos Kagathos" (2003) za osiągnięcia w sporcie i w pracy zawodowej. Farmakolog, nauczyciel akademicki, trener i zasłużony działacz sportowy, m.in. przewodniczący Klubu Olimpijczyka w Krakowie i KOZHL, członek Rady Seniorów Cracovii.
Jak wspominał kiedyś na naszych łamach dr Maksymilian Więcek, sportem zainteresował się jeszcze przed wojną, a zwłaszcza łyżwami. Co roku nie mógł doczekać się nadejścia zimy, aby pojeździć, pograć w parku w hokeja. Jeździł za krążkiem od świtu do nocy. Pierwsze kroki zawodnicze stawiał w krakowskiej Legii, grał przeciw Cracovii i wpadł w oko "Pasiakom". Niestety, ciekawie zapowiadającą się karierę przerwała wojna. Podczas okupacji brał udział w drukowaniu i kolportowaniu podziemnej prasy.
Po 1945 roku stanął na lodowisku u boku takich sław Cracovii jak Marchewczyk, Kowalski, Maciejko, Wołkowski. Grał w obronie i święcił z kolegami mistrzostwo Polski. Ale też trafił do sekcji koszykówki i piłki ręcznej Cracovii, zostając wicemistrzem kraju w koszu i brązowym medalistą MP w piłce ręcznej. Był powołany do kadry koszykarzy na igrzyska w Londynie w 1948 roku, z szczypiornistami zagrał na Igrzyskach Państw Bałkańskich. W końcu wystąpił na igrzyskach olimpijskich, w swej ulubionej dyscyplinie - hokeju. Olimpijczycy spotkali się w Sankt Moritz, Polacy zajęli 6. miejsce. Biało-czerwoni wygrali wtedy z Austrią 7-5 i Włochami 13-7. Grał we wszystkich siedmiu meczach.
Potem przyszło powołanie do wojska i zmiana barw na warszawską Legię. Tylko choroba wyeliminowała go z igrzysk w 1952 roku. Do Krakowa wrócił w 1957 roku, kończył karierę w Cracovii. Pochłaniały go nowe obowiązki; pracował w szpitalu wojskowym, ale też szkolił hokejową młodzież Olszy i Cracovii.
- Pamiętam pułkownika Więcka od pół wieku - wspomina olimpijka Barbara Ślizowska. - Wtedy Helena Rakoczy organizowała sekcję gimnastyki w Wawelu i tam przyszłam. Sekretarzem klubu był pan Więcek, zawsze wymagający, dbający o dyscyplinę w pracy, jak to oficer. Niemniej człowiek dobrego serca, darzący sympatią sport i sportowców. Potem spotykaliśmy się w krakowskim Klubie Olimpijczyka, pan Maksymilian był jego sercem i duszą, bo inicjował jego założenie. Ostatnio piastował funkcję honorowego prezesa Małopolskiej Rady Olimpijskiej. Od kilku tygodni poważnie chorował, leżał w szpitalu, ale pamiętał o nas. Prosił żonę, aby wypisała życzenia świąteczne dla krakowskich olimpijek, a on je podpisze...
I my, dziennikarze, dobrze wspominamy kontakty z płk. Więckiem. Nasze pokolenia nie mogą już pamiętać Jego występów na lodowisku, niemniej dawny olimpijczyk podtrzymywał ożywione kontakty z kolejnymi rocznikami dziennikarskimi, nie szczędził opowiadań z dawnych lat sportu, regularnie zjawiał się też na zakończeniu plebiscytu na najlepszych sportowców małopolskich, organizowanym przez "Dziennik Polski". Tym razem na uroczystości zakończenia 5 stycznia Go zabraknie; dzień wcześniej spocznie cmnaentarzu Rakowickim. Pozostanie na zawsze w naszej pamięci.