Plik:Illustriertes Österreichisches Sportblatt 1915-07-09 foto 2.jpg

Illustriertes Österreichisches Sportblatt nr 14 z 9 lipca 1915 część 2 z 2

Zobacz też

• Grafika: Illustriertes_Österreichisches_Sportblatt_1915-07-09_foto_1.jpg

Tłumaczenie

(z obu plików)

Polskie Legiony

Prące na zachód hordy Moskali zatrzymywały się zawsze na potędze polskiego państwa, które zawsze dzielnie opierało się przeważającym siłom wroga. Czego Rosjanie nie umieli zdobyć siłą, usiłowali wymusić podstępem. Wykorzystując trudne dla Polski czasy w których polityczne walki osłabiły państwo, planowali przez podzieloną Polskę wejść do środka Europy. Polacy nigdy nie poddali się niewoli i potędze wroga i nieustannie szukali sposobu odzyskania wolności.Nie uchylali się dla osiągnięcia tego świętego celu od żadnych ofiar ani daniny krwi. Dowodem jest przelana żołnierska krew w Legionach Dąbrowskiego, w walkach u boku Buonapartego, w powstaniach 1830 i 1863 roku. Niestety te ofiary były daremne. Polacy zrozumieli, że pomoc mogą im tylko mocarstwa centralne i zawsze mająca dla sprawy polskiej przychylność Monarchia Habsburska. To w Austriackiej Galicji powstały organizacje młodych Strzelców, organizacja Sokół, drużyny Bartoszowców, a ich członkowie przeszli wojskowe przeszkolenie. Tak zostali przygotowani do boju przeciw odwiecznemu wrogowi u boku mocarstw centralnych.

Rozpoczęła się nieunikniona wojna, lecz nim ogłoszona została mobilizacja w Austro-Węgrzech, 6 sierpnia 1914 roku - kilkuset Polaków - Młodych Strzelców, przekroczyło niedaleko Krakowa granicę rosyjską, zajęło Miechów i posuwając się szybko dotarło aż do Kielc. Rosjanie w popłochu wycofywali się przed odważną gromadą. Tak rozpoczęła się walka narodu polskiego przeciw Rosji..Dzięki temu czynowi zbrojnemu Młodych Strzelców nastąpiły kolejne niezwykle ważne wydarzenia.. Wszystkie polskie partie polityczne często mające odmienne cele i wizje odzyskania niepodległości, w jednej chwili potrafiły się zjednoczyć i proklamowały 16 sierpnia 1914 roku powstanie Najwyższego Polskiego Komitetu Narodowego, pierwszej legalnie istniejącej a nie jak dotychczas tajnej Instytucji, która prowadzić będzie zbrojną walkę przeciw Rosji. W instytucji tej wszystkie partie mają swoich przedstawicieli. Proklamacja wzywa wszystkich zdolnych do służby wojskowej, do wstępowania do Polskich Legionów a pozostałych do składania datków na rzecz tworzonego Wojska. Ten apel nie pozostał bez echa i tysiące ochotników zgłosiło się do nowych, formowanych oddziałów legionowych. W krótkim czasie mimo niepewności jaką jest wojna zebrano miliony koron ofiarowanych hojnie i entuzjastycznie przez polskie społeczeństwo.

Kadrą dla formowanego 1 Pułku Legionów jest oddział który zdobył Kielce pod dowództwem cieszącego się wielkim autorytetem Józefa Piłsudskiego. Ochotnicy zgłaszali się ze wszystkich rejonów, z zaboru rosyjskiego i z Galicji tłumnie tak, ze oddział Piłsudskiego składający się z piechoty, kawalerii i artylerii dwukrotnie przekroczył siłę jednego pułku, w związku z czym został przekształcony w nową jednostkę i otrzymał nazwę 1 Brygady Polskich Legionów, a ich komendant Piłsudski został przez Główne Dowództwo mianowany dowódca brygady.

Pobyt w Kielcach nie trwał długo, 8 września legioniści otrzymali rozkaz marszu na Szczucin nad Wisłą. Stoczono tu ciężkie walki w których legioniści wykazywali ogromne męstwo.

Zmuszeni do odwrotu, stanowili tylną straż cofającej się armii, a swoje zadania wykonywali tak ofiarnie, że w rozkazie armii udzielono im szczególnego wyróżnienia za ich dokonania. W czasie ofensywy prowadzonej w październiku i listopadzie o zdobycie Warszawy, 1 Brygada Legionów walczyła zawsze w pierwszej linii frontu. Legioniści brali udział w walkach pod Limanową i pierwsi wkroczyli do Nowego Sącza. O skali ich bohaterstwa może świadczyć fakt, że tylko jednego dnia walk przyznano żołnierzom legionów 128 medali za waleczność. W miejscach gdzie walczyła Brygada zostawały stosy zabitych żołnierzy rosyjskich, a do niewoli wzięli legioniści więcej nieprzyjaciół niż liczebność ich oddziałów. To bohaterstwo i ofiarność zostały okupione ciężkimi stratami w zabitych i rannych wśród legionistów.

W czasie gdy 1 Brygada walczyła na froncie, w Krakowie formowano drugi i trzeci pułk. Pułki te pod dowództwem majora Durskiego z początkiem października przemieszczono do Karpat. Trudno jest zliczyć i nie ma się co spierać o to, ile bitew rozstrzygniętych zostało dzięki temu oddziałowi legionistów. Powszechnie wiadomym jest fakt, że wznieśli się oni na wyżyny odwagi i męstwa, zdobywając dzięki temu nieśmiertelną chwałę. W październiku brali udział w zdobywaniu Marmarosy,a w listopadzie korzystając z wybudowanej przez siebie górskiej drogi przez Karpaty ( zwanej Drogą Legionistów ), przedostali się do Galicji gdzie zdobyli Nadworno, a posuwając się w marszu odnieśli zwycięstwa w Mołotkowie, Zabnie, Ökörmezö, Zielonej i w wielu innych miejscowościach. Ostatnie czyny Legionów przy zdobywaniu Czernowic i Kolomei są już powszechnie znane.

W Legionach służyło wielu sportowców. Do najbardziej znanych, którzy okryli Polskę chwałą i dla Niej walczyli byli : Szydłowski z Pogoni Lwów – znany mistrz rzutów, piłkarz Hardt, sędzia piłkarski Dzułyński, z Klubu Sportowego Cracovia członkowie jej zarządu Lustgarten i Jacheć, z Czarnych Lwów lekkoatleta Mrye i piłkarze pierwszej drużyny Bilor, Kowalski, Kopeć i Sienkiewicz. Umiłowanie sportu było w nich tak mocno zakorzenione, że nawet w tych warunkach, korzystając z krótkich przerw w działaniach wojennych, rozgrywali mecze piłkarskie. I tego czasu na uprawianie sportu, na pewno tym dzielnym ludziom brakuje.

bez tłumaczenia ostatniego akapitu