Sekcja hokeja na trawie kobiet: Różnice pomiędzy wersjami
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Hokej na trawie''' uprawiano | {{piktogram|hokej na trawie|duży}} | ||
'''Hokej na trawie''' uprawiano w kwietniu 1912. Istniały dwie drużyny żeńskie rywalizujące między sobą. Brak późniejszych informacji o losach laskarek każe przypuszczać, że gra nie przyjęła się. W 1911 w prasie ukazała się wzmianka o wcześniejszych meczach hokeja na trawie, prawdopodobnie lecz nie na pewno również w Cracovii. | |||
Informacja o hokeju na trawie w KS Cracovia z | ==== Informacja o hokeju na trawie w KS Cracovia ==== | ||
Gra w hockey trawnikowy, pod względem rozmiarów placu i jego kształtu, liczby graczy i rozstawienia tychże, oraz reguł o offsidzie a na koniec terenu, jeszcze bardziej przypomina football, aniżeli wprowadzony już u nas hockey na lodzie. Objektem gry jest piłka criquetowa wprawiona w ruch za pomocą kija, krótszego i grubszego aniżeli do hockeyu na lodzie, przyczem kabłąk ma dwie strony, jedną płaską służącą do uderzania, drugą zaokrągloną, rękojeść obwinięta sznurkiem woskowanym, zaopatrzona być może w pierścień gumowy. Obuwie jak przy footballu, nagolenniki niemal niezbędne; bramkarz używa jeszcze wyższych, sięgających ponad kolana.<br> | |||
Najważniejszą jest umiejętność obchodzenia się z kijem, który chwyta się lewą ręką o par centymetrów niżej końca rękojeści, jeszcze niżej zaś prawą w ten sposób, żeby obie dłonie dotykały się. Zasadą jest, że kija nie wolno podnosić wyżej ramion i że przy uderzeniu należy go trzymać oburącz. Przepis ten zrozumiałym jest ze względu na bezpieczeństwo współgraczy. Rozstawienie drużyny takie same jak przy grze w piłce nożnej, ten sam podział prący między obronę, pomoc i atak.<br> | |||
Najtrudniejszem i najodpowiedzialnlejszem jest stanowisko bramkarza, który przede wszystkiem powinien umieć dobrze „stopować", (przytrzymywać nogą) piłkę i bezpośrednio potem wybić ją poza obręb strzału; dalej musi umieć kopać daleko piłkę i dobrze obliczać kiedy można i należy wybiegać z bramki Przytem ważną jest umiejętność używania kija, gdy niemożna już kopnąć piłki nogą. Stanowisko obu obrońców jest również trudne, z ogólnych zasad postępowania przypomnieć należy przesuwanie się lewego backa ku prawej stronie, gdy prawy idzie przeciw skrzydłowym, należy pamiętać, żeby stać na linii, w której można w razie chybienia prawego zastąpić go w odbiciu piłki, to samo odnosi się odwrotnie do prawego obrońcy a chociaż taktyka ta wydaje się sama przez się zrozumiałą i odruchową, często zapominają o niej gracze nawet starsi. Przytem obrońcy powinni o ile możności jak najmniej używać rąk do zatrzymywania piłki, wolno bowiem piłkę zatrzymywać ręką pod warunkiem, że bezpośrednio potem upuszcza się ją prostopadle z punktu, w którym ją chwycono. Pomoc ma zadanie, współdziałania z obroną i napadem. Pomocnik nie powinien używać nóg do stopowania, najlepszym sposobem gry na tem miejscu jest bezpośrednie podanie uderzeniem posuwistem; pozatem piłka w ten sposób podana napastnikowi może być przez tegoż lepiej zużytkowana, aniżeli ostro, krótko uderzona.<br> | |||
