Jan Łazarski

Jan Łazarski
Informacje ogólne
Imię i nazwisko	Jan Łazarski
Urodzony(a)	26 października 1892, Kraków
Zmarły	11 sierpnia 1968, Kraków

Brązowy medalista MP w kolarstwie szosowym 1922

1924 r. Jan Łazarski

1924 r. Jan Łazarski na rowerze

1924/25 r. Jan Łazarski na rowerze

1925 r. Jan Łazarski na rowerze

1925 r. Jan Łazarski(drugi po prawej), Mistrzostwa Świata Amsterdam

1926 r. Jan Łazarski

1927 r., Mistrzostwa Torowe Polski

Jan Łazarski urodził się 26 października 1892 w Krakowie, zmarł 11 sierpnia 1968 w Krakowie. Kolarz, po zakończeniu kariery działacz i trener.

W Cracovii w latach 1919-1929, reprezentował również Krakowski Klub Cyklistów i Motorzystów.

Olimpijczyk z Paryża w 1924, zdobył srebrny medalu w konkurencji 4000 m drużynowo (z Józefem Lange, Tomaszem Stankiewiczem i Franciszkiem Szymczykiem), startował również na 1000 m ze startu lotnego (odpadł po repasażach) i na 50 km (nie ukończył).

Sukcesy: Czterokrotny mistrz Polski: na szosie - 1926 i na torze - 1924, 1925, 1926.

Był współinicjatorem budowy toru kolarskiego na stadionie Cracovii - najpierw ziemnego, później betonowego.

1935 r. Jan Łazarski

Filmy - Jan Łazarski zdobywa Mistrzostwo Polski - 1924 r.

• http://www.repozytorium.fn.org.pl/?q=pl/node/4032

O Janie Łazarskim w https://www.muzeumsportu.waw.pl

Łazarski Jan

Urodził się 26 października 1892 roku w Krakowie. Ukończył tam szkołę podstawową i gimnazjum. Po odbyciu praktyki ślusarskich założył własny zakład mechaniczny. W kwietniu 1914 roku wyjechał do Szkoły Technicznej w Ilmenau w Turyngii i tam doskonalił się zawodowo. W lipcu, na okres ferii letnich, wyjechał do brata do Paryża i tam zastał go początek I wojny światowej. Ze względu na to, że był austriackim poddanym, został internowany do Francji do Rouen. W 1916 roku uciekł do Szwajcarii i pod przybranym nazwiskiem Jan Buszek pracował w fabryce broni i amunicji. W 1919 roku wrócił do kraju i ponownie rozpoczął działalność swojego zakładu mechanicznego, który w czasie wojny został zamknięty. W 1920 roku wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, gdzie odbywał służbę do czasu zawarcia pokoju z Rosją Sowiecką.

Wówczas obudziło się silne zainteresowanie rowerem. 15 sierpnia 1919 roku w Krakowie uczestniczył w zjeździe działaczy mającym na celu zorganizowanie centralnych władz kolarskich. Wziął udział wówczas w Biegu nowicjuszy i Biegu otwarcia, w których zwyciężył. Był to początek jego kariery sportowej trwającej do 1929 roku. Przez dwa pierwsze lata reprezentował barwy Krakowskiego Klubu Cyklistów i Motorzystów, w 1921 roku przeszedł do Cracovii. W tym czasie przypadkowo postrzelił się z austriackiego rewolweru, lecz nie przerwał swojej kariery i z kulą w kolanie jeździł na rowerze na końca życia. Jednakże swoją pasję sportową nie ograniczył tylko do jednej specjalizacji. Jak większość sportowców w tym czasie, był zawodnikiem wszechstronnym. Na „drogowych” mistrzostwach Polski zajął wysokie miejsca: 3. w 1922 roku oraz 4. w 1923 roku. Jednakże szczególnie upodobał sobie walkę na torze. W sprincie, w krajowych rywalizacjach zajmował najlepsze miejsca: 3. w 1922 roku, 1. w 1924 roku, 1. w 1925 roku, 1. w 1926 roku oraz 2. w 1927 roku. Dla osoby z Krakowa zdobycie pierwszych lokat było nie lada wyczynem. W Krakowie nadal jeżdżono na torze ziemnym, który był trudniejszy i wolniejszy, natomiast w Warszawie i Łodzi powstały już dużo lepsze tory betonowe. Dlatego też Łazarski postanowił spróbować swoich sił na Dynasach. W 1923 roku na torowych mistrzostwach świata w Zurychu, gdzie Polacy po raz pierwszy wystartowali, zakontraktowano przyjazd zagranicznych zawodników do Warszawy. Doszło do ogólnopolskiej mobilizacji, wówczas Łazarski po raz pierwszy mógł pokazać swój talent w stolicy. Pokonał Francuzów, którzy doceniwszy go, zaproponowali szkolenie w Paryżu. Wraz z Sukiennikiem, Garleyem i Langem skorzystał z zaproszenia. W 1924 roku wygrał mistrzostwo Polski. W tym samym roku zdobył srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu. W latach 1924-1926 startował na mistrzostwach świata w sprincie, lecz odpadł w eliminacjach. W 1929 roku zakończył karierę sportową, lecz nadal działał dla SKS Cracovii, jako członek Rady Seniorów klubu.

W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK. Potem, przez 8 miesięcy był więziony przez gestapo.

Po zakończeniu wojny nadal prowadził zakład mechaniczno- ślusarski. Był 2-krotnie żonaty.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, był zasłużonym Działaczem Kultury Fizycznej.

Zmarł 11 sierpnia 1968 roku w Krakowie.

źródło: https://www.muzeumsportu.waw.pl/edukacja/bazy-wiedzy/olimpijczycy-ii-rp/78-lazarski-jan