Imre Pozsonyi: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dane osobowe | {{Dane osobowe | ||
| imię = Imre | | imię = Imre | ||
| nazwisko = [[Plik:Imre Pozsonyi.jpg|thumb|Imre Pozsonyi w 1922]] | | nazwisko = Pozsonyi | ||
| zdjęcie = [[Plik:Imre Pozsonyi.jpg|thumb|Imre Pozsonyi w 1922]] | |||
| pełneimięinazwisko = Imre Pozsonyi | | pełneimięinazwisko = Imre Pozsonyi | ||
| kraj = HUN | | kraj = HUN | ||
Wersja z 16:27, 23 sty 2011
| Imre Pozsonyi | |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Imre Pozsonyi | ||
| Kraj |  Węgry
| ||
| Urodzony(a) | 12 grudnia 1880, Budapeszt | ||
| Zmarły | kwiecień 1932, Nowy Jork | ||
Imre Pozsonyi urodził się 12 grudnia 1880 r. w Budapeszcie, zmarł w kwietniu 1932 r. w Nowym Jorku.
Architekt, piłkarz i trener.
Środkowy napastnik w węgierskich klubach MVE i MTK Budapeszt. Jednokrotny reprezentant Węgier (1902 r.).
Po zakończeniu kariery piłkarskiej trenował budapeszteński MTK, a następnie od marca 1921 do lutego 1923 Cracovię, z którą zdobył pierwszy w historii polskiego futbolu tytuł Mistrza Polski (1921).
Wraz z Józefem Szkolnikowskim przygotowywał, a 18 grudnia 1921 na stadionie Hungaria w Budapeszcie samodzielnie poprowadził jako trener polską reprezentację do jej pierwszego w historii meczu międzypaństwowego (porażka 0:1 z Węgrami).
W sezonie 1924/25 trenował hiszpańską FC Barcelonę - zdobył z nią Puchar Hiszpanii oraz Mistrzostwo Katalonii. W latach 1926-1928 pracował jako szkoleniowiec Građanskiego Zagrzeb (po wojnie nazwanego Dinamem Zagrzeb), z którym w 1928 roku sięgnął po mistrzostwo Jugosławii.
Pod koniec lat dwudziestych wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w 1932 r. "w biedzie i zapomnieniu".
Stanisław Mielech wspomina Pozsonyiego
Drugim trenerem piłkarskim, którego uważa się za współtwórcę „szkoły krakowskiej”, był I. Pozsony. W roku 1921 doprowadził on drużynę Cracovii do zdobycia mistrzostwa Polski w rekordowej formie, bo bez jednej porażki. Pozsony położył nacisk na kondycję fizyczną i na taktykę. Mówiono, że „Cracovię postawił na kółkach”, bo kazał nam biegać wkoło boiska. Piłki sam nie kopał. Wyszperaliśmy jednak, że grał w reprezentacji Węgier na pozycji środkowego pomocnika i to uratowało jego opinię w naszych oczach. Był znakomitym gimnastykiem i teoretykiem, znawcą stylu szkockiego, którego zawiłość umiał bardzo przystępnie tłumaczyć. Robił to nie na boisku, lecz w kawiarni Bizanca. Maczając palce w piwie wykreślał nam na blacie stolika pozycje zawodników i wyjaśniał, jak w danej pozycji należy zagrać, jak się ustawić, jak uwolnić od przeciwnika itp. Była to wspaniała szkoła taktyki.
Źródło: Stanisław Mielech Gole, faule i ofsaidy
| Poprzednik František Koželuh |
Pierwszy Trener
|
Następca George Kimpton |