Wreszcie zasada prowadzenia piłki jak najdłużej i podawanie je jej dalej w ostatniej obwili, gdy ściągnęło się uwagę przeciwnika na siebie, jest specyalnie ważną dla pomocników. Przy grze w napadzie powinno się pamiętać nietylko o ataku, lecz i o pomaganiu pomocnikom. Napastnik nie powinien nigdy używać ręki, z wyjątkiem, gdy piłka leci wysoko, również zbędnem jest używanie nóg. W ogóle zasada ograniczenia się do kija jest postulatem dobrej gry,używanie rąk koniecznem tylko wtedy, gdy piłka leci wyżej w powietrzu. Z najważniejszych reguł należy pamięć podstawową, że piłkę wolno zatrzymywać calem ciałem, jednakże podnoszenie, noszenie, uderzanie, rzucanie piłki dozwolone jest tylko zapoconą kija.<br> | |||
Wszelkie potrącanie, kopanie, uderzanie, odpychanie, podstawianie i zagwożdżenie nóg przeciwnikowi wzbronione, wolno natomiast zagwoździć kij przeciwnika o ile ten ostatni znajduje się na przestrzeni uderzenia, t.zn. między piłką a kijem w odległości dozwalającej na uderzenie. Podbijanie i przybijanie kija również jest wzbronionem.<br> | |||
Dobrym podręcznikiem do hockeyu jest niemiecki, opracowany przez Kurta Doerrego. Z polskich podręczników zawiera przepisy gry książka Dra Tokarskiego, współpracownika śp. Dra Jordana. | |||
<ref>[[:Grafika:Czas 1911-10-25.jpg|Czas z dn. 25 kwietnia 1912 r. cz.1]]</ref><ref>[[:Grafika:Czas 1912-04-25 foto 1.jpg|Czas z dn. 25 kwietnia 1912 r. cz.2]]</ref><ref>[[:Grafika:Czas 1912-04-25 foto 2.jpg|Czas z dn. 25 kwietnia 1912 r. cz.3]]</ref><ref>[[:Grafika:Czas 1912-04-25 foto 3.jpg|Czas z dn. 25 kwietnia 1912 r. cz.4]]</ref> | |||
[[Kategoria: | |||
== Zobacz też == | |||
* [[Sekcja bandy|Sekcja hokeja bandy]] | |||
* Sekcja hokeja na lodzie | |||
** [[Sekcja hokeja kobiet|kobiet]] | |||
** [[Sekcja hokeja mężczyzn|mężczyzn]] | |||
* [[Sekcja hokeja na trawie mężczyzn]] | |||
* [[Sekcja hokeja na wrotkach]] | |||
[[Kategoria:Sekcje]] | |||
Aktualna wersja na dzień 21:58, 2 cze 2020
Hokej na trawie uprawiano w kwietniu 1912. Istniały dwie drużyny żeńskie rywalizujące między sobą. Brak późniejszych informacji o losach laskarek każe przypuszczać, że gra nie przyjęła się. W 1911 w prasie ukazała się wzmianka o wcześniejszych meczach hokeja na trawie, prawdopodobnie lecz nie na pewno również w Cracovii.
Informacja o hokeju na trawie w KS Cracovia
Gra w hockey trawnikowy, pod względem rozmiarów placu i jego kształtu, liczby graczy i rozstawienia tychże, oraz reguł o offsidzie a na koniec terenu, jeszcze bardziej przypomina football, aniżeli wprowadzony już u nas hockey na lodzie. Objektem gry jest piłka criquetowa wprawiona w ruch za pomocą kija, krótszego i grubszego aniżeli do hockeyu na lodzie, przyczem kabłąk ma dwie strony, jedną płaską służącą do uderzania, drugą zaokrągloną, rękojeść obwinięta sznurkiem woskowanym, zaopatrzona być może w pierścień gumowy. Obuwie jak przy footballu, nagolenniki niemal niezbędne; bramkarz używa jeszcze wyższych, sięgających ponad kolana.
