Franciszek Dobosz: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 11: | Linia 11: | ||
| krajurodzenia = | | krajurodzenia = | ||
| dzien_smierci = | | dzien_smierci = | ||
| miesiac_smierci = | | miesiac_smierci = 09 | ||
| rok_smierci = 2019 | | rok_smierci = 2019 | ||
| miasto_smierci = | | miasto_smierci = | ||
Wersja z 19:20, 5 lis 2020
| Franciszek Dobosz | |||
|
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Franciszek Dobosz | ||
| Urodzony(a) | 17 sierpnia 1922, Kraków | ||
| Zmarły | wrzesień 2019 | ||
Franciszek Dobosz - Urodził się w 1922 r.. Tenisista stołowy.
Swoją przygodę ze sportem rozpoczął kopiąc piłkę razem ze swoim kolegom Eugeniuszem Różankowskim. Obaj jako juniorzy trenowali w Wawelu i właśnie tam dostrzegł ich Ignacy Książek, który postarał się aby już w 1936 reprezentowali barwy Cracovii. Jednak tylko Różankowski kontynuował przygodę z piłką i odnosił sukcesy, natomiast Dobosz został najlepszym tenisistą stołowym w Krakowie, a także i w Polsce. Pierwszy tytuł mistrza Polski wywalczył w raz z drużyną w 1946, osiągnięcie to powtórzył w 1949. Jego drużyna zdobyła również w 1951 wicemistrzostwo i brązowy medal w 1947. Odnosił również sukcesy indywidualne, takie jak mistrzostwo w grze podwójnej z Janem Ziębą w 1950, srebrny medal również w deblu (1951) i brązowy medal w singlu (1951). Był reprezentantem Polski i dwunastokrotnym (pod rząd) mistrzem okręgu. W Cracovii zakończył grę wraz z rozwiązaniem sekcji w 1963, będąc najdłużej jej zawodnikiem w historii. Nie odłożył jednak paletki, stworzył z zatrudnionych w swoim zakładzie pracy (Zootechnika) piłkarzy Cracovii drużynę tenisistów stołowych, w którym sam grał. Zespół ten miał nawet spore szanse na awans do III ligi.
Wywiad z Franciszkiem Dobosz
Echo Krakowa
— Grę w tenisa stołowego polubiłem od wczesnej młodości. Już od czternastego roku życia próbowałem odbijać celuloidową piłeczkę. W roku 1938 grałem całkiem dobrze i podpisałem deklarację do Cracovii. Mistrzostwo wówczas posiadał doskonały krakowski klub "Hogibor“.
Nadchodząca wojna przerwała moją karierę pingpongisty. W czasie okupacji nie miałem możliwości treningu. W rok po zakończeniu działań wojennych klub mój zdobywa bezapelacyjnie mistrzostwo Polski, nie mówiąc już o mistrzostwie okręgu, które dzierży do obecnej chwili.
— Jakie wyniki osiągnął pan w czasie swojej kariery?
— W powojennych mistrzostwach Polski w r. 1945/46 znalazłem się w pierwszej dziesiątce najlepszych ping- pongistów naszego kraju. W Indywidualnych mistrzostwach Krakowa prawie zawsze znajdowałem się w pierwszej trójce. W zawodach międzynarodowych niejednokrotnie osiągałem zwycięstwa.
— A jak stosunki osobiste?
— Mam obecnie 25 lat I jestem kawalerem. Pracuję w fabryce czekolady „Społem” i wieczory poświęcam na solidne treningi, od których w dużej mierze zależy moja dobra forma.
— Jeszcze jedno: jakie ma pan. plany na przyszłość?
— W najbliższej przyszłości, tj. od 15—18 stycznia, będę reprezentował barwy Polski na międzynarodowym turnieju ping-pongowym w Czechosłowacji. W turnieju tym wezmą także udział: Widera (Kopalnia Polska), Kawczyk (Siemionowiczanka), Gaj i Pęczkowski (Legia), wyznaczeni przez PZTS. Chciałbym. oby mój debiut w Pradze wypadł pomyślnie i przyspórzył chwały ping-pongowi krakowskiemu. Poza tym wezmę udział w indywidualnym turnieju Krakowa, a następnie w mistrzostwach Polski w Łodzi, do których przygotowuję się bardzo sumiennie.
o Franciszku Doboszu
pzts.pl
Jego pierwszym klubem była „Cracovia” tam też rozpoczął pierwsze treningi przy stole pingpongowym w wieku 14 lat. Na pierwszą rakietkę pingpongową z korką „ Championkę” musiał sam zarobić i zapłacić 15 groszy. W dorosłych indywidualnych mistrzostwach Krakowa zadebiutował w 1938 r. a jego pierwszy pojedynek (zresztą wygrany) odbył się 10 stycznia o godz.19.30 w sali Makkabi , Rynek Główny 14. Jak wspominał , że żeby zagrać musiał przyjść z piłeczką pingpongową „ Wir” . Mówił też że gry ofensywnej nauczył się w salce ŻKS Gideon , w którym mieścił się tylko stół i dwóch zawodników. Zdobył jeszcze z Cracovią wicemistrzostwo Krakowa. Dobrze zapowiadającą się karierę pingpongisty przerwała II wojna światowa. Wywieziony do obozu pracy w Ragun k/ Desau, z której wrócił do Krakowa u kresu sił. W 1944 roku po meczu piłki nożnej na Garbarni w wyniku łapanki znalazł się w obozie w Płaszowie.
Po wojnie pracował w Biurze Energoprojektu a następnie w Zootechnice , treningi swojej ulubionej dyscypliny kontynuował w WKS Wawel w salce z jednym stołem , a następnie w Kasynie Oficerskim przy ul. Zybilikiewicza. Tam też zadebiutował w drużynowych mistrzostwach Polski w 1946 r. i wspólnie z Józefem Kowalem i Janem Ziębą zostali mistrzami Polski, a w kolejnych latach wicemistrzem Polski , w 1949 r ponownie z Cracovią został mistrzem Polski . W grze podwójnej z Janem Ziębą wywalczył medal srebrny. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku reprezentował Ogniwo Kraków , z którym zdobył wicemistrza Polski . Był reprezentantem Polski. W wieku trzydziestu lat zostaje mistrzem Polski w grze podwójnej i jedyny raz indywidualnym mistrzem Krakowa. Po raz ostatni w najwyższej lidze rozgrywkowej występował w barwach „Cracovii” w 1957 r. W międzyczasie zdobył uprawnienia instruktora sportu w tenisie stołowym, a następnie trenera klasy drugiej. Rozpoczął pracę szkoleniową w Nadwiślaninie, jego podopieczni należeli do najlepszych w Krakowie i w Polsce.
Za osiągnięcia sportowe i w pracy wychowawczej odznaczony medalem zasłużonych dla „Ziemi Krakowskiej” , jubileuszowymi odznakami KOZTS i złotą odznaka PZTS.
- nekrolog [[1]]