Mieczysław Wiśniewski: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
WIŚNIEWSKI Mieczysław Zygmunt (23.11.1892 - 10.10.1952), bramkarz, olimpijczyk. | WIŚNIEWSKI Mieczysław Zygmunt (23.11.1892 - 10.10.1952), bramkarz, olimpijczyk. | ||
Urodzony 23 listopada 1892 w m. Monasterzysk koło Tarnopola, skąd jako dwuletnie dziecko wyjechał z rodzicami do Wiednia. Tam ukończył gimnazjum (dwa lata studiował też w Wyższej Szkole Handlowej) i uczył się grać w piłkę nożną (Wacker, Phoenix, WAC, Simmering, RudolfshĂźgel). Po przeniesieniu się do Krakowa reprezentował barwy tamtejszych klubów: Cracovii (1919-1921, 1927-1928) i Wisły (1921-1924) będąc kapitanem "białej gwiazdy" podczas finałów mistrzostw Polski (1923), kiedy rozegrał 9 meczów. Według opinii fachowców był w tamtych czasach najlepszym polskim bramkarzem (187 cm wzrostu, 76 kg wagi), solidnie wyszkolonym w austriackich klubach. Szybko skorzystano z jego usług w narodowej reprezentacji, w której rozegrał 6 spotkań (1922-1924) debiutując w zwycięskim meczu ze Szwecją (28 maja 1922). Po paryskim nieudanym występie przyjął pracę zawodowego trenera (krakowski Wawel) tracąc prawa amatorskie. Odzyskał je (1926) podczas zjazdu PZPN i potem krótko grał w Cracovii. Jeszcze inny ciekawy szczegół jego biografii przeszedł do historii naszej piłki. To dzięki niemu wprowadzono w Cracovii (1920) wiedeński zwyczaj piłkarzy Florisdorfu - noworoczny trening w samo południe. W pracy jako trener nie miał szczęcia ani też wyników. Był z pracy jako urządnik kolei. Zmarł w Krakowie 10 października 1952. | Urodzony 23 listopada 1892 w m. Monasterzysk koło Tarnopola, skąd jako dwuletnie dziecko wyjechał z rodzicami do Wiednia. Tam ukończył gimnazjum (dwa lata studiował też w Wyższej Szkole Handlowej) i uczył się grać w piłkę nożną ([[Wacker Wiedeń|Wacker]], Phoenix, [[WAC Wiedeń|WAC]], [[Simmeringer Wiedeń|Simmering]], [[RudolfshĂźgel|RudolfshĂźgel]]). Po przeniesieniu się do Krakowa reprezentował barwy tamtejszych klubów: Cracovii (1919-1921, 1927-1928) i Wisły (1921-1924) będąc kapitanem "białej gwiazdy" podczas finałów mistrzostw Polski (1923), kiedy rozegrał 9 meczów. Według opinii fachowców był w tamtych czasach najlepszym polskim bramkarzem (187 cm wzrostu, 76 kg wagi), solidnie wyszkolonym w austriackich klubach. Szybko skorzystano z jego usług w narodowej reprezentacji, w której rozegrał 6 spotkań (1922-1924) debiutując w zwycięskim meczu ze Szwecją (28 maja 1922). Po paryskim nieudanym występie przyjął pracę zawodowego trenera (krakowski Wawel) tracąc prawa amatorskie. Odzyskał je (1926) podczas zjazdu PZPN i potem krótko grał w Cracovii. Jeszcze inny ciekawy szczegół jego biografii przeszedł do historii naszej piłki. To dzięki niemu wprowadzono w Cracovii (1920) wiedeński zwyczaj piłkarzy Florisdorfu - noworoczny trening w samo południe. W pracy jako trener nie miał szczęcia ani też wyników. Był z pracy jako urządnik kolei. Zmarł w Krakowie 10 października 1952. | ||
[[Kategoria: Piłkarze|Wiśniewski, Mieczysław Zygmunt]] [[Kategoria: Olimpijczycy|Wiśniewski, Mieczysław Zygmunt]] | [[Kategoria: Piłkarze|Wiśniewski, Mieczysław Zygmunt]] [[Kategoria: Olimpijczycy|Wiśniewski, Mieczysław Zygmunt]] | ||
Wersja z 22:04, 29 lis 2007
WIŚNIEWSKI Mieczysław Zygmunt (23.11.1892 - 10.10.1952), bramkarz, olimpijczyk. Urodzony 23 listopada 1892 w m. Monasterzysk koło Tarnopola, skąd jako dwuletnie dziecko wyjechał z rodzicami do Wiednia. Tam ukończył gimnazjum (dwa lata studiował też w Wyższej Szkole Handlowej) i uczył się grać w piłkę nożną (Wacker, Phoenix, WAC, Simmering, RudolfshĂźgel). Po przeniesieniu się do Krakowa reprezentował barwy tamtejszych klubów: Cracovii (1919-1921, 1927-1928) i Wisły (1921-1924) będąc kapitanem "białej gwiazdy" podczas finałów mistrzostw Polski (1923), kiedy rozegrał 9 meczów. Według opinii fachowców był w tamtych czasach najlepszym polskim bramkarzem (187 cm wzrostu, 76 kg wagi), solidnie wyszkolonym w austriackich klubach. Szybko skorzystano z jego usług w narodowej reprezentacji, w której rozegrał 6 spotkań (1922-1924) debiutując w zwycięskim meczu ze Szwecją (28 maja 1922). Po paryskim nieudanym występie przyjął pracę zawodowego trenera (krakowski Wawel) tracąc prawa amatorskie. Odzyskał je (1926) podczas zjazdu PZPN i potem krótko grał w Cracovii. Jeszcze inny ciekawy szczegół jego biografii przeszedł do historii naszej piłki. To dzięki niemu wprowadzono w Cracovii (1920) wiedeński zwyczaj piłkarzy Florisdorfu - noworoczny trening w samo południe. W pracy jako trener nie miał szczęcia ani też wyników. Był z pracy jako urządnik kolei. Zmarł w Krakowie 10 października 1952.