Najważniejszą jest umiejętność obchodzenia się z kijem, który chwyta się lewą ręką o par centymetrów niżej końca rękojeści, jeszcze niżej zaś prawą w ten sposób, żeby obie dłonie dotykały się. Zasadą jest, że kija nie wolno podnosić wyżej ramion i że przy uderzeniu należy go trzymać oburącz. Przepis ten zrozumiałym jest ze względu na bezpieczeństwo współgraczy. Rozstawienie drużyny takie same jak przy grze w piłce nożnej, ten sam podział prący między obronę, pomoc i atak.
Najtrudniejszem i najodpowiedzialnlejszem jest stanowisko bramkarza, który przede wszystkiem powinien umieć dobrze „stopować", (przytrzymywać nogą) piłkę i bezpośrednio potem wybić ją poza obręb strzału; dalej musi umieć kopać daleko piłkę i dobrze obliczać kiedy można i należy wybiegać z bramki Przytem ważną jest umiejętność używania kija, gdy niemożna już kopnąć piłki nogą. Stanowisko obu obrońców jest również trudne, z ogólnych zasad postępowania przypomnieć należy przesuwanie się lewego backa ku prawej stronie, gdy prawy idzie przeciw skrzydłowym, należy pamiętać, żeby stać na linii, w której można w razie chybienia prawego zastąpić go w odbiciu piłki, to samo odnosi się odwrotnie do prawego obrońcy a chociaż taktyka ta wydaje się sama przez się zrozumiałą i odruchową, często zapominają o niej gracze nawet starsi. Przytem obrońcy powinni o ile możności jak najmniej używać rąk do zatrzymywania piłki, wolno bowiem piłkę zatrzymywać ręką pod warunkiem, że bezpośrednio potem upuszcza się ją prostopadle z punktu, w którym ją chwycono. Pomoc ma zadanie, współdziałania z obroną i napadem. Pomocnik nie powinien używać nóg do stopowania, najlepszym sposobem gry na tem miejscu jest bezpośrednie podanie uderzeniem posuwistem; pozatem piłka w ten sposób podana napastnikowi może być przez tegoż lepiej zużytkowana, aniżeli ostro, krótko uderzona.
Wreszcie zasada prowadzenia piłki jak najdłużej i podawanie je jej dalej w ostatniej obwili, gdy ściągnęło się uwagę przeciwnika na siebie, jest specyalnie ważną dla pomocników. Przy grze w napadzie powinno się pamiętać nietylko o ataku, lecz i o pomaganiu pomocnikom. Napastnik nie powinien nigdy używać ręki, z wyjątkiem, gdy piłka leci wysoko, również zbędnem jest używanie nóg. W ogóle zasada ograniczenia się do kija jest postulatem dobrej gry,używanie rąk koniecznem tylko wtedy, gdy piłka leci wyżej w powietrzu. Z najważniejszych reguł należy pamięć podstawową, że piłkę wolno zatrzymywać calem ciałem, jednakże podnoszenie, noszenie, uderzanie, rzucanie piłki dozwolone jest tylko zapoconą kija.
Wszelkie potrącanie, kopanie, uderzanie, odpychanie, podstawianie i zagwożdżenie nóg przeciwnikowi wzbronione, wolno natomiast zagwoździć kij przeciwnika o ile ten ostatni znajduje się na przestrzeni uderzenia, t.zn. między piłką a kijem w odległości dozwalającej na uderzenie. Podbijanie i przybijanie kija również jest wzbronionem.
Dobrym podręcznikiem do hockeyu jest niemiecki, opracowany przez Kurta Doerrego. Z polskich podręczników zawiera przepisy gry książka Dra Tokarskiego, współpracownika śp. Dra Jordana.
[1][2][3][4]
Zobacz też
- Sekcja hokeja bandy
- Sekcja hokeja na lodzie
- Sekcja hokeja na trawie mężczyzn
- Sekcja hokeja na wrotkach
